Powieść tę odkryłem dzięki jednej z audycji o książkach pana Michała Nogasia w starej radiowej Trójce. Od tego czasu przez kilka lat przeczytałem ją raz. Natomiast przesłuchałem z youtube podczas jazdy samochodem już niezliczoną ilość razy - w wersji czytanej przez Ksawerego Jasieńskiego to podwojone arcydzieło. Lektor tak potrafi wczuć się postaci, że nie wyobrażam sobie już inaczej tubalnego głosu Księdza Bolesława, chichotu Dzierbołka, metalicznego głosu Kłąba czy innych postaci w które się wciela. Do tego śpiewa stare pogańskie pieśni, mruczy i naśladuje dzwięki natury.
Gołubiew stworzył dzieło ponadczasowe. Postaci są wiarygodne psychologicznie. Nie jak u Sienkiewicza - płaskie i jednowymiarowe.

Powieść tę odkryłem dzięki jednej z audycji o książkach pana Michała Nogasia w starej radiowej Trójce. Od tego czasu przez kilka lat przeczytałem ją raz. Natomiast przesłuchałem z youtube podczas jazdy samochodem już niezliczoną ilość razy - w wersji czytanej przez Ksawerego Jasieńskiego to podwojone arcydzieło. Lektor tak potrafi wczuć się postaci, że nie wyobrażam sobie...

Archaiczny język. Akcja nie porywa. Dobre przedstawienie motywacji postaci.

Archaiczny język. Akcja nie porywa. Dobre przedstawienie motywacji postaci.

Genialna powieść...najlepsza jaką czytałam w swoim życiu. Powinna być lekturą szkolną!!!! Trafiłam na nią przypadkiem po lekturze kolejnej książki Cherezińskiej i jestem zachwycona. Dlaczego to tak mało znana powieść?!!!!!

Genialna powieść...najlepsza jaką czytałam w swoim życiu. Powinna być lekturą szkolną!!!! Trafiłam na nią przypadkiem po lekturze kolejnej książki Cherezińskiej i jestem zachwycona. Dlaczego to tak mało znana powieść?!!!!!

Rewelacja, przeczytalam jednym tchem.

Rewelacja, przeczytalam jednym tchem.

Dawno przeczytane, oj dawno. A teraz serce żal ściska iż w naszej bibliotece leżą tomy w magazynie. Nie przeczytać tej książki, a historią Polski i dobrą ba doskonałą literatura się pasjonować to po prostu grzech. Może to prawda iż język na dzisiejsze czasu trudny, może to prawda, iż nie przeczytamy wszystkich tomów na raz. Ale przeczytać warto. Piękna, mądra, ponadczasowa.Trudna, wymagająca wyzwanie dla ambitnych.

Dawno przeczytane, oj dawno. A teraz serce żal ściska iż w naszej bibliotece leżą tomy w magazynie. Nie przeczytać tej książki, a historią Polski i dobrą ba doskonałą literatura się pasjonować to po prostu grzech. Może to prawda iż język na dzisiejsze czasu trudny, może to prawda, iż nie przeczytamy wszystkich tomów na raz. Ale przeczytać warto. Piękna, mądra,...

Nie jest to podręcznik historii, ale powieść doskonale osadzona w realiach przełomu tysiącleci. Powieść wielowątkowa, ale nie przesadzono tu z liczbą wątków, w dodatku zręcznie przeplatają się one ze sobą. Postaci historyczne zostały tu w brawurowy sposób ożywione i uczłowieczone. Postaci fikcyjne wykreowane są przekonująco i w sposób przystający do czasów, w jakich żyły. Język nie męczy anachronizmami, akcja prowadzona jest wzorowo, nie ma tu ani jednego zbędnego zdania. W historyczne fakty wpleciono kilka legend, czy parahistorycznych, nie potwierdzonych przez naukowców hipotez, jak na przykład arcyciekawy opis legendarnego Yomsborga.
W powieści tej po mistrzowsku osiągnięto równowagę formy - brak patosu, ale i brak nadmiernego naturalizmu, a ten, który tam zaserwowano, da się przełknąć bez trudu, jak gorzka przyprawa, którą dozowano bardzo umiejętnie.
Rozmiary tej opowieści mogą przerażać, ale nie należy się jej bać, bowiem zapewnia ona piękną i wielką przygodę, która nie skończy się (na szczęście) zbyt szybko. Trudno to porównać do czegokolwiek, może jedynie do "Królów przeklętych" Druona.

