To nie jest powieść. To wyidealizowane, sielskie zapiski z pierwszych lat po przeprowadzce do Włoch, przepisy kulinarne i detale jak z przewodnika turystycznego..
To niekończąca się litania zachwytów nad każdym w zasadzie szczegółem. Tu każdy kamień jest piękny, niesie tajemnice i ukryte historie. Tu ludzie są gościnni, wspaniałomyślni, ciekawi i piękni. Tu ziemia jest szczodra i obfita w dary. W tym rajskim zakątku ciężka praca z kamieniami jest darem i przyjemnością, zrobienie obiadu z siedmiu dań - przywilejem i czystą radością, róże kwitną jak oszalałe nawet jak je wyciąć w pień. Tu nawet palące latem słońce jest tylko świetną okazją do zrobienia sobie siesty. Istna bukolika.

Toskania wielu obcokrajowcom jawi się jako raj na ziemi, więc nie jest to zbyt odkrywcze. Pamiętajmy jednak, że książka ma ponad 25 lat a temat był już wielokrotnie eksploatowany.
A może po prostu, nadmiar tej słodyczy był dla mnie niestrawny.

To nie jest powieść. To wyidealizowane, sielskie zapiski z pierwszych lat po przeprowadzce do Włoch, przepisy kulinarne i detale jak z przewodnika turystycznego..
To niekończąca się litania zachwytów nad każdym w zasadzie szczegółem. Tu każdy kamień jest piękny, niesie tajemnice i ukryte historie. Tu ludzie są gościnni, wspaniałomyślni, ciekawi i piękni. Tu ziemia jest...

Ja po prostu lubię książki, gdzie są opisy ciekawych miejsc. A tu Toscania. Super ! I ta stara posesja... Z książki emanuje bardzo pozytywna energia i przyznam, że miło spędziłam czas czytając ją :)

Ja po prostu lubię książki, gdzie są opisy ciekawych miejsc. A tu Toscania. Super ! I ta stara posesja... Z książki emanuje bardzo pozytywna energia i przyznam, że miło spędziłam czas czytając ją :)

Można zatęsknić za latem i wakacjami.

Można zatęsknić za latem i wakacjami.

Bardzo ciepła historia, piękne opisy Toskanii, ciekawe przepisy włoskich potraw... polecam

Bardzo ciepła historia, piękne opisy Toskanii, ciekawe przepisy włoskich potraw... polecam

Autorka we wstępie pisze, że inspiracją dla tej książki są jej luźne notatki z "niebieskiego notatnika" które pisała podczas przeprowadzki do Toskanii. I niestety bardzo to widać, bo książka ma właśnie formę luźnych notatek, bez myśli przewodniej. Co chwila skakanie pomiędzy tematami ze sobą nie powiązanymi. Przydałoby się to porządnie zredagować, nadać jakąś myśl przewodnią książki. O ile temat bardzo ciekawy - przeprowadzka do Toskani, kupno starej willi i jej remont, życie w Toskani- niestety kiepsko podane. O wiele bardziej polecam książki Petera Mayle np. "Rok w Prowansji" klimat podobny, ale o wiele lepiej napisana.

Autorka we wstępie pisze, że inspiracją dla tej książki są jej luźne notatki z "niebieskiego notatnika" które pisała podczas przeprowadzki do Toskanii. I niestety bardzo to widać, bo książka ma właśnie formę luźnych notatek, bez myśli przewodniej. Co chwila skakanie pomiędzy tematami ze sobą nie powiązanymi. Przydałoby się to porządnie zredagować, nadać jakąś myśl...

Nawet niepowtarzalny głos Danuty Stenki nie jest w stanie uratować słabego tekstu. Można, a nawet trzeba, zachwycać się pochwałą życia na południu Europy - to faktycznie jest fantastyczne doznanie, ale nie przez całą książkę - łącznie z takimi bublami jak dwa rozdziały przepisów...

Nawet niepowtarzalny głos Danuty Stenki nie jest w stanie uratować słabego tekstu. Można, a nawet trzeba, zachwycać się pochwałą życia na południu Europy - to faktycznie jest fantastyczne doznanie, ale nie przez całą książkę - łącznie z takimi bublami jak dwa rozdziały przepisów...

