Ciężko się to czyta gdy autor komentuje każde swoje zadane pytanie jak rozemocjonowany 4 latek. Nie drąży tematu tylko zadaje zdawkowe pytania raz za razem jakby strzelał z karabinu a nie przeprowadzał wywiad. Za to udało mu się, niezgodnie z tytułem książki, uzbierać dużo ciekawostek na temat historii katów w Polsce i za granicą.

Ciężko się to czyta gdy autor komentuje każde swoje zadane pytanie jak rozemocjonowany 4 latek. Nie drąży tematu tylko zadaje zdawkowe pytania raz za razem jakby strzelał z karabinu a nie przeprowadzał wywiad. Za to udało mu się, niezgodnie z tytułem książki, uzbierać dużo ciekawostek na temat historii katów w Polsce i za granicą.

To nie jest żadna spowiedź, tylko wyciąganie na siłę informacji od chłopa, który nie ma ochoty się na dany temat wypowiadać, ale zapewne potrzebuje pieniędzy na wódkę.
Bezsensowne pytania, które nic nie wnoszą, autor bez przerwy próbuje szczęścia aby nakłonić rozmówcę do żalu za grzechy, do czego rozmówca wcale się nie poczuwa. Się nie znam, ale spowiedź chyba nie na tym polega. Pomijam, że ta żenująca rozmowa z katem to może jakaś jedna trzecia książki o ile nie mniej. Jest w niej dużo fajnych ciekawostek za to.

To nie jest żadna spowiedź, tylko wyciąganie na siłę informacji od chłopa, który nie ma ochoty się na dany temat wypowiadać, ale zapewne potrzebuje pieniędzy na wódkę.
Bezsensowne pytania, które nic nie wnoszą, autor bez przerwy próbuje szczęścia aby nakłonić rozmówcę do żalu za grzechy, do czego rozmówca wcale się nie poczuwa. Się nie znam, ale spowiedź chyba nie na tym...

1. Tytuł - kompletne nieporozumienie, brzydki chwyt marketingowy, który nie ma nic wspólnego z zawartością, ponieważ nawet ta garstka "wywiadu" w żadnym stopniu nie przypomina spowiedzi...
2. "Wywiad" - idealny przykład jak NIE powinno się ich przeprowadzać! Autor, który nazywa się "dziennikarzem" zadaje sugestywne pytania, jest nachalny, napastliwy, robi przytyki i złośliwości. Kompletny brak szacunku do rozmówcy i do jego opinii, nie potrafi zaakceptować faktu, że ktoś może się z nim nie zgadzać, mieć inne zdanie. Zupełnie niepotrzebne komentarze odnośnie rozmówcy... To, że Kat ma problem z alkoholem, że sobie nie radzi można opisać w inny sposób a nie wsadzając takie proste, bezczelne "opisy" zupełnie zbędne, rodem z "Super Ekspresu"... totalny brak empatii i kultury osobistej... To, że tych rozmów jest tak mało paradoksalnie ratuję tę książkę.
3. Wymęczyłam ten tytuł jedynie dlatego, że (pomiędzy tymi ukłuciami żenady podczas "rozmów"),mamy opowiedziane trochę ciekawych rzeczy z historii. Dla kogoś, kto dopiero zaczyna romans z tą tematyką takie streszczenie może być przydatne.
4. BŁĘDY! Nie wiem jak można dopuścić do druku książkę, która zawiera taką masę błędów i literówek... wstyd...

1. Tytuł - kompletne nieporozumienie, brzydki chwyt marketingowy, który nie ma nic wspólnego z zawartością, ponieważ nawet ta garstka "wywiadu" w żadnym stopniu nie przypomina spowiedzi...
2. "Wywiad" - idealny przykład jak NIE powinno się ich przeprowadzać! Autor, który nazywa się "dziennikarzem" zadaje sugestywne pytania, jest nachalny, napastliwy, robi przytyki i...

Jest mi niezmiernie ciężko ocenić tę pozycję.

- napisana jest z góry oceniająco, autor ma irytujący styl pisania- widać, że mocno emocjonalnie podszedł do tej książki. Piętnuje alkoholizm kata i ogólnie mocno się go czepia, co wywoływało u mnie niesmak- "kolejny raz szukałem okazji do słownej kolizji"- autor prowokuje kata, ma już wyrobioną opinię na jego temat, "podobno ma pan na sumieniu śmierć ponad 80 Polaków?!"- kwestia sporna, czy kat jest osobą winną w tej sytuacji? Kat wykonuje wyrok, który wydał sąd, nie jest osobą decyzyjną i nie stanowi o życiu skazańca

- miała być spowiedź kata, a autor przesłuchuje skazanych na karę śmierci, którzy odsiadują wyrok dożywocia... Anyway, z rozmów z więźniami, które przeprowadził, wynika, że oni wszyscy siedzą za niewinność. Uskarżają się na to, w jakim stresie żyli, że każde otwarcie drzwi celi to był stres, że przyszli ich zaprowadzić na egzekucję. Śmieszne jest, jak jeden z więźniów mówi, że karę śmierci powinno się wykonywać poprzez zastrzyk, bo tak jest humanitarnie. A jak zabijał swoje ofiary, to też był humanitarny i nie skazywał ich na cierpienie? Podwójne standardy...

