Nie podobało mi się jedno - antropomorfizowanie wilczka. Przypisane mu uczucia/ zachowania nie odpowiadały biologii i ekologii tego zwierzęcia. Po za tym miło, przyjemnie, kolorowo.

Nie podobało mi się jedno - antropomorfizowanie wilczka. Przypisane mu uczucia/ zachowania nie odpowiadały biologii i ekologii tego zwierzęcia. Po za tym miło, przyjemnie, kolorowo.

Od niedawna zagościła u nas kolejna świetna książka od wydawnictwa Tatarak z charakterystycznymi i nieco mrocznymi ilustracjami Józefa Wilkonia. To "Wilczek" autorstwa Gerdy Wagener.

Tytułowy Wilczek jest członkiem oczywiście wilczej rodziny. Jednak zdecydowanie wyróżnia się on na tle swojego rodzeństwa przyprawiając tym o ból głowy swoich rodziców. Wilczek zamiast ganiać za królikami i polować na nie, jak na wilka przystało, bawi się z nimi w najlepsze. Zamiast chwytać pstrągi, woli się z nimi ścigać w stawie. A prawdziwym przysmakiem jest dla Wilczka szczaw rosnący na łące. W końcu, sfrustrowani rodzice robią mu wyrzuty z powodu jego odmienności. Słowa Mamy Wilczycy i Taty Wilka sprawiły mu ogromną przykrość i z rozżalenia biegnie przed siebie w ciemny las pragnąc pozostawić źródło smutku jak najdalej. Zapłakanego Wilczka znajduje Mysz Myszata. Wysłuchawszy go, postanawia mu pomóc. Obiecuje, że wkrótce wszyscy będą się go bali tak, jak prawdziwego "groźnego", "kolczastego" i "drapieżnego" wilka.

Czy Mysz Myszata i Wilczek osiągną cel? Czy wilcza rodzina uzna Wilczka za "właściwego"? Czy zaakceptują jego naturę?

O czym jest ta książka? Możnaby w skrócie rzec - o samoakceptacji oraz o akceptacji innych, tutaj przez innych, tych najbliższych i najważniejszych. Czasem zupełnie bezwiednie oceniamy innych ludzi - obcych nam, znajomych, swoje dzieci... Czasem możemy tym kogoś bardzo zranić, a wszystko przez to, że mamy pewne oczekiwania, szczególnie względem naszych dzieci. Zdecydowanie łatwiej i szczęśliwiej jest wzrastać w poczuciu akceptacji i miłości BEZWARUNKOWEJ. Bez poczucia, że trzeba do czegoś lub kogoś "pasować", by zasłużyć na uznanie i akceptację.

Od niedawna zagościła u nas kolejna świetna książka od wydawnictwa Tatarak z charakterystycznymi i nieco mrocznymi ilustracjami Józefa Wilkonia. To "Wilczek" autorstwa Gerdy Wagener.

Tytułowy Wilczek jest członkiem oczywiście wilczej rodziny. Jednak zdecydowanie wyróżnia się on na tle swojego rodzeństwa przyprawiając tym o ból głowy swoich rodziców. Wilczek zamiast ganiać...

||Czuć się Kimś pozostając Sobą. Tę myśl zabieram - jak kanapki na dalszą drogę - z tej poruszającej książki.

Niezrozumienie. Ośmieszenie. Odtrącenie. Tego wszystkiego doświadcza nasz uroczy tytułowy bohater. To wszystko tak bardzo odczuwasz Ty - mały i duży czytelniku, idąc przez leśne ścieżki stron.

Nie, wcale nie dlatego, że wyrządził komuś krzywdę, krzywo na kogoś spojrzał lub skradł wieczorny posiłek głodnemu. Co to to nie. Lubi szczaw, bawi się z królikami, przyjaźni z myszką, a nocne łowy nie cieszą go wcale. Po prostu jest nie taki, nie mieści się w schemacie i odstaje od wilczych algorytmów. Inny niż jego rodzeństwo, ale czy to synonim gorszego? Momentami odnoszę wrażenie, że takie uproszczenie jest rozwiązaniem najłatwiejszym. Przypięcie etykiety bez wysiłku - zwalnia z odpowiedzialności, starań, dążenia do poznania.

Za mało groźny, za bardzo przyjacielski. Zbyt, niedość, nadmiernie, niewystarczająco - hasła, które tak łatwo wpisać do bajkowego, ale i życiowego słownika. Znają je nasze dzieci, znamy je my. Zdarza się, że aż za dobrze. Czy takiej rzeczywistości chcemy?

