Ajajaj !!!! Ależ się tym razem Guy zebrał w sobie ! "Alfabet Szatana" (tak naprawdę "Witch Spell") to napakowany grozą, przemocą i seksem (ogromną ilością seksu) horror okultystyczny, skrzyżowanie pomysłów obecnych już wcześniej w "Panu Ciemności" i "Neoficie". Szkoda tylko, że boski Guy w trakcie pisania tak się zapamiętał w piętrzeniu kolejnych świństw i okropności, że zapomniał o wymyśleniu rozsądnego zakończeni. Kiedy zaś, rozpłomieniony procesem twórczym, w końcu zauważył zbliżający się deadline, zamknął powieść tak bardzo banalnym, niesatysfakcjonującym i zwiędłym finałem, że aż czytać przykro.
+
Do prestiżowej szkoły z internatem trafia nastoletnia Bobbie Wheeler. Jej matka, "biała" czarownica, na nadzieję, że w szkole uda się schronić córkę się przed złym wpływem ojca, demonicznego satanistycznego maga (Guy w natarciu!). Nadzieje matki okazują się płonne; gdy ojciec poświęca swe życie umierając ku chwale Szatana, jego duch opętuje córkę.

Wokół Bobbie zaczynają mieć miejsce niewytłumaczone zdarzenia - ranna zostaje nauczycielka baletu, potem umiera przygodnie poznany uczeń, a podczas pogrzebu jego matka, oskarżająca w szale dziewczynę o spowodowanie tej śmierci.

Gdy w końcu Bobbie zdaje sobie sprawę ze swych mocy, ochoczo otwiera się na potęge złego. Postanawia przekształcić szkołę w sanktuarium Diabła. W tym celu rekrutuje współwyznawców, uwodząc ich podczas wyuzdanych seksualnych orgii. Osoby mogące się przeciwstawić, giną.

Tymczasem matka, zrozumiawszy, że duch zmarłego męża ma władzę nad córką usiłuje przeciwdziałać - niestety, ginie w spowodowanym szatańską mocą wypadku samochodowym.

W szkole zbliża się święto, na które zaproszeni są rodzice uczniów. Kultyści mają własne plany związane z tym wydarzeniem...
+
"Alfabet Szatana" to jakby dorosła (bardzo dorosła...) wersja znanego z Netflixa serialu "Chilling Adventures Of Sabrina". W powieści Smitha do szybkiej akcji, nieco bezbożnego kontentu i dużej ilości grozy dochodzi jeszcze seks, dużo seksu. No właśnie... kolejne strony książki wypełniają detaliczne opisy lesbijskich zbliżeń, masturbacji (it's a Guy N. Smith novel !) gwałtów, perwersyjnych orgii i satanicznych rytuałów. Jest tego tak dużo, ze nawet zaprawiony w kontaktach z pulpą czytelnik tu i ówdzie uniesie w konsternacji brew. Widać, że miał Guy zdrowy ubaw podczas pisania.

Na szczęście elementów horroru też jest całkiem sporo. Akcja książki jest szybka, pełna akcji i grozy. Zaczyna się trochę jak "Omen", z serią tajemniczych zgonów wokół naszej bohaterki, potem pojawiają się elementy znane z "Suspirii" (szkoła baletowa, czarownice). W miarę rozwoju akcji narastają przerażające wydarzenia - na szczęście tym razem Smith dobrze sobie radzi ze scenami grozy i makabry (w przeszłości różnie z tym bywało).

Całość jest całkiem sprawnie i energicznie opisana, nie ma żadnych spowolnień czy chwili nudy. Co więcej, fabuła jest zasadniczo prowadzona dość kompetentnie, w książce nie występuje wiele guyowych nonsensów czy absurdalnych pomysłów. W sumie to bardzo porządny, przesycony wulgarną erotyką, horror satanistyczny - radość dla fanów pulpy.

Z tym, że, jak się na koniec okazało, wszystko to zmierza donikąd.... Całe narastające Zło zgasło na ostatnich paru stronach niczym zapałka w kałuży takim cichym "psyk". W momencie, w którym czytelnik nie widzi już żadnej możliwości zatrzymania zła nagle, zupełnie deus ex machina, pojawiają się duchy walczących o duszę córki rodziców. Końcowe banalne, niczym nie umotywowane zwycięstwo matki przynosi spore rozczarowanie.

