Mam wrażenie, że pisząc ten kryminał autor świetnie się bawił - czytelnikowi lektura też sprawia dużą frajdę.
Student Maurycy przypominał mi Marka Piegusa, tyle niesamowitych perypetii go spotkało. A wszystko to w Warszawie uroczych lat 60. Powieść jest typowym gazetowcem (wydanym jako książka dopiero kilkanaście lat temu),ale czyta się dobrze, tym bardziej, że śledztwo prowadzą Downar i Walczak. Dodatkowy plus to Warszawa i jej mieszkańcy, których bogaty przekrój poznajemy biegając z Maurycym to tu, to tam. Tytułowe kanarki odgrywają w powieści niebagatelną rolę.

Mam wrażenie, że pisząc ten kryminał autor świetnie się bawił - czytelnikowi lektura też sprawia dużą frajdę.
Student Maurycy przypominał mi Marka Piegusa, tyle niesamowitych perypetii go spotkało. A wszystko to w Warszawie uroczych lat 60. Powieść jest typowym gazetowcem (wydanym jako książka dopiero kilkanaście lat temu),ale czyta się dobrze, tym bardziej, że śledztwo...

To dość nietypowa książka, jak na tego autora. Całą historia oparta jest na postaci młodego studenta i jego perypetii, natomiast sam wątek kryminalno milicyjny, pojawia się dopiero w drugiej części książki. Taka konstrukcja nadaje książce trochę odmienny i dość ciekawy styl. Jak zawsze, łatwa, przyjemna i na trzy, cztery wieczory, polecam jako ciekawą historyjkę kryminalną.

To dość nietypowa książka, jak na tego autora. Całą historia oparta jest na postaci młodego studenta i jego perypetii, natomiast sam wątek kryminalno milicyjny, pojawia się dopiero w drugiej części książki. Taka konstrukcja nadaje książce trochę odmienny i dość ciekawy styl. Jak zawsze, łatwa, przyjemna i na trzy, cztery wieczory, polecam jako ciekawą historyjkę kryminalną.