Tak jak w poprzednich częściach, na początku mamy kilka nawiązań do poprzednich wydarzeń, co jak już wspominałam jest nudne i niepotrzebne, ale gdy już przez to przebrniemy, fabuła książki się rozkręca i nabiera odpowiedniego tempa. Autor pokazuje nam poznany świat z innej perspektywy i trzeba przyznać, że zło nie jest do końca takie złe. Mamy okazję poznać wampiratów-buntowników od wewnątrz. Muszę przyznać, że postać Sidoria, zasługuje na jak największą uwagę. Co prawda nadal pozostaje on ‘olbrzymem’ i brutalem, jednak w przeciwieństwie do Lady Loli nie gra w żadne gierki, a momentami mam wrażenie, że dostrzegam w nim wrażliwą stronę. Postać Sidoria jest doskonałym dowodem na to, że Somper jest genialnym pisarzem. Stworzył postać nietuzinkową. Ale król wampiratów nie jest jedyny. Johnny i Jez również przypadli mi do gustu. Pomimo, że muszą się pilnować, aby ich spisek nie wyszedł na jaw, nadal są zabawni i przebojowi. Do tego walka na Krwawym Kapitanie sprawiła, że Connor urósł w moich oczach, jako wojownik. A pod koniec książki nadal był tym Connorem, jakiego poznaliśmy na początku serii (za co szczerzę dziękuję Somperowi). W przeciwieństwie do swojej siostry, która nadal (moim zdaniem) momentami postępuje głupio, jakby nie mogła się określić za czymś jednym. No, ale cóż… nie jestem nią, więc mogę być troszkę zawiedziona, że nie jest ‘stabilniejsza’. Fajnym urozmaiceniem jest również pojawienie się Kally, którą mogliśmy poznać w „Martwej głębi”.
No, ale cóż mogę więcej powiedzieć. Fa­bu­ła książ­ki to jest po prostu świet­na. A do tego ilustracja na wewnętrznej stronie okładki jest po prostu cudna! Nie mogę się na nią napatrzeć.

Tak jak w poprzednich częściach, na początku mamy kilka nawiązań do poprzednich wydarzeń, co jak już wspominałam jest nudne i niepotrzebne, ale gdy już przez to przebrniemy, fabuła książki się rozkręca i nabiera odpowiedniego tempa. Autor pokazuje nam poznany świat z innej perspektywy i trzeba przyznać, że zło nie jest do końca takie złe. Mamy okazję poznać...

Bardzo nie chciałam kończyć tej książki i przeciągałam czytanie w nieskończoność, co być może okazało się błędem, bo ta część nie podobała mi się tak bardzo jak poprzednie. Ale nie dlatego, że była zła, wręcz przeciwnie - dostałam dokładnie to, co kocham, a plot twist pod koniec sprawił, że zbierałam szczękę z podłogi i przez kilka minut tłumaczyłam M, że nic się nie dzieje i że jest dobrze, po tym, jak prawie wrzasnęłam: STARY CO TU SIĘ DZIEJE?!. A takie reakcje zdarzają mi się bardzo rzadko!

Jedno, czego nie mogę się pozbyć to takie głupie wrażenie, że ja tą część już czytałam! A mogłabym przysiąc, że zakończyłam czytanie za pierwszym razem na Czarnym Sercu, czyli tomie czwartym i te dwa ostatnie mi zostały i na mnie czekały, a jednak ciągle miałam przeczucie, że już tam byłam. Ale gdybym była to przecież plot twist by mnie nie zaskoczył, prawda? Dziwne, trochę niepokojące, ale w żadnym wypadku nie umniejsza to książce, bo powtórzę po raz kolejny: ja tą serię kocham całym serduchem.

Nie podoba mi się po prostu coś, na co kompletnie nie mam wpływu - czyli strona, w którą to wszystko zmierza. Wiadomo, że chciałabym happy end, aby moje shipy się spełniły, aby rodzeństwo się dogadało i żeby było tak, jak chcę, ale nie oszukujmy się - byłoby nudno. A tak nie jest, bo, Moi Drodzy, ile tu się dzieje! Przez to, że rozciągnęłam czytanie okrutnie nie odczuwałam tych bomb aż tak mocno, ale gdy po skończeniu całości patrzę na to wszystko, to dopiero do mnie dociera, jak wiele się tutaj wydarzyło. Ze wszystkich tomów (nie licząc pierwszego),ten jest chyba najmocniej wypełniony akcją, jest najwięcej zmiennych, najwięcej szokujących zwrotów akcji.