Nie jest to podręcznik historii, ale powieść doskonale osadzona w realiach przełomu tysiącleci. Powieść wielowątkowa, ale nie przesadzono tu z liczbą wątków, w dodatku zręcznie przeplatają się one ze sobą. Postaci historyczne zostały tu w brawurowy sposób ożywione i uczłowieczone. Postaci fikcyjne wykreowane są przekonująco i w sposób przystający do czasów, w jakich żyły....

Arcydzieło w swoim gatunku.

Arcydzieło w swoim gatunku.

"Bolesław Chrobry " to moja ulubiona książka .Można ją czytać wielokrotnie .Otwieram ją i przenoszę się w x wiek .Zapominam o całym świecie . Te sześc tomów czyta się jednym tchem .Szkoda ze nie ma więcej .Gołubiew to Mistrz pióra .

"Bolesław Chrobry " to moja ulubiona książka .Można ją czytać wielokrotnie .Otwieram ją i przenoszę się w x wiek .Zapominam o całym świecie . Te sześc tomów czyta się jednym tchem .Szkoda ze nie ma więcej .Gołubiew to Mistrz pióra .

Pasjonująca opowieść, napisana stylizowanym językiem. Czasy Bolesława Chrobrego z perspektywy nie tylko samego króla. Warto się skusić mimo trudności językowych.

Pasjonująca opowieść, napisana stylizowanym językiem. Czasy Bolesława Chrobrego z perspektywy nie tylko samego króla. Warto się skusić mimo trudności językowych.

Monumentalny fresk o początkach polskiej państwowości. Archaiczny język (w sumie wymyślony przez autora) pozwala na dobre wejść w świat człowieka średniowiecza, poznać jego sposób myślenia i wrażliwość. Niebanalność portretów psychologicznych (nie tylko postaci tytułowej, ale choćby Bolesława Rudego czy Wojciecha, późniejszego Świętego),malowniczość i rozmach tej powieści czynią ją lekturą obowiązkową dla każdego miłośnika beletrystyki historycznej, który czytając pragnie zrozumieć dawne dzieje w całej ich złożoności. Interesująca jest również próba prezentacji zmagań kiełkującego na naszych ziemiach chrześcijaństwa z pogańskim sposobem myślenia. Bohaterowie tej książki raczej nie przypominają "jednowymiarowych" bohaterów Bunscha czy Kraszewskiego (skądinąd bardzo lubianych przeze mnie autorów),a już zdecydowanie daleko im do anachronicznych postaci wykreowanych przez Grabskiego w "Sadze o Jarlu Broniszu". Powiedziałbym, że Gołubiewowi najbliżej do Teodora Parnickiego czy Hanny Malewskiej (szczęśliwie wznawianej ostatnio przez Znak). Niewątpliwą zaletą tego dojrzałego powieściopisarstwa historycznego jest to, że lektura wymaga wysiłku i zaangażowania. Potrzeba tu czasem wiele cierpliwości. Dość wspomnieć, że Adam Michnik na jej przeczytanie zdobył się dopiero w więzieniu. Polecam wszystkim, którzy od literatury nie oczekują wyłącznie rozrywki, lecz czytanie traktują także jako intelektualną i duchową przygodę.

Monumentalny fresk o początkach polskiej państwowości. Archaiczny język (w sumie wymyślony przez autora) pozwala na dobre wejść w świat człowieka średniowiecza, poznać jego sposób myślenia i wrażliwość. Niebanalność portretów psychologicznych (nie tylko postaci tytułowej, ale choćby Bolesława Rudego czy Wojciecha, późniejszego Świętego),malowniczość i rozmach tej powieści...