Nie mogę odmówić temu "bardzo krótkiemu wprowadzeniu" walorów merytorycznych - przede wszystkim wobec własnego braku kompetencji, ale też jako źródło wiedzy budzi zaufanie.

Tyle tylko, że przekonuję się po raz kolejny, że podobnie jak filozofia, teoria literatury, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, ewidentnie mnie nie pociąga. Może trudno to moje zdumienie zrozumieć, ale z jednej strony kocham literaturę jako taką, z drugiej - lubię podejście naukowe, operowanie myślowe abstrakcyjnymi obiektami.

Jednak ewidentnie w moim przypadku jedno z drugim nijak nie chce się połączyć i mam nieustanne wrażnie zabijania ducha szkiełkiem i okiem. A może to odwrotnie: trzeźwa przyrodnicza część mojej natury łapie się za głowę :)

Niemniej lektura bardzo pouczająca - w tym choćby właśnie względzie.

Nie mogę odmówić temu "bardzo krótkiemu wprowadzeniu" walorów merytorycznych - przede wszystkim wobec własnego braku kompetencji, ale też jako źródło wiedzy budzi zaufanie.

Tyle tylko, że przekonuję się po raz kolejny, że podobnie jak filozofia, teoria literatury, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, ewidentnie mnie nie pociąga. Może trudno to moje zdumienie zrozumieć, ale z...

Nazwisko Culler'a, wybitnego angielskiego teoretyka literatury, poznałam na samym początku studiów. Z początku kojarzyło mi się wyłącznie z obroną nadinterpretacji - błąd, bowiem w tym momencie jestem po lekturze tejże książki i wiem, że to ona pozostanie w mojej pamięci jako najważniejsze skojarzenie z profesorem.
Tak jak obiecuje dodatek do tytułu, jest to bardzo krótkie wprowadzenie do teorii. Ot, pozycja na jeden wieczór, przede wszystkim dla studentów kierunków humanistycznych. Trzeba być chociaż podstawowo zorientowanym w temacie, bo Culler wcale nie łączy skrótowości z prostotą. Operuje co prawda sugestywną obrazowością, od czasu do czasu wtrąca luźniejsze zwroty, podtrzymuje kontakt z odbiorcą, ale wciąż przede wszystkim zachowuje fachowość. Nie jest to jednak minus. Nie wszystko dotarło do mnie tak, jak powinno, ale przypisuję to raczej moim (oby jeszcze!) niskim kompetencjom.
Culler dywaguje nad tym, co to jest teoria, czym jest literatura, dotyka tematyki interpretacji czy języka performatywnego. Przy tym oczywiście wymienia mnóstwo nazwisk, przytacza wiele stanowisk, którymi czytelnik zaczyna się interesować. W moim przypadku szczególnie zapadli mi w pamięć Foucault i Butler. Wielkim plusem okazał się kilkustronicowy dodatek, w którym autor w telegraficznym skrócie opisał najważniejsze szkoły i kierunki teoretyczne XX w.
Książka dobra na początek przygody z literaturoznawstwem: niewątpliwie sprawi nowicjuszom trochę trudności, ale jest na pewno solidna i inspirująca!

Nazwisko Culler'a, wybitnego angielskiego teoretyka literatury, poznałam na samym początku studiów. Z początku kojarzyło mi się wyłącznie z obroną nadinterpretacji - błąd, bowiem w tym momencie jestem po lekturze tejże książki i wiem, że to ona pozostanie w mojej pamięci jako najważniejsze skojarzenie z profesorem.
Tak jak obiecuje dodatek do tytułu, jest to bardzo krótkie...

Ujdzie.

Ujdzie.

Opracowanie dobre dla laika. Miałem czasem wrażenie, że autor, zagłębiajac się w przykłady, zbyt często zbaczał z torów i nie wiedziałem, czy w końcu rozdział jest o narracji czy o językoznawstwie de Saussure'a.

Opracowanie dobre dla laika. Miałem czasem wrażenie, że autor, zagłębiajac się w przykłady, zbyt często zbaczał z torów i nie wiedziałem, czy w końcu rozdział jest o narracji czy o językoznawstwie de Saussure'a.