Bardzo dobra lektura, choć trzeba uważać przy obniżonym nastroju - może ciut zdołować...

Bardzo dobra lektura, choć trzeba uważać przy obniżonym nastroju - może ciut zdołować...

,Początek książki to kilkadziesiąt stron dziennika pisarki. Już pierwszy zapisek, rozpoczynający się od zdania "Do wszystkich zainteresowanych", nie pozostawia wątpliwości, że Plath nie chciała być jego jedyną czytelniczką. Stąd też zapewne wynika kunsztowny styl dalszych zdań, zazwyczaj nieobecny w relacjach czynionych tylko dla siebie. A zawartość dziennika? Znajdujemy w nim anegdoty towarzyskie, fascynacje damsko-męskie, jej pisarskie frustracje, a także poczucie własnej wyjątkowości pojawiające się na przemian ze skrajnie zaniżoną samooceną. W kontekście tych właśnie zapisków, z 1956 r., najciekawsza wydaje się data ich powstania. Sądząc bowiem z treści, mogłyby one z powodzeniem pochodzić z okresu, gdy np. nastoletnia Sylvia rozpoczynała naukę w znanym z jej "Listów" Smith College. Kolejne fragmenty, z lat 1961-62, ukazują nieco inną, dojrzalszą autorkę (ur. 1932). Pomimo tego opisy perypetii z parą kłopotliwych sąsiadów, jak również relacja z zebrania pszczelarzy sprawiają wrażenie, jak gdyby Plath uwierzyła, że sumienne referowanie codziennych doświadczeń jest jedynym celem, jaki może osiągnąć, pisząc swój dziennik.

W przypadku opowiadań można dostrzec podobną prawidłowość. Zwłaszcza w zatytułowanym „Ta wdowa Mangaba” widoczna jest jałowość metody pisarskiej Sylvii Plath; autorka ograniczyła się właściwie do przepisania odpowiednich fragmentów dziennika. (Czyżby z taką intencją wydawca zestawił te zapiski z "odpowiadającymi" im opowiadaniami?). A przecież zawarty tu opis pobytu w Hiszpanii znalazł się właśnie w opowiadaniu, gdzie wierność faktom może być jedynie punktem wyjścia, a nie np. w korespondencji prasowej, gdzie jest to cel ostateczny. Być może Plath wyciągnęła niewłaściwe wnioski czytając prozę Hemingwaya ...

Chociaż w innych opowiadaniach wysiłek twórczy jest większy, to i tak niepodzielnie rządził nimi żywioł biograficzno-werystyczny, prowadzący znacznie częściej do banału niż bogactwa znaczeń. Wyjątkiem jest opowiadanie „Zielona skała”, w którym dziecięcy bohaterowie, konfrontując wspomnienia o swoim poprzednim miejscu zamieszkania z zastanym tam po kilku latach widokiem, doświadczają swoistej inicjacji, uświadamiając sobie znacznie więcej niż tylko sam upływ czasu. Niestety, w pozostałych utworach najczęściej bierze górę skłonność autorki do sentymentalizmu i efektów melodramatycznych, takich jak np. śmiertelna choroba ojca dziewczynki z opowiadania tytułowego. Może więc lepiej pamiętać o Sylvii Plath wyłącznie jako o poetce.

,Początek książki to kilkadziesiąt stron dziennika pisarki. Już pierwszy zapisek, rozpoczynający się od zdania "Do wszystkich zainteresowanych", nie pozostawia wątpliwości, że Plath nie chciała być jego jedyną czytelniczką. Stąd też zapewne wynika kunsztowny styl dalszych zdań, zazwyczaj nieobecny w relacjach czynionych tylko dla siebie. A zawartość dziennika? Znajdujemy w...

Świetny warsztat, polecam każdemu młodemu pisarzowi gdyż widać tu i potknięcia i perełki.

Świetny warsztat, polecam każdemu młodemu pisarzowi gdyż widać tu i potknięcia i perełki.

Zbiór opowiadań, z którego każde zasługuje na osobne wydanie. Poruszające do głębi historie codzienności, teraźniejszości którą tylko wybitni potrafią przedstawić jako otchłań uczuć, skojarzeń, wrażeń ...

Zbiór opowiadań, z którego każde zasługuje na osobne wydanie. Poruszające do głębi historie codzienności, teraźniejszości którą tylko wybitni potrafią przedstawić jako otchłań uczuć, skojarzeń, wrażeń ...

Muszę powiedzieć, że zawiodłem się na tym tomiku. Niektóre z opowiadań w nim zebranych mają potencjał- chwilami czarują jakimś podskórnym napięciem i dziwaczną atmosferą- wiele jednak sprawia wrażenie, jakby pochodziły ze szkicownika przeciętnej autorki, na pewno nie pisarki legendarnej, jaką Plath niewątpliwie jest.

Muszę powiedzieć, że zawiodłem się na tym tomiku. Niektóre z opowiadań w nim zebranych mają potencjał- chwilami czarują jakimś podskórnym napięciem i dziwaczną atmosferą- wiele jednak sprawia wrażenie, jakby pochodziły ze szkicownika przeciętnej autorki, na pewno nie pisarki legendarnej, jaką Plath niewątpliwie jest.