Oddaje Zeitgeist. Część wiedzy(szczególnie psychologicznej) podanej przez autora jest przestarzała, ale to nie przeszkadza w odbiorze przedstawionego nam życia człowieka baroku(nie tylko polskiego jak się okazało). Jednak nie dam wyższej oceny, ponieważ brakowało mi przedstawienia świadomości poszczególnych klas wydarzeń politycznych(było o tym zdecydowanie za mało i zbyt ogólnie).

Oddaje Zeitgeist. Część wiedzy(szczególnie psychologicznej) podanej przez autora jest przestarzała, ale to nie przeszkadza w odbiorze przedstawionego nam życia człowieka baroku(nie tylko polskiego jak się okazało). Jednak nie dam wyższej oceny, ponieważ brakowało mi przedstawienia świadomości poszczególnych klas wydarzeń politycznych(było o tym zdecydowanie za mało i zbyt...

Pierwsza przeczytana książka z zakresu, który nazwałem „historią społeczną”. Yuval Noah Harari w „Sapiens” napisał: „Historia to opowieść o tym, co garstka ludzi robiła w czasie, gdy cała reszta ludzkości orała pola i nosiła wodę”. Tymczasem ta książka dotyczy wszystkich ludzi, zarówno opisywanych (chociaż w mniejszym stopniu) jak i pomijanych w tradycyjnej historiografii.
Autor opisuje życie codzienne ludzi na terenie Rzeczpospolitej w okresie baroku. Nie tylko magnaterii czy bogatej szlachty, ale także mieszczan i chłopów. Różnicuje opowieść ze względu na stan, gdy to jest konieczne, a więc nie w każdym rozdziale. Nie prowadzi tez swej opowieści chronologicznie – byłoby to absurdalne i nie do czytania, lecz problemowo, analizując poszczególne przejawy życia ludzkiego. Mamy zatem rozdziały dotyczące szeroko rozumianego wyżywienia, w tym alkoholu i innych używek, zdrowia, w tym snu i chorób oraz sposobów ich leczenia, wychowania, postawy wobec życia (afirmowane i lekceważone wartości),gustu i upodobań, leków i obaw, tak prywatnych, jak i zbiorowych. Wreszcie dwa szczególnie nośnie tematy – religia (w tym formy wyrażania) i seks, zarówno mieszczący się w akceptowanej wówczas normie, jak i potępiany (wszelkiego rodzaju parafilie i zboczenia – np. ciekawostka – co oznaczało słowo „lampart”?).
Wreszcie ostatni rozdział dotyczy jednego z najpopularniejszych tematów szeroko rozumianej sztuki barokowej – a więc śmierci, w tym pochówków, pogrzebów i styp.
Praca jest dobrze udokumentowana i uźródłowiona, z mnóstwem przypisów, bibliografią, indeksem oraz wklejką z ilustracjami na kredowym papierze – niestety czarno-białymi, co kompletnie nie pasuje do tematyki.
Profesor Kuchowicz miał lekki styl i umiał opisać wszystkie aspekty życia człowieka polskiego baroku w sposób barwny i ciekawy, nie stroniąc od przykładów i anegdot. Lektura książki poszerza naszą wiedzę nie tylko w zakresie historii, ale także nauk przyrodniczych – mamy wyjaśnienia dotyczące zasad sporządzanie mikstur ziołowych czy rozprzestrzeniania się dżumy. Niezwykle ciekawe są rozdziały o seksie, m.in. barokowy ideał ciała kobiety, ale także o wyżywieniu i kuchni oraz dostępnych i preferowanych napojach. Jedna z moich ulubionych pozycji historycznych, niestety nie wznawiana od 28 lat, a szkoda.

Pierwsza przeczytana książka z zakresu, który nazwałem „historią społeczną”. Yuval Noah Harari w „Sapiens” napisał: „Historia to opowieść o tym, co garstka ludzi robiła w czasie, gdy cała reszta ludzkości orała pola i nosiła wodę”. Tymczasem ta książka dotyczy wszystkich ludzi, zarówno opisywanych (chociaż w mniejszym stopniu) jak i pomijanych w tradycyjnej historiografii....

