Przeczytane z rozpędu, po "Wergeldzie Królów". Akurat mieli w bibliotece.

Stety albo i nie dostajemy znów mniej lub bardziej to samo co w poprzedniej ksiące. Autor lubuje się chyba w brzmieniu języka łacińskiego, gdyż w niektórych momentach zmuszeni jesteśmy do przeczytania pół strony imion senatorów, pretorianów, nazw miejsc czy nazw poszczególnych legionów niczym w wyliczance. Jest to męczące i tylko utrudnia przebrnięcie przez tą krótką bądź co bądź pozycję.
Dodatkowym aspektem, który może być rozpatrywany jako przywara książki jest coś, co określiłbym mianem osobistej krucjaty przeciwko chrześcijaństwu jaką rozpoczyna autor tym cyklem. Podchodziłem do tej książki jak do ciekawej powieści osadzonej w alternatywnych realiach, a autor raz po raz ustami bohaterów krytykuje chrześcijaństwo ale i wiarę jako taką. Ten wątek był zdecydowanie przeciągnięty i wracał jak bumerang, ciągle prowadząc do wywodów filozoficznych które nie dodawały specjalnie frajdy z czytania.
To wszystko okraszone zostało zdecydowanie za dużą ilością polityki. Rozumiem, że kierunek fabuły był taki, a nie inny i dworskie intrygi musiały się pojawić ale akcenty mogły być rozłożone inaczej.

No i taka to jest książka w mojej opinii. Można ją przeczytać bez większego bólu, ale zaczniemy się łapać na rozkojarzaniu i czytaniu prześlizgując się tylko po słowach. No i przeczytamy, ale co potem zostanie w pamięci prócz przegadanego filozoficznego wątku? To się okaże.

Przeczytane z rozpędu, po "Wergeldzie Królów". Akurat mieli w bibliotece.

Stety albo i nie dostajemy znów mniej lub bardziej to samo co w poprzedniej ksiące. Autor lubuje się chyba w brzmieniu języka łacińskiego, gdyż w niektórych momentach zmuszeni jesteśmy do przeczytania pół strony imion senatorów, pretorianów, nazw miejsc czy nazw poszczególnych legionów niczym w...

Spodziewałem się po opisie czegoś lepszego bo w końcu legiony rzymskie z bronią palną myślę sobie będzie fajnie. A tu główny wątek to teologiczna dysputa na temat wiary. Niby coś się dzieje jest walka zabójstwa itp. ale mało i słabo.

Spodziewałem się po opisie czegoś lepszego bo w końcu legiony rzymskie z bronią palną myślę sobie będzie fajnie. A tu główny wątek to teologiczna dysputa na temat wiary. Niby coś się dzieje jest walka zabójstwa itp. ale mało i słabo.

okładka
Rzym,Rzym,Rzym

skąd

biblioteka

fabuła
dalszy ciąg

Moja opinia

No,co to ma być.Na bose łydki Ateny,jak można tak popsuć książkę.
Kto,to widział,by autorowi udało się.Bo,udało źle napisać.
A ja,nastawiłem się na super przygodę.
Już widziałem,jak legiony witają Morze Bałtyckie.
Widzą,piękne ,sexi słowianki.
Czy piją miód z wojami.
A tu,polityka,polityka,polityka...
do znudzenia.
Chociaż,słowa nowego cesarza były warte poznania.
Że będzie słuchał,głosu ludu nie senatu.
Ale,ja liczyłem na coś innego.
A mówią,nigdy nie nastawiaj się na książkę.Bo,się rozczarujesz...

okładka
Rzym,Rzym,Rzym

skąd

biblioteka

fabuła
dalszy ciąg

Moja opinia

No,co to ma być.Na bose łydki Ateny,jak można tak popsuć książkę.
Kto,to widział,by autorowi udało się.Bo,udało źle napisać.
A ja,nastawiłem się na super przygodę.
Już widziałem,jak legiony witają Morze Bałtyckie.
Widzą,piękne ,sexi słowianki.
Czy piją miód z wojami.
A...

Fabuła tej książki jest mocno przewidywalna. W zasadzie sam tytuł mówi mniej więcej co czeka głównego bohatera. Całość ratują jedynie dywagacje na temat natury chrześcijaństwa oraz fantastyczne opisy życia, zwyczajów barbarzyńców jak i starożytnego Rzymu.