To ten rodzaj tomów, w którym przeklinasz autora za to, że zmienia losy twoich ulubionych bohaterów. To ten przykry tom, w którym dzieją się złe rzeczy, w którym non stop zbierasz szczękę z podłogi i może też dlatego nie chciałam kończyć - bo ja podświadomie czułam, że za rogiem czai się coś złego i chciałam jak najdłużej opóźnić wejście do tej jamy. No ale weszłam, jeszcze chyba do mnie do końca nie dotarło, kogo straciliśmy, a zakończenie takie, że aż się prosi, żeby już teraz zacząć ostatni tom i dowiedzieć się, jak zakończy się ta epicka przygoda.

Szczerze? Ja po przeszło jedenastu latach wciąż nie jestem gotowa na koniec!

Bardzo nie chciałam kończyć tej książki i przeciągałam czytanie w nieskończoność, co być może okazało się błędem, bo ta część nie podobała mi się tak bardzo jak poprzednie. Ale nie dlatego, że była zła, wręcz przeciwnie - dostałam dokładnie to, co kocham, a plot twist pod koniec sprawił, że zbierałam szczękę z podłogi i przez kilka minut tłumaczyłam M, że nic się nie dzieje...

Cóż to była za część! Tak wiele się działo! Niewątpliwie jedna z najbardziej emocjonujących historii. Akcja goni akcję, dzieje się mnóstwo rzeczy, dużo się dowiadujemy. Grace i Connor poznają swoje przeznaczenie, oboje są dampirami, pół-ludźmi, pół wampirami. Dostają zaproszenie od Sidoria i Loli, które przyjmują. Początkowo Grace mnie mocno irytowała, jej zachowanie bardzo się różniło od tego, do którego przywykłam z poprzednich tomów. Natomiast Connorowi kibicowałam całym sercem. Końcowe rozdziały czytałam z zapartym tchem, o Barcie (!),o Molucco Whrate, o tajemniczym Obsydianie Drake'u, o Lorcanie i Johnnym. Ostatnie zdania sprawiły że zbierałam szczękę z podłogi! Nie mogę się doczekać ostatniego tomu!

Cóż to była za część! Tak wiele się działo! Niewątpliwie jedna z najbardziej emocjonujących historii. Akcja goni akcję, dzieje się mnóstwo rzeczy, dużo się dowiadujemy. Grace i Connor poznają swoje przeznaczenie, oboje są dampirami, pół-ludźmi, pół wampirami. Dostają zaproszenie od Sidoria i Loli, które przyjmują. Początkowo Grace mnie mocno irytowała, jej zachowanie bardzo...

Moim zdaniem jak do tej pory to właśnie ta część mi się najbardziej podobała. Jest sporo nieszablonowych zachowań głównych bohaterów, które to przejawiały się do tej pory - mam po prostu wrażenie, że ta część jest troszeczkę wyróżniająca się od wcześniejszych chociaż bywały momenty, że chciało się dosłownie wejść do książki i przemówić Grace do rozsądku :) Wszystkim serdecznie polecam, teraz będę zabierał się za ostatnią część... Wampiratów :)

Moim zdaniem jak do tej pory to właśnie ta część mi się najbardziej podobała. Jest sporo nieszablonowych zachowań głównych bohaterów, które to przejawiały się do tej pory - mam po prostu wrażenie, że ta część jest troszeczkę wyróżniająca się od wcześniejszych chociaż bywały momenty, że chciało się dosłownie wejść do książki i przemówić Grace do rozsądku :) Wszystkim...