Jedna z najlepszych książek popularnonaukowych, jakie czytałam. Autor jest nie tylko znawcą tematu, ale fantastycznym literatem. Pisze barwnie, lekko, nie faszeruje pojęciami i nie zanudza datami. Kto od podszewki chce poznać tajniki dawnego codziennego życia polskich sarmatów powinien absolutnie sięgnąć po tę pozycję. Polecam nie tylko pasjonatom historii!

Jedna z najlepszych książek popularnonaukowych, jakie czytałam. Autor jest nie tylko znawcą tematu, ale fantastycznym literatem. Pisze barwnie, lekko, nie faszeruje pojęciami i nie zanudza datami. Kto od podszewki chce poznać tajniki dawnego codziennego życia polskich sarmatów powinien absolutnie sięgnąć po tę pozycję. Polecam nie tylko pasjonatom historii!

„Człowiek polskiego baroku” jest niejako podsumowaniem twórczości Zygmunta Kuchowicza, który nie doczekał wydania monografii. Kuchowicz zajmował się historią kultury obyczajowej i w wielu swoich publikacjach przybliżał laikom (i nie tylko) staropolski świat. Ale jak przybliżał! Nie pisał z pozycji wszechwiedzącego profesora popisującego się swą wiedzą i szpikując swe teksty słowami typu” ontologiczny, oniryczny i tak dalej i bez końca. Nie! Kuchowicz pisał dla ludzi, pisał z pasją i znawstwem.
I taka właśnie – pełna pasji, faktów i ciekawostek jest ostatnia książka Kuchowicza. Nagle barok nie jest już epoką, która kojarzy się tylko z przerostem formy nad treścią, rokoko i sarmatyzmem. Kuchowicz z pietyzmem naukowca i swobodą literata snuje opowieść o wszystkim, co charakteryzowało człowieka polskiego baroku: w jakich warunkach żył, co jadł i pił, jakimi używkami się odurzał, jak spał, jak kochał, co lubił a czego nie, czego się bał.
Przy okazji wplata mało do tej pory znane fakty, jak na przykład ten, że karaluchy pojawiły się w Polsce w pierwszej połowie XVII wieku i stały się plagą. Również w XVII wieku amatorzy polowań doprowadzili do wybicia turów i zmniejszenia się pogłowia żubrów. W tym samym stuleciu zniknęły też dzikie konie. Tylko wilków było dużo.
Kuchowicz pisze o tym, że chłopi jedli zdrowiej (głównie kasze, warzywa, groch),magnaci obficiej – ich kuchnia bazowała na importowanych „korzeniach”: pieprzu, szafranie, goździkach, migdałach i oliwkach. Od końca XVII wieku zaczęto jadać szparagi, a na przełomie XVII i XVIII wieku pojawiły się ziemniaki zwane „tartoflami”.

całość tutaj: http://kinzetka.blogspot.com/2013/12/zbigniew-kuchowicz-czowiek-polskiego.html

„Człowiek polskiego baroku” jest niejako podsumowaniem twórczości Zygmunta Kuchowicza, który nie doczekał wydania monografii. Kuchowicz zajmował się historią kultury obyczajowej i w wielu swoich publikacjach przybliżał laikom (i nie tylko) staropolski świat. Ale jak przybliżał! Nie pisał z pozycji wszechwiedzącego profesora popisującego się swą wiedzą i szpikując swe teksty...

"Człowiek polskiego baroku " - świetna ksiązka o wszytkich codziennych sprawkach : co jedli, co pili, na co chorowali, o seksie, o strachach itd. Bardzo ciekawie i przystępnie napisana. Polecam.

"Człowiek polskiego baroku " - świetna ksiązka o wszytkich codziennych sprawkach : co jedli, co pili, na co chorowali, o seksie, o strachach itd. Bardzo ciekawie i przystępnie napisana. Polecam.