Fabuła tej książki jest mocno przewidywalna. W zasadzie sam tytuł mówi mniej więcej co czeka głównego bohatera. Całość ratują jedynie dywagacje na temat natury chrześcijaństwa oraz fantastyczne opisy życia, zwyczajów barbarzyńców jak i starożytnego Rzymu.

"By pozostając człowiekiem, stać się potężnym jak bóg, ale nie być jak bóg samotnym."

Trwa Expeditio Germanica Quarta. Legiony dowodzone przez Marka Lentiwiusza Katellę posuwają się wgłąb terytorium barbarzyńców. Uczonym towarzyszącym armii udało się powstrzymać zarazę. Lecz dowódca nie ma żadnych wieści od cezara.
W Imperium, pestis(zaraza) zebrała swoje żniwo. Miliony zginęły. Miasta, dotychczas znakomicie prosperujące, popadają w ruinę. Katella podejrzewa, że cezar nie żyje. Czy wyznaczył swojego następce? Czy możni tego świata rzucą się niczym sępy na dogorywające Imperium?
Doskonała kontynuacja "Wergeldu królów". Fantastycznie poprowadzona główna postać. Ponowne zderzenie dwóch światów - Imperium i Barbaricum. Ale także, chyba ważniejsze, zderzenie dwóch filozofii wewnątrz samego Rzymu. Niewolnictwo i podział klasowy kontra wolność i równość wobec prawa. Także ciąg dalszy dyskusji o wyższości filozofii od nowo powstających religii.
Autor pokazuje jak wiele znaczy silny przywódca, który ma wizje lepszego świata i wystarczającą siłę woli aby ową wizję realizować. Pokazuje, jak łatwo i szybko dobrobyt może przeminąć.
Fragment, w którym Barbio przedstawia Katelli to jak wydarzenia z jego życia widzi lud jest jednym z moich ulubionych ze wszystkich książek jakie czytałem. Niesamowicie sugestywny, emocjonalny.
I na koniec duży plus za bardzo silna żeńską postać w typowo męskim świecie.
Mocne 10. Wracam często to tej książki.

"To co nazywasz czasem , to także to, co dzisiaj, a nie tylko to, co wczoraj i jutro."

"Prawdziwa siła bierze się z prostoty zamierzeń i niewzruszonego spokoju."

"Chyba nie mylisz męstwa z brawurą, bo to jednak różne rzeczy? Pierwsze wszak wynika z rozumu, z drugie z bezmyślności."

"Miarą wszystkiego, co nas otacza, jest człowiek, jego zaś tworzą czyny, których jest autorem."

"Ludzie potrzebują wiary w coś, co wcale nie musi być wielkie, wszechwładne i olśniewające, ale choćby przerastał ich tylko o głowę. By stojąc, nie mieli poczucia, że klęczą."

"Zawsze będzie mi bliżej do tych, którzy boga szukają, niż do tych, którzy twierdzą, że już go znaleźli."


malynosorozec.blogspot.com

"By pozostając człowiekiem, stać się potężnym jak bóg, ale nie być jak bóg samotnym."

Trwa Expeditio Germanica Quarta. Legiony dowodzone przez Marka Lentiwiusza Katellę posuwają się wgłąb terytorium barbarzyńców. Uczonym towarzyszącym armii udało się powstrzymać zarazę. Lecz dowódca nie ma żadnych wieści od cezara.
W Imperium, pestis(zaraza) zebrała swoje żniwo. Miliony...

Zdecydowanie powyżej średniej

Zdecydowanie powyżej średniej

Trochę gorzej niż tom I, ale niezłe dopełnienie.

Trochę gorzej niż tom I, ale niezłe dopełnienie.

Nieco gorsze od "Wergeldu królów" przez swoją przewidywalność oraz to co dobrze ujął użytkownik Pablos.

Nieco gorsze od "Wergeldu królów" przez swoją przewidywalność oraz to co dobrze ujął użytkownik Pablos.

Interesujące studium władzy na tle historycznych wydarzeń. Na pewno na uwagę zasługują ciekawe poglądy autora na wiele ponadczasowych kwestii. W porównaniu do "Wergeldu królów" tutaj mamy więcej pytań niż odpowiedzi ale pytań skłaniającech do poszukiwania odpowiedzi.

