Czasami zdarzają się ( tak jest w moim przypadku) książki, które właściwie gdyby nie jakiś motyw, odkrywcza teza autora, czy jakaś jedna fraza, można by je właściwie wyrzucić do kosza i przyznać w duchu: ale mnie autor zrobił w balona. Niemniej dzięki w/w atutom stawiane są na półkach z należnym autorowi i jego pracy szacunkiem.
I taka mogłaby być też historia książki Pawła Lisickiego. Zawarł w niej bowiem autor kilka wersów, po przeczytaniu których trochę wymiękłem.
Niemniej cała właściwie książka - mimo określonych skojarzeń ideowych z autorem - jest do czytania, chociaż większość po kilku stronach może mieć problemy z kontynuacją lektury... bo kto dzisiaj czyta eseje poświęcone Herbertowi, Leśmianowi, Proustowi, Miłoszowi, czy Idiocie..."Idiocie" Dostojewskiego oczywiście?
Do lektury skłoniła mnie przede wszystkim laurka wystawiona Lisickiemu ( niekoniecznie z racji napisania tej książki) przez Miłosza, którego poznawcze priorytety i estetyczna wrażliwość nigdy mnie nie zawiodły.
Tak było i tym razem.
Czy coś szczególnego pomieścił autor w książce?
Oprócz wymienionych bohaterów na pewno robi wrażenie tekst (szczególnie jego forma) poświęcony Simone Weil. Weil to francuska filozofka i trochę mistyczka. Jako Żydówkę, fascynował ją... katolicyzm, ale są kontrowersje, czy ostatecznie zdążyła przed przedwczesną śmiercią się ochrzcić. Trochę miałem problemy z dotarciem do istoty jej fenomenu, a tekst Lisickiego sporo w tej kwestii wyjaśnia.
No i ten tekst, a właściwie kilka wersów, dzięki którym "Nie-ludzki Bóg" urasta do miana książki wybitnej, chociaż połowa zasług należna jest ich autorowi... a jest nim Czesław Miłosz.


Wiara jest wtedy, kiedy ktoś zobaczy
Listek na wodzie, albo kroplę rosy
I wie, że one są, bo są konieczne.

Nie mądre kazania, nie księgi Ojców Kościoła, nie katolickie dogmaty, ale... listek na wodzie, albo kropla rosy. Ładnie to Miłosz napisał, a Lisickiego zasługa, że zauważył.

Czasami zdarzają się ( tak jest w moim przypadku) książki, które właściwie gdyby nie jakiś motyw, odkrywcza teza autora, czy jakaś jedna fraza, można by je właściwie wyrzucić do kosza i przyznać w duchu: ale mnie autor zrobił w balona. Niemniej dzięki w/w atutom stawiane są na półkach z należnym autorowi i jego pracy szacunkiem.
I taka mogłaby być też historia książki Pawła...

Daj Boże każdemu taki debiut. Czego tu nie ma... A wszystko klarowne, wyważone i przy tym pełne polemicznego żaru. Jakże trafne diagnozy dolegliwości i chorób, które nękają współczesnego człowieka, jego filozofów, teologów, uczonych i wszelkiej maści instytucje. W kolejnych esejach - uporczywe szukanie źródeł zła. Współczesna kultura europejska, która nie potrafi już sprostać wyzwaniu pustki i nicości, wyzbyta metafizycznych treści - skupia się na sprawach przyziemnych, zamienia w kulturę pop, w kicz i pornografię. W pewnym momencie pada genialne zdanie w eseju o Cioranie, mówiące iż piekło nie jest niczym innym, jak opuszczonym przez wiarę światem. Lisiecki zadaje pytania o istotę naszego człowieczeństwa, o możliwość obcowania z Bogiem, szuka odpowiedzi u świętych, filozofów i dopatruje się przesłania wynikającego z historii. Zawsze w dziejach było tak, że gdy rewolucje dokonywały pozornego wyniesienia człowieka, niszczyły wszystko to, co sprawiało, że nasz człowieczy byt znajdował oparcie tu i poza horyzontem śmierci. Człowiek odarty z religii, mitu, uświęconego rytuału - upadał w nihilizm i rozpacz. Dziesiątki i setki wątków, odkrywczych przemyśleń i analiz. Polecam.

Daj Boże każdemu taki debiut. Czego tu nie ma... A wszystko klarowne, wyważone i przy tym pełne polemicznego żaru. Jakże trafne diagnozy dolegliwości i chorób, które nękają współczesnego człowieka, jego filozofów, teologów, uczonych i wszelkiej maści instytucje. W kolejnych esejach - uporczywe szukanie źródeł zła. Współczesna kultura europejska, która nie potrafi już...