To nie jest taka prymitywna książka na jaką może wyglądać, sądząc po okładce i tytule. Na przykład jest tam pokazany mechanizm wykorzystywania zabobonów w wierzeniach do ujarzmiania ludowej siły roboczej. Główny bohater jest piratem, który zgromadził zbyt duży łup aby móc dalej kontynuować stosunkowo anonimową działalność. Dlatego wyczuwa potrzebę "wyprania" skarbu. W tym celu postanawia przekonwertować się z bandyty na polityka (władcę niewielkiego kraju wyspiarskiego). Okazuje się, że aby tego dokonać nie musi zbytnio zmieniać dotychczasowego stylu życia.
Piractwo (morskie zbójectwo) ukazane jest tam jako siła konserwująca handel i jako siła wzmacniająca instynkty akumulacji kapitału. Mam wrażenie, że pisarz daje do zrozumienia, w sposób uniwersalistyczny, że zbójectwo generalnie sprzyja rozbijaniu mocarstw (takich z realną władzą centralną). Dlatego, w mojej opinii, pomimo że autor opisuje świat fantastyczny, to ta książka jest dobra jako użyźniający materiał do próby zrozumienia obecnej geopolityki (z jej nie tylko geograficznym aspektem).
W opowieści jest też poruszony motyw konfliktu pokoleń w rodzinie dynastycznej w pewnej krainie — syn krytykuje ojca za tchórzostwo w jego rozwlekłych, konformistyczno-oportunistycznych wojnach hybrydowych.

To nie jest taka prymitywna książka na jaką może wyglądać, sądząc po okładce i tytule. Na przykład jest tam pokazany mechanizm wykorzystywania zabobonów w wierzeniach do ujarzmiania ludowej siły roboczej. Główny bohater jest piratem, który zgromadził zbyt duży łup aby móc dalej kontynuować stosunkowo anonimową działalność. Dlatego wyczuwa potrzebę "wyprania" skarbu. W...

"Conan najeźdźca" jest bezpośrednią kontynuacją 27-ego tomu przygód Conana o tytule "Conan z Czerwonego Bractwa".

Amra z Oceanu Zachodniego wciąż przewodzi Czerwonemu Bractwu, które pod jego rządami przeżywa rozkwit. Port w Djafurze rozwija się, a piraci przeżywają swego rodzaju renesans :)

Wszystko może się zmienić, gdy zostaje zawarte tymczasowe porozumienie między Conanem a czarownikiem Crotalusem. Przymierze to ma na celu zagarnięcie bogactw z zatopionego miasta przez Conana, a Harfy Dagona przez Crotalusa. Prowadzi ono do szeregu zdarzeń takich jak Hyrkańczycy planujący atak na Cesarstwo Turanu ... z morza :)

Czy Amra wywinie się kolejny raz nieuchronnej śmierci? Czy w trakcie swoich przygód spotka piękne kobiety oferujące mu swoje wdzięki, oddanie i miłość? Czy doszuka się pełnych monet i klejnotów skrzyń? Czy całość zakończy się happy endem? Oczywiście, że TAK ... ale w jaki sposób do tego dojdzie ... przekonaj się czytelniku sam :)

"Conan najeźdźca" jest bezpośrednią kontynuacją 27-ego tomu przygód Conana o tytule "Conan z Czerwonego Bractwa".

Amra z Oceanu Zachodniego wciąż przewodzi Czerwonemu Bractwu, które pod jego rządami przeżywa rozkwit. Port w Djafurze rozwija się, a piraci przeżywają swego rodzaju renesans :)

Wszystko może się zmienić, gdy zostaje zawarte tymczasowe porozumienie między...