Piąty tom cyklu "Wampiraci" i ile tu zawiłośći! Nie powiem na początku uwielbiałam Grace ale po jakimś czasie zaczęła mnie delikatnie denerwować , no ale cóż każdy ma swoje zdanie prawda?
Jednakże książka wspaniała polecam ją gorąco ! :-)

PS. Mam nadzieję że wkrótce dorwę 6 tom cyklu. <3

Piąty tom cyklu "Wampiraci" i ile tu zawiłośći! Nie powiem na początku uwielbiałam Grace ale po jakimś czasie zaczęła mnie delikatnie denerwować , no ale cóż każdy ma swoje zdanie prawda?
Jednakże książka wspaniała polecam ją gorąco ! :-)

PS. Mam nadzieję że wkrótce dorwę 6 tom cyklu. <3

Przez tą książkę znienawidziłam i pokochałam Sompera. Jest genialnym pisarzem i jego dzieła są przeze mnie wprost pochłaniane. Kocham jego styl pisania, fabułę jaką wymyślił i bohaterów. Moje serce rozpadło się na kawałki gdy w tej części uśmiercił kilku. Może nie kochałam ich aż tak by za nimi płakać ale byli ważni dla innych osób z książki i dla tego ich odejście mnie zasmuciło. Justin Somper stał się lżejszą wersją George R.R Martina. To mnie zasmuciło. Mimo to nie zakończyłam lektury, która i tym razem mnie nie zawiodła. Przeczytałam ją czym prędzej, mimo iż chciałabym aby nigdy się nie skończyła. Jednak nie ma tak prosto. Z genialnymi powieściami trzeba żegnać się za wcześnie. Szkoda, że zbliżam się już do końca tej serii. Zachowa się ona jednak w moim sercu i na mojej "ulubionej półce".

Przez tą książkę znienawidziłam i pokochałam Sompera. Jest genialnym pisarzem i jego dzieła są przeze mnie wprost pochłaniane. Kocham jego styl pisania, fabułę jaką wymyślił i bohaterów. Moje serce rozpadło się na kawałki gdy w tej części uśmiercił kilku. Może nie kochałam ich aż tak by za nimi płakać ale byli ważni dla innych osób z książki i dla tego ich odejście mnie...

Lubię tą książkę. Naprawdę.
Ja tylko nie lubię Grace.
Umiem wybaczyć uśmiercanie bohaterów, dziwne zawiłości, no ogólnie- tolerancyjna jestem.
Ale takiej hipokryzji nie zniosę- w prawdziwym życiu i w książkach.
Byłabym jednak niesprawiedliwa, gdybym nie oddała honoru- bo tą pozycję naprawdę gorąco polecam!

Lubię tą książkę. Naprawdę.
Ja tylko nie lubię Grace.
Umiem wybaczyć uśmiercanie bohaterów, dziwne zawiłości, no ogólnie- tolerancyjna jestem.
Ale takiej hipokryzji nie zniosę- w prawdziwym życiu i w książkach.
Byłabym jednak niesprawiedliwa, gdybym nie oddała honoru- bo tą pozycję naprawdę gorąco polecam!

"Imperium Nocy" czytało mi się z wielką przyjemnością, szybko i bardzo ciekawie. Było szokująco, przerażająco, smutno i wesoło. Było wiele do płakania oraz niesamowitych wydarzeń. Szybko zabieram się za ostatnią, niestety, część. Ocena: 10/10

"Imperium Nocy" czytało mi się z wielką przyjemnością, szybko i bardzo ciekawie. Było szokująco, przerażająco, smutno i wesoło. Było wiele do płakania oraz niesamowitych wydarzeń. Szybko zabieram się za ostatnią, niestety, część. Ocena: 10/10

<3 :* the best book <3 :* wspaniała

<3 :* the best book <3 :* wspaniała

Bardzo ciekawa książka, tak jak cała seria. Szybko się czyta, zaskakuje i wciąga. Ta książka ma trochę mroczniejszy klimat niż poprzednie części mimo to bardzo mi się podobała (może nawet bardziej ten klimat mi odpowiadał).
Polecam

Bardzo ciekawa książka, tak jak cała seria. Szybko się czyta, zaskakuje i wciąga. Ta książka ma trochę mroczniejszy klimat niż poprzednie części mimo to bardzo mi się podobała (może nawet bardziej ten klimat mi odpowiadał).
Polecam