To prostoduszna opowieść o nietolerancji, ale i przemianie. O próbie dostosowywania się, zakładania skóry innej niż swoja, która i tak zawsze będzie przyciasna, uwierająca albo za obszerna. Kolce jeża, tygrysie pasy i lwie kły - nijak mają się do wilczej fizjonomii. Nieco jak na balu przebierańców. Tylko czy ja w masce to wciąż ja?

Historia Wilczka uczy empatii, bo jego najbliżsi finalnie zmieniają perspektywę, a tej potrzeba nam w ilościach niezmierzonych. I ten ilustratorski inny wymiar, który nadaje ciepłego tonu i otula dziecięce emocje, które z pewnością się tu pojawią. Mój maluch bardzo się wzruszył, gdy Wilczek skulił się samotnie w ciemnym lesie, z dala od rodziców i poczucia bycia przyjętym. Rysunkowa opowieść zanurza nas w swojej bajkowości i do ostatnich stron łagodzi napięcie, by wreszcie stopić się z kojącą puentą, którą dla mnie jest wartość bycia wrażliwym - na odmienność, na współtowarzyszy podróży, wreszcie na drugiego człowieka, bo przecież to jest esencja. Eliksir prostego szczęścia razem, a nie osobno. Bez zakładania zbędnych kostiumów.

||Czuć się Kimś pozostając Sobą. Tę myśl zabieram - jak kanapki na dalszą drogę - z tej poruszającej książki.

Niezrozumienie. Ośmieszenie. Odtrącenie. Tego wszystkiego doświadcza nasz uroczy tytułowy bohater. To wszystko tak bardzo odczuwasz Ty - mały i duży czytelniku, idąc przez leśne ścieżki stron.

Nie, wcale nie dlatego, że wyrządził komuś krzywdę, krzywo na kogoś...

Przepiękna mądra historyjka, przepiekne rysunki Pana Wilkonia. Super ksiazeczka moj czteroletni synek za nią przepada! Polecam!

Przepiękna mądra historyjka, przepiekne rysunki Pana Wilkonia. Super ksiazeczka moj czteroletni synek za nią przepada! Polecam!

Ciekawa i interesująca, choć bardzo krótka lektura. Idealna na dobranoc :) . Lekko i szybko się czyta. Opowiada o wilczku który był całkiem inny od reszty wilków a zamiast robić to co jego rodzeństwo robi wręcz przeciwnie. idealna dla dzieci do lat 10. Polecam wszystkim. To jedna z moich ulubionych
książek.

Ciekawa i interesująca, choć bardzo krótka lektura. Idealna na dobranoc :) . Lekko i szybko się czyta. Opowiada o wilczku który był całkiem inny od reszty wilków a zamiast robić to co jego rodzeństwo robi wręcz przeciwnie. idealna dla dzieci do lat 10. Polecam wszystkim. To jedna z moich ulubionych
książek.

Baśni o wilku było kilka. Znacie na pewno „Czerwonego Kapturka” czy „Wilka w owczej skórze”. Czas jednak na coś zupełnie nowego! Co powiedzie na baśń o Wilczku, którego nie boją się nawet króliki? Co więcej, chętnie się z nim bawią w chowanego czy „koci, koci łapci”. Zapraszamy Was do recenzji wspaniałej i pięknie ilustrowanej książki „Wilczek”, która złamie leśne stereotypy.

Mały Wilczek był bardzo szczęśliwy. Uwielbiał biegać po łące ze swoimi króliczymi przyjaciółmi. Z ogromną przyjemnością pluskał się w stawie, gdzie ścigał się z rybami. Nawyki żywieniowe również miał dość nietypowe, bo uwielbiał szczaw, w przeciwieństwie do swoich braci i sióstr, którzy nie do końca rozumieli zachowanie Wilczka. Nie przeszkadzało mu to jednak zupełnie, taki był i już! Wszystko zmieniło się, gdy zmartwieni Rodzice zwrócili mu uwagę. Zatroskani i odrobinę zirytowani stwierdzili, że prawdziwy wilk nie powinien się zachowywać w taki sposób. Wilczek poczuł się skarcony i zrobiło mu się bardzo przykro. Może faktycznie coś jest z nim nie tak?