Historia opowiedziana w książce jest bezpośrednią kontynuacją książki „Conan z Czerwonego Bractwa”, jednak nie jest konieczna znajomość poprzedniej części do czerpania przyjemności z czytania. Rozpoczęcie opowiadania wraz z końcem ostatniego tomu powoduje, że czytelnik poznaje głównego bohatera jako dowódcę piratów z osławionego Czerwonego Bractwa. Conan stacjonujący na wyspie Djafur ma ambicje przekształcenia bandy rzezimieszków trudniących się piractwem na morzu Vilayet w samodzielne państwo wciśnięte między dwa starożytne kraje Turanu i Hyrkanii. W tym celu stara się rozbudować własną osadę i wraz z rozwojem swojej domeny ograniczać przestępczą działalność.

Równolegle sąsiednie państwa szykują się do wojny. Turan jako była kolonia hyrkańska ma dość roli wasala w sytuacji, gdy bogactwem i rozwojem prześcignęło dawnego założyciela. Natomiast Hyrkania chce wrócić do czasów, gdy była niekwestionowanym mocarstwem.

Dalszą fabułę można podzielić na dwie części. W pierwszej Conan wraz z czarnoksiężnikiem Crotalusem na usługach Turanu łączą siły, aby odnaleźć zaginiony skarb legendarnego króla piratów, który poza niezliczonym bogactwem dysponował także magiczną harfą Dagona, która dawała posiadaczowi władzę nad pogodą. W drugiej części autor z rozmachem opisuje bitwę morską między dwoma potęgami i sojuszniczymi jednostkami piratów dowodzącymi przez Conana, który dołączył się do jednej ze stron konfliktu.

Całe opowiadanie ze względu na klimat porównałbym do filmów z serii Piraci z Karaibów lub do gry Assassin’s Creed IV: Black Flag. Możliwe, ze twórcy obydwu blockbusterów mogli czerpać inspirację z tej książki, ponieważ powstała w 1993 roku :)

Tak na poważnie to Leonard Carpenter udowadnia, że jest jednym z lepszych rzemieślników kontynuujący cykl przygód o cymmeryjskim barbarzyńcy. O żadnej napisanej przez tego autora książce nie powiedziałbym, że jest wybitna, ale również nie zdarzyło mi się jeszcze przeczytać takiej, którą uznałbym za przeciętną. Dlatego polecam Conana Najeźdźcę, wszystkim fanom uniwersum stworzonym przez Roberta E. Howarda oraz osobom lubiącym pirackie klimaty.

Historia opowiedziana w książce jest bezpośrednią kontynuacją książki „Conan z Czerwonego Bractwa”, jednak nie jest konieczna znajomość poprzedniej części do czerpania przyjemności z czytania. Rozpoczęcie opowiadania wraz z końcem ostatniego tomu powoduje, że czytelnik poznaje głównego bohatera jako dowódcę piratów z osławionego Czerwonego Bractwa. Conan stacjonujący na...

Po raz pierwszy w tej 233 stronnej powieści spotkałem się z czymś takim jak notka edytorska odnosząca jej wydarzenia do innego tomu cyklu. Jest to taki ewenement w Czarnej Serii, że uznałem iż warto go odnotować.

Tym razem Conana spotykamy już na początku książki. Jest autokratycznym przywódcą piratów Czerwonego Bractwa, próbującym przerobić je na wyspiarskie cesarstwo. Jego wcześniejsze działania przyniosły mu już znaczną sławę na tym akwenie. A coraz większa skuteczność jego morskich rozbójników sprawia, że Bractwo jest znacznie bardziej zauważane przez nadmorskie cesarstwa Turanu i Hyrkanii.
Kraje te są jednak bardziej zajęte przygotowaniami do wojny między sobą. Oba państwa mają swoje argumenty przeciw temu drugiemu jak i przeciw bractwu. Z drugiej natomiast strony bractwo byłoby dla obu użytecznym sojusznikiem.
Przygotowania do wojny przeplatają się z wydarzeniami na pirackich wyspach, czy okrętach. Zwłaszcza na „Kruku”, żaglowcu oceanicznego typu, zbudowanego na osobiste życzenie Conana. Podczas dziewiczego rejsu wyrusza on na poszukiwanie zatopionego skarbu, co stanowi najlepszą część książki.
Reszta jest też dobra, ale już nie tak. Intrygi, politykowanie, czy bitwa morska opisane zostały ciekawie i poprawnie. Dopiero przy tej ostatniej, momentami wkrada się chaos, zapewne niezamierzone.
Zawodzi również końcówka, choć „zawodzi” to może zbyt mocne słowo. Brakuje jej epickości, finału. Z drugiej strony jest dość logiczna i przez wspomniane braki – przyziemna. Niektórym może więc przypaść do gustu.