Interesujące studium władzy na tle historycznych wydarzeń. Na pewno na uwagę zasługują ciekawe poglądy autora na wiele ponadczasowych kwestii. W porównaniu do "Wergeldu królów" tutaj mamy więcej pytań niż odpowiedzi ale pytań skłaniającech do poszukiwania odpowiedzi.

W “Wergeldzie królów” poznaliśmy świat starożytnego Rzymu, wypełnionego jednakże coraz to dziwniejszymi, jak na nasze wyobrażenie o tamtych czasach, wynalazkami. Budując sobie fundament w oparciu o postać Marka Lentiwiusza Katelli ujrzeliśmy w miarę pełny obraz świata wypełnionego przysłowiowym, rzymskim porządkiem, choć opartym o inne mechanizmy, niż pamiętamy z historii.

W “Purpurze imperatora” akcja obraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Pozostawiamy krainy barbarzyńców, Germianię, i ruszamy do stolicy. Państwo wypełnione chaosem potrzebuje, by ktoś zaprowadził w nim porządek. Poznajemy drugą stronę bohatera, dopasowującego się do potrzeb danych chwil, często okrutnego, rzadziej łaskawego.

Drugi tom “Oium ludu rzymskiego” zostawia gdzieś z boku ciekawostki dotyczące wszelkich wynalazków oraz zwyczajów kolejnych germańskich plemion. Autor tym razem mocno skupia się na stosunkowo nowej wierze, w niejakiego Christosa. Jarosław Błotny dosłownie zarzuca czytelnika bardzo ciekawymi spostrzeżeniami dotyczącymi chrześcijaństwa jako takiego oraz genezy powstania jego popularności. I mimo że pewnie znajdzie się kilku takich, którym owe spostrzeżenia niezbyt się spodobają, trudno z nimi polemizować. Niestety razem z ciekawostkami na temat świata znikła też część przyjemności, jaką odczuwałem przy lekturze, dlatego starałem się skupić na znajomych i pamiętanych z tomu poprzedniego bohaterach, ale tu okazało się, że również nie jest tak kolorowo. Autor niestety nie podjął zbyt dużego wysiłku tworząc kolejnych bohaterów. Im bliżej Rzymu, tym więcej ludzi otacza Katellę, lecz poza samym Markiem, jego kobietą i kilkoma pamiętanymi z poprzedniej części barbarzyńcami tak naprawdę nie znamy nowych postaci. Coraz to nowe nazwiska przedstawiają osoby ważne dla Marka Lentiwiusza, ważne też dla fabuły - ale są to postaci bardzo płaskie i podobne do siebie, czytelnikowi trudno sobie je wyobrazić, a co dopiero zrozumieć. Przydałoby się nieco więcej charakterystyki, choćby kilka słów, byśmy po prostu wiedzieli, z kim Katella (a zarazem czytelnik) ma sprawę. A bez tego zdarza się, iż nawet widząc w tekście trzeci raz nazwisko, wciąż nie wiemy o kim jest mowa. To lekko psuje zabawę.

Aż dziw bierze, że “Purpura imperatora” kończy całą historię. Świat tu przedstawiony, jak i wydarzenia ukazane aż się proszą o ciąg dalszy. Nie, żebym sobie życzył by autor dołączył do grona pisarzy, którzy bezwstydnie eksploatują udany pomysł, ale z przyjemnością bym przeczytał jeszcze jedną historię w opracowanym przez pisarza świecie. Zwłaszcza gdyby podobnie jak tom pierwszy była znacznie bardziej historią alternatywną, niż powieścią wojenno-polityczną, jak tom drugi.

W “Wergeldzie królów” poznaliśmy świat starożytnego Rzymu, wypełnionego jednakże coraz to dziwniejszymi, jak na nasze wyobrażenie o tamtych czasach, wynalazkami. Budując sobie fundament w oparciu o postać Marka Lentiwiusza Katelli ujrzeliśmy w miarę pełny obraz świata wypełnionego przysłowiowym, rzymskim porządkiem, choć opartym o inne mechanizmy, niż pamiętamy z...