Bardzo ciężka i raczej nieprzyjemna w lekturze książka; jest to w zasadzie wydrukowany zbiór zazwyczaj jedno- lub dwuzdaniowych notatek i refleksji Jerzego Prokopiuka, spisanych na przestrzeni niemal trzydziestu lat. Problem polega na tym, że skróty myślowe uruchamiające zapewne u Autora szereg skojarzeń, dla zewnętrznego czytelnika są dość hermetyczne. Inną sprawą jest mocno niekiedy osobisty, czy wręcz intymny ton notatek: Mistrz Prokopiuk pisze bowiem o swoich problemach majątkowych, zdrowotnych, seksualnych – u mnie lektura tych wywnętrznień wywoływała po prostu uczucie zażenowania. Niestety, Autor w którymś momencie ujawnia, że podobnych notatek ma jeszcze bodajże kilka tomów, należy się zatem spodziewać że albo wyda je sam, albo zostaną wydane po jego śmierci.

Z interesujących momentów warto odnotować rys biograficzny Roberta Waltera, który wtajemniczał Jerzego Prokopiuka w antropozofię i wiedzę tajemną w ogóle. Spośród notatek i komentarzy do czytanych lektur, wartościowe są uwagi do Plotyna, Mistrza Eckharta i Rudolfa Otto – jest to jednak zasługa samych czytanych przez Prokopiuka autorów i lepiej z pewnością by było, gdyby zainteresowany nimi czytelnik budował sobie ich znajomość na podstawie lektury oryginału, a nie „dopisków na marginesie” dokonywanych przez Prokopiuka.

Jerzy Prokopiuk znany jest jako zwolennik gnostycyzmu i antropozofii – mnie osobiście nie przekonuje ani jeden, ani drugi z tych systemów. Lektura więc przemyśleń Prokopiuka była dla mnie lekturą raczej krytyczną. Pomijając już jednak nawet różnice światopoglądowe, to nie sposób mi przejść do porządku dziennego nad pewną również żenującą płycizną metafizyczną: oto Jerzy Prokopiuk odwrócił się od Boga i Jezusa - zerkając niekiedy z nadzieją ku Lucyferowi, pracując bowiem z wytężeniem całe życie nad popularyzacją wiedzy tajemnej, nie zyskał, pomimo swych próśb, od Boga pomocy w kwestiach spełnienia erotycznego, odziedziczenia spadku i tym samym wyjścia z biedy, wreszcie zaś podupadł też na zdrowiu niemal tracąc wzrok. Jak na adepta systemów postulujących wewnętrzną transformację człowieka i zobojętnienie wobec trosk materialnych, są to żale bardzo prymitywne i wręcz niegodne. Zresztą, niewolne też od stronniczości, bo Prokopiuk, skarżąc się za stracone zdrowie na Boga, nie wątpi zarazem w homeopatię, stosując którą przez całe życie, nie ustrzegł się bynajmniej problemów zdrowotnych.

Znajomości z piśmiennictwem Jerzego Prokopiuka na pewno nie warto zaczynać od tej pozycji. Myślę też, że, może poza wspomnianym esejem o Robercie Walterze, jej lekturę mogą z czystym sumieniem odpuścić sobie wszyscy poza najzagorzalszymi fanami Mistrza i badaczami całości jego spuścizny.

Bardzo ciężka i raczej nieprzyjemna w lekturze książka; jest to w zasadzie wydrukowany zbiór zazwyczaj jedno- lub dwuzdaniowych notatek i refleksji Jerzego Prokopiuka, spisanych na przestrzeni niemal trzydziestu lat. Problem polega na tym, że skróty myślowe uruchamiające zapewne u Autora szereg skojarzeń, dla zewnętrznego czytelnika są dość hermetyczne. Inną sprawą jest...