Jeśli idzie o ciągłość, to da się wyczuć, że książka jest częścią większej całości. Na pewno kontynuuje bezpośrednio wydarzenia „Conana z czerwonego bractwa” (którego, niestety nie dane mi było jeszcze przeczytać). A przez wspomnianą końcówkę skłaniam się ku opinii, że jakiś tom kontynuuje wydarzenia tej książki.

Jeśli idzie o stronę techniczną to miejscami zdarzają się zauważalne literówki i braku wyrazów. Jest ich niewiele, ale na tyle dużo, aby fakt ich braku został w pamięci.

Conan sportretowany został poprawnie, bez zauważalnych odchyłów na plus czy minus. Nawet sposób w jaki radzi sobie z bestią w Hyrkanii nie jest szczególnie przerysowany. Szczególnie klimatyczny jest wspomniany już opis poszukiwań, postawa w Hyrkanii i walka z nieumarłymi.
Na minus natomiast, zachowanie względem jego kochanki, które nie tylko przeczy innym książkom, co tekstom z początki i dalszej części tej samej powieści.

Z racji tego, że książka jest częścią większej całości dostajemy całe naręcze postaci drugoplanowych. Od dobrze już znanych, jak turańscy władcy Yildiz i Yezdigerd, przez postaci występujące zapewne tylko w tym tomie, po takie, które przewijają się (najprawdopodobniej) przez kilka książek tej historii, jak piratka Santhindrissa czy karczmarka Philiope.
Za wyjątkiem dwóch ostatnich pań żadna postać nie wyróżnia się niczym na tyle szczególnym, aby wybić się ponad resztę postaci. A i w ich przypadku zapamiętałem je tylko przez – bzdurne, moim skromnym zdaniem – twierdzenie, że seks lesbijski nie jest zdradą.

Oprawa jest typowa dla Czarnej Serii Ambera, czyli dziś praktycznie niespotykanie wysoka jakość, jeśli idzie o standardowe wydanie fantastyki. Twarda, lakierowana oprawa, szyte strony. Wielkość pozwala zmieścić książkę w bocznej kieszeni większości bojówek.
Jak zwykle, już od jakiegoś czasu autorem ilustracji na okładce jest pan Piotr Szałkowski. Nie chce aby ktoś odniósł wrażenie, że obarczam za to winą autora, ale okładka nadal nie ma nic wspólnego z treścią. Górskich dolinek ze strumieniem w jednej, nie ma w tej książce. Chyba, że mają to być wyspy...
Nawet jeśli, to upośledzonych wivern też brak. Jedynie wojownik jest w miarę dobrze oddany, mając w rękach coś co od biedy można nazwać kordelasem.

Podsumowując książka ta jest niezła, a miejscami naprawdę dobra. Ma solidny, ale nie nachalny marynarski klimat, czary, intrygi, potwory, zatopione skarby i bitwę morską. Jest całkiem niezłą powieścią rozrywkową. Tylko chaos pod koniec psuje efekt.

Po raz pierwszy w tej 233 stronnej powieści spotkałem się z czymś takim jak notka edytorska odnosząca jej wydarzenia do innego tomu cyklu. Jest to taki ewenement w Czarnej Serii, że uznałem iż warto go odnotować.

Tym razem Conana spotykamy już na początku książki. Jest autokratycznym przywódcą piratów Czerwonego Bractwa, próbującym przerobić je na wyspiarskie cesarstwo....

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam

To nie jest opinia, ale nowa wersja portalu wymaga wpisania kilku słów, by dołączyć książkę do biblioteczki.
Pozdrawiam