- rys historyczny urzędu kata moim zdaniem na plus, w ramach ciekawostki jak kiedyś postrzegano urząd i jakie były inne obowiązki kata (tortury i czasem chowanie zmarłych, czyszczenie cel itd.),ale od tego zaczęłabym książkę- by przejść od ogółu do szczegółu, jakim byłaby rozmowa z katem, której tutaj właściwie prawie nie ma- rzeczywistej rozmowy z katem jest może 50 stron, na ponad 250 stron książki... Więc moim zdaniem słabo- autor pisze o wszystkim, tylko nie o tym, co sugeruje tytuł

- w 2018 książka została poprawiona (wydanie poprawione i uzupełnione),mimo to w tekście nadal są literówki i źle zapisane nazwisko jednego z katów, który to zły zapis ciągnie się przez kilka stron (Pierrpoint zamiast Pierrepoint)- może i się czepiam, ale warto przykładać dbałość do tego co się pisze, plus skoro to wydanie poprawione, to powinno takim być

- co to w ogóle za wyrażenie "skazany sfajdał się w spodnie" 😒 Żenada.

Jest mi niezmiernie ciężko ocenić tę pozycję.

- napisana jest z góry oceniająco, autor ma irytujący styl pisania- widać, że mocno emocjonalnie podszedł do tej książki. Piętnuje alkoholizm kata i ogólnie mocno się go czepia, co wywoływało u mnie niesmak- "kolejny raz szukałem okazji do słownej kolizji"- autor prowokuje kata, ma już wyrobioną opinię na jego temat,...

Kiedyś już tą książkę czytałem, tylko stare wydanie... i w sumie całkiem o tym zapomniałem :D (ale możliwe też że były jakieś różnice między wydaniami). Mam z resztą teraz trochę inne wrażenia po niej...

Bo to trochę dziwna książka, "klikbajtowy" tytuł, bo rozmowa z polskim katem stanowi mniejszą część książki, w dodatku kat niewiele chce powiedzieć, a dziennikarz (autor),który z nim rozmawia, prowokuje i oskarża - dziwne to jakieś i niepotrzebne moim zdaniem, rzeczowa rozmowa bez emocji byłaby lepsza.
Stosunek kata do swojej byłej pracy też jest dziwny. Raz mówi, że popiera karę śmierci, ale jakieś wyrzuty sumienia ma. Totalnie to dla mnie jest niezrozumiałe, bo ja chociaż jestem przeciwnikiem kary śmierci, to nie sądzę żebym miał wyrzuty sumienia na jego miejscu - w końcu jeśli takie jest/było gdzieś prawo, to ktoś to musiał robić. Z resztą ogólnie stosunek do katów od wieków jest też dla mnie niezrozumiały - skoro większość ludzi (podobno) popierała karę śmierci, to dlaczego kat był na marginesie społeczeństwa? Niekonsekwencja. Ale ciekawe zagadnienie samo w sobie.
Resztę treści stanowi historia kary śmierci, ogólnie tego czym zajmowali się kaci (czyli np. tortur),historią skazanych na KS seryjnych morderców (głównie polskich). Jest to wszystko ciekawe i dobrze się czyta/słucha, te inne fragmenty nawet bardziej niż ta oskarżycielska rozmowa z katem. Inna sprawa (co też już widzę inni w opiniach zarzucają) że historie tych polskich seryjnych morderców nie są jakoś bardzo odkrywcze dla kogoś, kto te historie już dawno zna.

cyt.: "Kara śmierci rozbija jedyną niepodważalną solidarność ludzką, solidarność przeciwko śmierci.'
(Albert Camus - "Rozważania o gilotynie")
- dobre...

(czytana/słuchana: 6-7.02.2023)
4-/5 [6/10]

Kiedyś już tą książkę czytałem, tylko stare wydanie... i w sumie całkiem o tym zapomniałem :D (ale możliwe też że były jakieś różnice między wydaniami). Mam z resztą teraz trochę inne wrażenia po niej...

Bo to trochę dziwna książka, "klikbajtowy" tytuł, bo rozmowa z polskim katem stanowi mniejszą część książki, w dodatku kat niewiele chce powiedzieć, a dziennikarz (autor),...

