Wytrawne danie serwuje nam Gilles Deleuze rozpoczynając podróż, w której odnajduje esencje, domyśla się sensów, tropi znaki, wreszcie za pomocą wyrafinowanych chwytów, porywa wyobrażnię czytelnika. A zaczyna tak: poeta pojmuje, że to co najważniejsze, kryje się poza myślą, to znaczy w tym, co zmusza do myślenia. Tym, co zmusza do myślenia jest znak, nosiciel sensów. Znaków nie sposób streścić, zdać relacji, co one tłumaczą. Bo nie ujawniają one więcej niż to stosowne. Z tego punktu widzenia autor upatruje oryginalności Prousta nie w magdalence, nie w stylu, lecz w fakcie, że wszystko co proponuje jest skutkiem działania pewnej maszyny literackiej. Stąd tyle rezonansów na końcu, jakby maszyna osiągnęła swoją pełną moc. Chodzi tu o eksperyment wytworzony przez literaturę, o efekt literacki, w tym znaczeniu, w jakim mówimy o efekcie fizycznym. Zatem Proust radzi nam, byśmy nie czytali jego dzieła, lecz byśmy się nim posłużyli, czytając w nad samych. Dzieło jest wszystkim, czego byśmy chcieli, byleby tylko sprawnie funkcjonowało w całości.

Jak w nieskończonym ciągu: dzieło Prousta w dużej mierze recenzenta literackiego oraz „Znaki” jako twórcze spostrzeżenie G. Deleuza - wariacja na temat „zawartości” wymienionej pozycji, jej tłumaczenia, stanowią wyraz pewnej całości „niekończącej się”, wielkości w ogóle, tego pojęcia, które nie stawia sobie problemu sensu, lecz wyłącznie problem użytkowania.

W dziele Deleuza otrzymujemy lekturę najwyższych lotów. I choć ta momentami pozostaje na granicy komunikatywności, możemy dostrzec jak przekonuje oryginalnością pomysłów i konsekwencją.

Wytrawne danie serwuje nam Gilles Deleuze rozpoczynając podróż, w której odnajduje esencje, domyśla się sensów, tropi znaki, wreszcie za pomocą wyrafinowanych chwytów, porywa wyobrażnię czytelnika. A zaczyna tak: poeta pojmuje, że to co najważniejsze, kryje się poza myślą, to znaczy w tym, co zmusza do myślenia. Tym, co zmusza do myślenia jest znak, nosiciel sensów. Znaków...

Lubię jak Francuz Francuza... samo mięso. Autor wpuszcza czytelnika do swojej głowy i wykłada własną "maszyną interpretacyjną" dzieło "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta. Można odnieść wrażenie, że Deleuze użył wspomnianego cyklu powieści dla własnej teorii sztuki i filozofii.
Dzieło Prousta, w myśli Deleuza, jest polemiką z obiektywizmem: kultem intelektu, który przemieniając wrażenia i interpretując czas przeszły (utracony),"wytwarza" prawdziwe wartości, "esencję" na najwyższym poziomie, bo artystycznym.
Dodam przy okazji, że książka jest wyjątkowo - jak na tego autora - spójna, zrozumiała i napisana ludzkim językiem. Jedyne co może nastręczać problemów, to niektóre pojęcia użyte w niestandardowych znaczeniach, wymagające znajomości zboczeń (pardon) autora.

Lubię jak Francuz Francuza... samo mięso. Autor wpuszcza czytelnika do swojej głowy i wykłada własną "maszyną interpretacyjną" dzieło "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta. Można odnieść wrażenie, że Deleuze użył wspomnianego cyklu powieści dla własnej teorii sztuki i filozofii.
Dzieło Prousta, w myśli Deleuza, jest polemiką z obiektywizmem: kultem intelektu, który...

Analiza cyklu Prousta tyleż imponująca, co niezrozumiała. Zbyt trudna to dla mnie książka, aczkolwiek w nieco mętnych rozważaniach autora znalazłem kilka interesujących dla mnie stwierdzeń i spostrzeżeń.

Analiza cyklu Prousta tyleż imponująca, co niezrozumiała. Zbyt trudna to dla mnie książka, aczkolwiek w nieco mętnych rozważaniach autora znalazłem kilka interesujących dla mnie stwierdzeń i spostrzeżeń.