Zapłakanego i zmartwionego wilka znalazła Mysz Myszata. Gdy usłyszała o jego problemie, stwierdziła że coś faktycznie musi być na rzeczy. W końcu nawet ona, będąc zaledwie malutką myszką, wcale się Wilczka nie bała. Mysz, przy pomocy swoich mądrych przyjaciół, postanowiła Wilczka przebrać! Żółto-czarne paski od tygrysa, kolce od jeża i kły od lwa musiały pomóc! Wilczek niewątpliwie wyglądał groźnie, kolczasto i drapieżnie. Ale czy przebranie sprawi, że króliki będą się go bały? No i czy sam Wilczek będzie czuł się w nowej skórze dobrze? Sprawdźcie sami!

„Wilczek” to naprawdę piękna i bardzo wartościowa baśń o tym, żeby przede wszystkim być… SOBĄ! Mały Wilczek spotykał się z krytyką rodzeństwa i rodziców, gdyż nie spełniał ich oczekiwań. Ale czy oby na pewno to, jaki był oznaczało, że był złym wilkiem? Może po prostu był jedyny w swoim rodzaju? Dzięki wspaniałej opowieści, stworzonej przez Gerdę Wagener dzieci będą miały szansę zastanowić się, czy warto udawać kogoś, kim się po prostu nie jest.

Historii Wilczka towarzyszą bardzo okazałe ilustracje Józefa Wilkonia. Nie można im odmówić uroku, choć wprowadzają one nieco mroczny i tajemniczy klimat. W końcu, jakby nie było, wilki prowadzą raczej nocny tryb życia! Obrazki, wykonane pastelami, przyciągają wzrok i z pewnością zadowolą nawet najbardziej wymagających, młodych czytelników. Osobiście bardzo cenię prace Józefa Wilkonia. Te w książce „Wilczek” czynią baśń jeszcze bardziej magiczną!

Gorąco polecam książkę o Wilczku czytelnikom już od 3. roku życia, choć jestem zdania, że warto ją przeczytać także ze starszymi dziećmi. Jest to historia ponadczasowa, która każdemu z nas (A zwłaszcza dorosłym) przypomni, że każdy ma prawo być sobą!

Czytelnicze Podwórko

Baśni o wilku było kilka. Znacie na pewno „Czerwonego Kapturka” czy „Wilka w owczej skórze”. Czas jednak na coś zupełnie nowego! Co powiedzie na baśń o Wilczku, którego nie boją się nawet króliki? Co więcej, chętnie się z nim bawią w chowanego czy „koci, koci łapci”. Zapraszamy Was do recenzji wspaniałej i pięknie ilustrowanej książki „Wilczek”, która złamie leśne...

To wilk inny niż wszystkie.
Mama się martwi, a tata złości. A ich wilczątko zamiast uganiać się za królikami – gania razem z nimi po łące. Zamiast łapać ryby, rozchlapuje wodę dookoła i robi tęczę, a nawet pływa. I wiecie co jeszcze lubi? Szczaw! Tak, naprawdę, nie kłamię!

„Wilczek” od 30 lat zachwyca, bawi i edukuje dzieci na całym świecie. Nic dziwnego. Jest to książka ponadczasowa i cały czas aktualna. W końcu nie ważne, czy żyjemy w XX czy w XXI wieku, odmienność zawsze była, jest i będzie wokół nas.

To książka o byciu innym, wyróżnianiu się, o tolerancji i o miłości. To historia, którą powinno czytać się każdemu przedszkolakowi, aby uświadamiać mu, że nie każdy jest taki sam. Ta ciepła i pięknie ilustrowana opowieść uczy akceptacji, której brakuje tak wielu ludziom.

Jestem zachwycona, że Wydawnictwo Tatarak postanowiło wznowić tę książkę. Powinno ją znać każde dziecko w wieku 3-5 lat. Dzięki niej świat staje się piękniejszy.

To wilk inny niż wszystkie.
Mama się martwi, a tata złości. A ich wilczątko zamiast uganiać się za królikami – gania razem z nimi po łące. Zamiast łapać ryby, rozchlapuje wodę dookoła i robi tęczę, a nawet pływa. I wiecie co jeszcze lubi? Szczaw! Tak, naprawdę, nie kłamię!

„Wilczek” od 30 lat zachwyca, bawi i edukuje dzieci na całym świecie. Nic dziwnego. Jest to książka...

Przecudna książka o inności oraz o tolerancji.

Przecudna książka o inności oraz o tolerancji.

Klasyka. To trzeba mieć na półce :-)

Klasyka. To trzeba mieć na półce :-)