Dotarłem do tej książki po wielu innych reportażach dotyczących więzienia i policji na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Udało się po dłuższych poszukiwaniach tę tylko na stronie wydawnictwa książkę zdobyć i choć z wielkim oczekiwaniem i napięciem rozpocząłem lekturę. Licząc na dobrą dawkę rozmowy, może przerażającej i mrocznej opowieści ostatniego polskiego kata, okazała się być historyczną opowieścią o tym jak kara śmierci kształtowała się przez lata w Polsce i na świecie.
Samej rozmowy z katem było kilkanaście stron i tak jak przedmówcy wspomnieli mało wspólnego miała ona z rozmową, bardziej z oskarżeniem, bezsensownym dociekaniem szczegółów z życia kata.

Dotarłem do tej książki po wielu innych reportażach dotyczących więzienia i policji na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat. Udało się po dłuższych poszukiwaniach tę tylko na stronie wydawnictwa książkę zdobyć i choć z wielkim oczekiwaniem i napięciem rozpocząłem lekturę. Licząc na dobrą dawkę rozmowy, może przerażającej i mrocznej opowieści ostatniego polskiego kata,...

Treść sama w sobie - super. Za dużo opinii autora, zwłaszcza w trakcie rozmów z katem, jego pytania nacechowane zbyt emocjonalnie, w mojej ocenie gdyby nie to - rozmowy mogłyby być jeszcze ciekawsze.

Treść sama w sobie - super. Za dużo opinii autora, zwłaszcza w trakcie rozmów z katem, jego pytania nacechowane zbyt emocjonalnie, w mojej ocenie gdyby nie to - rozmowy mogłyby być jeszcze ciekawsze.

Oj, trudna lektura

Oj, trudna lektura

Sięgając po tę książkę, spodziewałam się wywiadu-rzeki z ostatnim polskim katem. Doznałam pewnego rozczarowania, bo ten niechętnie dzieli się prywatnymi informacjami. Nie ujawnia swojego imienia, nie wspomina młodości, a odpowiedzi udziela lakonicznych; deklaruje, że swoje czyny uważa za słuszne, zaś pracę za pożyteczną dla społeczeństwa. Równocześnie przez całą publikację przebija się wątek jego nałogów; sam Andrzejczak wspomina, iż spotkał go na mitingu Anonimowych Alkoholików.
Zachowanie ostatniego zabójcy w świetle prawa absolutnie mnie nie dziwi. Wykonywał profesję nie do pozazdroszczenia, zaś autor niniejszej pozycji zdawał się mylić zawód dziennikarza z prokuratorem - od rozmówców oczekiwałabym empatii, a nie oskarżycielskiego tonu. Skoro zatem ostatni warszawski oprawca niewiele mówi o sobie, to dzieli się historiami z życia zawodowego: przedstawia przebieg każdej egzekucji, wylicza skazańców, dyskutuje na temat słuszności wieszania czy rozstrzelania. Jego wypowiedzi to jakieś 20% książki.
A reszta? Historia zawodu małodoborego od Cesarstwa Rzymskiego poprzez oświecenie aż do Polski Ludowej, metody pozbawiania życia, życiorysy nadwiślańskich zbrodniarzy. Niby ciekawe, ale nie dla kogoś, kto - jak ja - słyszał to dziesiątki razy.

Sięgając po tę książkę, spodziewałam się wywiadu-rzeki z ostatnim polskim katem. Doznałam pewnego rozczarowania, bo ten niechętnie dzieli się prywatnymi informacjami. Nie ujawnia swojego imienia, nie wspomina młodości, a odpowiedzi udziela lakonicznych; deklaruje, że swoje czyny uważa za słuszne, zaś pracę za pożyteczną dla społeczeństwa. Równocześnie przez całą publikację...

Jestem zaskoczony tak niską oceną bo tą książkę naprawdę dobrze się czyta mimo trudnego tematu jakim jest ta profesja. Można by rzec, tematu tabu. To jeden z niewielu zawodów, do których raczej niewiele osób by się przyznało (tytułowy kat zgodził się na rozmowę pod warunkiem zachowania anonimowości). Sam tytuł jest nieco mylący bo poza stricte rozmową z katem autor dosyć szeroko opisuje historie tortur i egzekucji w Polsce i na świecie. Andrzejczak przybliża również kulisy działania seryjnych morderców dla których spotkanie z katem było ostatnim w życiu, a także po krótce zdradza techniczne szczegóły i aspekty narzędzi dzięki którym ludzie parający się tym trudnym zawodem pomagali skazańcom przenosić się na tamten świat. Dziwnie to zabrzmi ale to naprawdę ciekawa książka.

Jestem zaskoczony tak niską oceną bo tą książkę naprawdę dobrze się czyta mimo trudnego tematu jakim jest ta profesja. Można by rzec, tematu tabu. To jeden z niewielu zawodów, do których raczej niewiele osób by się przyznało (tytułowy kat zgodził się na rozmowę pod warunkiem zachowania anonimowości). Sam tytuł jest nieco mylący bo poza stricte rozmową z katem autor dosyć...