Nie spodziewałam się tak dużego skupienia na jedzeniu, gotowaniu, potrawach - dla mnie to minus.

Nie spodziewałam się tak dużego skupienia na jedzeniu, gotowaniu, potrawach - dla mnie to minus.

Ta książka podoba mi się coraz mniej. Z każdą kolejną lekturą mniej odczuwam zachwytów, a więcej momentów znudzenia, niedowierzania i lekkiego zażenowania. Wszystko to jakieś zbyt proste, zbyt lekkie. Taka bajka, w którą zwłaszcza dziś, w czasach zarazy, inflacji, kryzysów gospodarczych i politycznych trudno uwierzyć.

Powiedzmy sobie wprost - to nie jest literatura wysokich lotów. Mayes może i jest profesorką literatury, ale o Toskanii niewiele się z jej powieści dowiemy. To nie esej o sztuce, to nie przewodnik, to nawet nie powieść. Ot, zgrabnie napisane wspomnienia, które ładnie opakowane i zareklamowane udało się sprzedać.

Miałem to szczęście, że przez te kilkanaście lat od pierwszego wydania tej powieści trafiłem na mnóstwo innych pięknych książek o Włoszech, Toskanii, Grecji czy Prowansji. Eseje Marka Zagańczyka, "Obrazy Włoch" Pawła Muratowa, cudowny "Tryptyk Oksytański" profesora Wodnickiego, czy starocie Patricka Leigh Fermora z jego wędrówek po Peloponezie. Z tego dowiecie się naprawdę więcej o kulturze, sztuce, historii...

Być może coraz starszy jestem, być może wyrobił mi się gust literacki, ale nie bez nuty żalu stwierdzam, że "Pod słońcem Toskanii" nie znosi próby czasu i miejscami niebezpiecznie ociera się o kicz i infantylizm.

Muszę też jednak napisać, że w ostatnich latach odbyłem dwie wyprawy do Włoch. Będąc we Florencji i przemierzając toskańskie krajobrazy, wcale nie myślałem o książkach Muratowa, a - tak, tak, o wspomnieniach Frances Mayes.

"Pod słońcem Toskanii" przeczytałem trzy razy. Po raz czwarty po książkę raczej już nie sięgnę.

Ta książka podoba mi się coraz mniej. Z każdą kolejną lekturą mniej odczuwam zachwytów, a więcej momentów znudzenia, niedowierzania i lekkiego zażenowania. Wszystko to jakieś zbyt proste, zbyt lekkie. Taka bajka, w którą zwłaszcza dziś, w czasach zarazy, inflacji, kryzysów gospodarczych i politycznych trudno uwierzyć.

Powiedzmy sobie wprost - to nie jest literatura...

Można pozazdrościć autorce odwagi do spełnienia marzenia tak ryzykownego, problematycznego i kosztownego. Dzięki barwnym opisom krajobrazu możemy przenieść się w okolice remontowanego domu i włoskich winnic.
Niestety po przeczytaniu połowy książki opowieść staje się nudna.

Można pozazdrościć autorce odwagi do spełnienia marzenia tak ryzykownego, problematycznego i kosztownego. Dzięki barwnym opisom krajobrazu możemy przenieść się w okolice remontowanego domu i włoskich winnic.
Niestety po przeczytaniu połowy książki opowieść staje się nudna.

Słuchałam audiobooka w prażącym, sierpniowym słońcu, zbierając pomidory. Czułam się częścią krajobrazu. Przepiękne opisy, bardzo plastyczne! Wręcz czuję cierpki smak oliwek jedzonych na werandzie w przerwie od karczowania ogrodu czy piaskowania wiekowych belek w domu. Całość otula duszę, pomimo wplecionych nostalgicznych rozważań.

Słuchałam audiobooka w prażącym, sierpniowym słońcu, zbierając pomidory. Czułam się częścią krajobrazu. Przepiękne opisy, bardzo plastyczne! Wręcz czuję cierpki smak oliwek jedzonych na werandzie w przerwie od karczowania ogrodu czy piaskowania wiekowych belek w domu. Całość otula duszę, pomimo wplecionych nostalgicznych rozważań.