Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiem, jak delikatny jest to temat, jak indywidualny i dyskusyjny. Swojej córce już od najmłodszych lat staram się wyjaśniać, że emocje nie dzielą się na dobre i złe, fajne i niefajne, że wszystkie one są naturalne i nam potrzebne. Że to normalne, iż każdy z nas czasem odczuwa złość, smutek czy wstyd i nie warto z tym walczyć. Pozwalanie sobie na przeżywanie różnych emocji oraz reagowanie na nie w sposób, który nie krzywdzi ani nas samych, ani innych to jedne z najtrudniejszych, ale też bardzo przydatnych w życiu umiejętności. I z takim samym podejściem spotkałam się w tej książce, gdzie wzięto pod lupę jedną z niełatwych, choć bardzo powszechnych emocji – smutek. Już po pierwszych kilku stronach wiedziałam, że książka traktuje o smutku w sposób, który jest mi bliski. Autorka nie zamiata go pod dywan, nie ukrywa, nie udaje, że go nie ma. Smutek w tej książce przychodzi do głównego bohatera, który stara się go oswoić oraz… zrozumieć. Bo być może smutek nie chce być sam, możliwe, że boi się samotności i odtrącenia, więc może by go tak… rozweselić? Wziąć na spacer, poczęstować ulubionym napojem? Dlaczego nie, istnieją całkiem spore szanse, że wtedy poczuje się on potrzebny i następnego dnia po przebudzeniu nie będzie już po nim śladu. Bardzo podoba mi się ta koncepcja, bo dzięki temu, że dziecię stara się zadbać o smutek i go rozweselić, przy okazji dba o samego siebie i rozwesela siebie, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Ten sprytny sposób nosi w sobie coś, co bardzo cenię w ludziach – empatię. Bo tutaj dbamy okogoś innego, pragniemy okazać zainteresowanie komuś innemu, a w końcu przekonujemy się, że pomaganie innym pomaga też nam. To taki drugi, ukryty wątek w mojej interpretacji tej pięknej książki z niesamowicie budującym przesłaniem.