Drogi wolności

Książka jest jak niezbyt dobrze przemyślany serial. Pierwszy tom dosłownie pochłonąłem., drugi trochę mnie męczył, a trzeci odłożyłem po pierwszym rozdziale. Szkoda, książka tak dobrze się zapowiadała.

Książka jest jak niezbyt dobrze przemyślany serial. Pierwszy tom dosłownie pochłonąłem., drugi trochę mnie męczył, a trzeci odłożyłem po pierwszym rozdziale. Szkoda, książka tak dobrze się zapowiadała.

Naprawdę próbowałem, kilka podejść, dopłynąłem do połowy i wiecej nie zdzierże. Filozofii tutaj brak, historia nie wciąga, egzystencjonalne rozterki postaci nie sposób przyrównać ze swoimi. Nie polecam i jestem sceptyczny co do słuszności estymy jaką darzy się Sartra.

Naprawdę próbowałem, kilka podejść, dopłynąłem do połowy i wiecej nie zdzierże. Filozofii tutaj brak, historia nie wciąga, egzystencjonalne rozterki postaci nie sposób przyrównać ze swoimi. Nie polecam i jestem sceptyczny co do słuszności estymy jaką darzy się Sartra.

Klasyka do przeczytania.

Klasyka do przeczytania.

Drogi wolności to książka trochę o miłości, trochę o trudnych czasach związanych z II Wojną Światową, trochę o przyjaźni i relacjach międzyludzkich. Ale najbardziej jest to książka o wolności osobistej każdego człowieka.
Sartre w wolności upatruje największy skarb każdego człowieka. A jednocześnie widzi w niej zagrożenie i największe przekleństwo. Wolność ograniczana jest bowiem przez odpowiedzialność. Odpowiedzialność za swoje czyny nie pozwala, często ogranicza człowieka, który mimo pozornej wolności ucieka przed nią, szuka sprawdzonych, bezpiecznych rozwiązań.
Mądra, intrygująca i pouczająca lektura.

Drogi wolności to książka trochę o miłości, trochę o trudnych czasach związanych z II Wojną Światową, trochę o przyjaźni i relacjach międzyludzkich. Ale najbardziej jest to książka o wolności osobistej każdego człowieka.
Sartre w wolności upatruje największy skarb każdego człowieka. A jednocześnie widzi w niej zagrożenie i największe przekleństwo. Wolność ograniczana jest...

Egzystencjalny rollercoaster, wywołujący całe spektrum uczuć i emocji – od odrzucenia, niechęci i negacji, do zrozumienia, akceptacji i zgody na przedstawioną rzeczywistość.
Trudno zaaprobować niejednoznacznych, wielowymiarowych, pełnych przywar, czasem antypatycznych Sartrowskich bohaterów, budzących na ogół awersję i niechęć, ale też poprzez swoje niedoskonałości i słabości będących istotami bardziej ludzkimi i prawdziwymi.
Gombrowicz w swoich „Dziennikach” zastanawiał się czy Francuzi dobrze zrobili wybierając na „flagowego” przedstawiciela swojej literatury Prousta a nie Sartre'a … i może coś w tym jest? Oczywiście trudno porównywać te tak odmienne, różne pisarstwo, zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku styl i forma mają swoje wady i zalety. Proust był szczególarzem, detalistą, wyłuskującym najmniejsze rysy rzeczywistości, najdrobniejsze ludzkie cechy, rozciągającym czas opowiadania do granic możliwości. Sartre jest bardziej zwięzły, zwarty i oszczędny, jego zdania są krótkie, proste, pozbawione nadmiernej ilości ozdobników, ale silne w wymowie.
Dla mnie dużo bardziej pociągający i interesujący jest Sartre-egzystencjalista, filozofujący na temat wolności, zniewolenia, złej woli, docierania jednostki do swojego prawdziwego „ja” i odpowiedzialności za własne czyny, bez usprawiedliwiania się, że kierowały nami jakieś czynniki zewnętrzne czy nadprzyrodzone; Sartre przedstawiający swoje poglądy polityczne, ten z ostatniej części „Dróg wolności”, jest dla mnie zbyt nachalnie agitujący.
A swoją drogą ciekawe, co Sartre powiedziałby o czasach współczesnych, kiedy to problem wolności (szczególnie w społeczeństwach Zachodu) sprowadza się do dylematów jaką markę wybrać spośród tysiąca proponowanych przez rynek i czy wziąć kolejny kredyt na kupno nowego samochodu; o czasach kiedy coraz częściej naszą wolność ograniczają rzeczy i niezaspokojona żądza ich posiadania.

Egzystencjalny rollercoaster, wywołujący całe spektrum uczuć i emocji – od odrzucenia, niechęci i negacji, do zrozumienia, akceptacji i zgody na przedstawioną rzeczywistość.
Trudno zaaprobować niejednoznacznych, wielowymiarowych, pełnych przywar, czasem antypatycznych Sartrowskich bohaterów, budzących na ogół awersję i niechęć, ale też poprzez swoje niedoskonałości i...

"drogi wolności" to fantastyczny wstęp do tego, żeby nigdy nie czytać "bytu i nicości". egzystencjalizm w wydaniu Sartre'a jest pociągający, ale tylko dla ludzi bardzo młodych lub tych, którzy potrzebują nieistotnych intelektualnych wyzwań

"drogi wolności" to fantastyczny wstęp do tego, żeby nigdy nie czytać "bytu i nicości". egzystencjalizm w wydaniu Sartre'a jest pociągający, ale tylko dla ludzi bardzo młodych lub tych, którzy potrzebują nieistotnych intelektualnych wyzwań

Podchodziłem z rezerwą przestraszony nazwiskiem autora, ale rzecz czyta się zaskakująco lekko. Książka napisana w doskonały sposób- zmysłowa, barwna, tętniąca życiem.

Podchodziłem z rezerwą przestraszony nazwiskiem autora, ale rzecz czyta się zaskakująco lekko. Książka napisana w doskonały sposób- zmysłowa, barwna, tętniąca życiem.

Nie będę się rozpisywał na temat samej treści książki, ponieważ jest to zbyt rozległy temat. Powiem jednak, że by w pełni ją docenić, wypadałoby przeczytać najpierw "Byt i nicość", oraz "Egzystencjalizm jest humanizmem".
Jeśli chodzi o moje wrażenia z lektury, to są one jak najbardziej pozytywne. Książka jest całkiem przystępna, czyta się ją lekko. Jednakże jak dla mnie istnieje kilka zgrzytów - nie lubię zbytnio eksperymentów z formą, przez co czytanie 2. tomu było dla mnie do pewnego momentu straszną katorgą, znieść to mogłem dopiero po przyzwyczajeniu się. Również forma drugiej części tomu 3. nie jest zbyt przystępna - brak akapitów i ładnego rozłożenia dialogów nieco utrudnia lekturę i spowalnia dynamikę czytania.

Nie będę się rozpisywał na temat samej treści książki, ponieważ jest to zbyt rozległy temat. Powiem jednak, że by w pełni ją docenić, wypadałoby przeczytać najpierw "Byt i nicość", oraz "Egzystencjalizm jest humanizmem".
Jeśli chodzi o moje wrażenia z lektury, to są one jak najbardziej pozytywne. Książka jest całkiem przystępna, czyta się ją lekko. Jednakże jak dla mnie...

nie kroczyłabym wybranymi drogami życia gdyby nie ta książka...

nie kroczyłabym wybranymi drogami życia gdyby nie ta książka...

Dobrze mi się to czytało.

Dobrze mi się to czytało.