Niedościgniony talent poetycki Tagore'a ukoronowany został Nagrodą Nobla.

I nie ma się co dziwić, bo Tagore był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli dwudziestowiecznej poezji mistycznej.

Zbiór "Pieśni ofiarnych" to nie tylko zaduma nad Bożą obecnością w świecie, ale też żywe doświadczenie samego autora.

PS
Drogi Bibliotekarzu! Zmień proszę okładkę :)

Niedościgniony talent poetycki Tagore'a ukoronowany został Nagrodą Nobla.

I nie ma się co dziwić, bo Tagore był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli dwudziestowiecznej poezji mistycznej.

Zbiór "Pieśni ofiarnych" to nie tylko zaduma nad Bożą obecnością w świecie, ale też żywe doświadczenie samego autora.

PS
Drogi Bibliotekarzu! Zmień proszę okładkę :)

"PROSZĘ CIĘ, RACZ Ml CIERPLIWIE POZWOLIĆ na chwilę siąść przy twym boku; dzieła, które mam spełnić, dokonam później.
Zdała od widoku oblicza twego serce moje nie zna spokoju, ni wytchnienia i dzieło moje nieskoń­czonym staje się trudem na bezbrzeżnem morzu trudu.
Lato ze swymi szepty i szelesty zjawiło się dziś u mych okien; pszczoły pobrzękują swą pieśń miłosną na dworze kwitnącego gaju.
Teraz to właśnie jest pora siedzieć spokojnie przy Tobie i, patrząc Ci w oczy, śpiewać Ci w tej cichej, przelewającej się godzinie spoczynku pieśń, poświęconą życiu"

"DŁUGI JEST CZAS MEJ PODROŻY i długa jest droga. Wyruszyłem na wozie z pierwszym promieniem światła i dążyłem dalej po­przez dzikie pustynie światów, ślad swój na nie­jednej zostawiając gwieździe, na niejednej plane­cie.
Najdalsza to droga, zbliżająca cię najbardziej ku tobie samemu; a najmozolniejsze jest ono ćwi­czenie, które wszystkie do najprostszego prowa­dzi tonu.
Do wszelakich wrótni cudzych pukać musi wędrowiec, zanim dojdzie do swoich, trzeba się też przez zewnętrzne przedzierać światy, ażeby w końcu dostać się do Przenajświętszego.
Oczy moje błądziły daleko i szeroko, zanim je zamknąłem, mówiący:
„Tu jesteś!"
Pytanie i krzyk „O, gdzie?" rozpływa się w tysiączne potoki łez i topi świat w powodzi zapewnienia „jestem!"

"GDY TY NIE MÓWISZ, milczeniem na­pełnić trzeba mi serce i cierpieć. Uzbroję się w spokój, i czekać będę, jak noc z czuwającemi gwiazdami i z głową, nachyloną w cierpliwość.
Poranek zjawi się napewne, pierzchnie pomroka i głos twój złocistymi rozleje się potokami i zerwie się z niebiosów.
Potem słowa twoje nabiorą skrzydeł w pieśni ze wszystkich moich gniazd ptasich, a melodye twoje zakwitną kwiatami we wszystkich lesistych mych gajach"

"MUSZĘ ODWIĄZAĆ SWĄ ŁÓDŹ. Gnuśne godziny mijają u brzegu. — O, biada! Wiosna przekwita i odchodzi. A ja z ciężarem zwiędłych, bezużytecznych kwiatów ociągam się i czekam.
Rozszumiały się fale, a na cienistem zboczu wybrzeża drży pożółkłe liściwie i pada.
Na jakąż pustkę spoglądasz! Nie czujesz dre­szczów przenikających powietrze jak gdyby od­głosami jakiejś dalekiej pieśni, płynącej od tam­tych wybrzeży?"


poetyckie myśli przetłumaczone przez Jana Kasprowicza
gdy czytasz w ciszy wieczornej pory kilka minut wystarczy aby znaleźć się w świecie na przemian obszernych dolin bezkresnego nieba, czy ciemnej otchłani

"PROSZĘ CIĘ, RACZ Ml CIERPLIWIE POZWOLIĆ na chwilę siąść przy twym boku; dzieła, które mam spełnić, dokonam później.
Zdała od widoku oblicza twego serce moje nie zna spokoju, ni wytchnienia i dzieło moje nieskoń­czonym staje się trudem na bezbrzeżnem morzu trudu.
Lato ze swymi szepty i szelesty zjawiło się dziś u mych okien; pszczoły pobrzękują swą pieśń miłosną na dworze...