Naprawdę, długo zanosiło się na gujowy breakthrough, na odkrycie pulpowego diamentu, najlepszą powieść mistrza z Hopwas, ale to fatalne zakończenie nieco zepsuło efekt końcowy. Niemniej za sprawność narracyjną i dużo grozy (a i za duże ilości niesmacznego, wulgarnego i perwersyjnego seksu) należy się maestro sałatka ze zgniłych pomidorów i sporo punktów. Fani pulpy i #smithoweświry będą zachwyceni. #Guyrocks


PS.
Jess Franco (filmowy odpowiednik Guya) nakręciłby z tego totalnie nieprzyzwoity exploitation horror, brudną perłę EuroCultu.

Ajajaj !!!! Ależ się tym razem Guy zebrał w sobie ! "Alfabet Szatana" (tak naprawdę "Witch Spell") to napakowany grozą, przemocą i seksem (ogromną ilością seksu) horror okultystyczny, skrzyżowanie pomysłów obecnych już wcześniej w "Panu Ciemności" i "Neoficie". Szkoda tylko, że boski Guy w trakcie pisania tak się zapamiętał w piętrzeniu kolejnych świństw i okropności, że...

Jestem jedna - z jak widać - niewielu ulubienic tej oto ksiażki. Fakt, nie porywa, niby jest to taka przeciętna ksiażka, ale mnie do niej coś ciagnie po raz kolejny i kolejny... Nie wiem co w niej takiego jest, ale jest coś takiego, co spowodowało, iż ma ona w sobie "to coś". Jak widać, każdy ma inny gust i nie należy w 100% kierować się opinia innych. Większości osób ksiażka niezbyt przypadła do gustu, a u mnie jest ona jedna z ulubionych. ;)

Jestem jedna - z jak widać - niewielu ulubienic tej oto ksiażki. Fakt, nie porywa, niby jest to taka przeciętna ksiażka, ale mnie do niej coś ciagnie po raz kolejny i kolejny... Nie wiem co w niej takiego jest, ale jest coś takiego, co spowodowało, iż ma ona w sobie "to coś". Jak widać, każdy ma inny gust i nie należy w 100% kierować się opinia innych. Większości osób...

Taka głupotka,nalezy już do klasyki,ale nie porywa.

Taka głupotka,nalezy już do klasyki,ale nie porywa.

Lektura „Alfabetu szatana” to był mój bodajże pierwszy kontakt z prozą Smith’a. O kontakt ten zabiegałem zawzięcie i z niecierpliwością, jako że znane mi były marne opinie o twórczości autora osławionej „Bestii” i stwierdziłem że jeśli facet pisze aż tak nędznie jak twierdzi czytelnicza brać, to moim wręcz obowiązkiem jest zapoznać się z jedną choćby pozycją z jego jakże bogatego dorobku. Padło na „Alfabet”, przed lekturą którego nastawiłem się na kiczowatą, pozbawioną ładu i składu fabułę, idiotycznych, płaskich jak spodek pod filiżankę bohaterów i klimat, który w teorii ma straszyć, a w praktyce zahacza o Monthy’ego Python’a. Książkę przeczytałem i koniec końców poczułem spore rozczarowanie, jako że „Alfabet szatana” okazał się nie tak tragikomiczny jak tego oczekiwałem. Wiadomo, cudów nie ma, bo to rzecz na pograniczu klas B i C, ale jak na książkę tej kategorii, to jest to całkiem przyjemna rzecz, o ile oczywiście przymkniemy oko na pewne ewidentne idiotyzmy. A takowych nie brakuje – już sam pomysł, że grupka obdarzonych przez szatana mrocznymi mocami, do tego stacjonujących w podrzędnej szkółce nastolatków planuje narzucenie światu diabelskiego (nie)porządku, nie zawiera w sobie wiele intelektualnego potencjału. Bohaterowie są faktycznie płascy jak wspomniany spodek, zaś proponowany przez Guy’a wizerunek wyznawców światłości i czcicieli ciemności to iście moherowa wizja. Ci pierwsi chcą żeby się działo dobrze, ci drudzy żeby się działo źle – ot, takie tam uproszczenie, bez żadnej większej głębi. Reszta to to, co z reguły króluje w tego typu przaśnych horrorkach: estetyka wisceralna, odmóżdżona brutalność i szczypta wyuzdanego seksu. Z mojego punktu widzenia: powieść słaba, ale dobra jednocześnie, bo oczekiwałem literackiego kataklizmu. Rzecz niewiele gorsza od połowy mastertonowskiego asortymentu.

Lektura „Alfabetu szatana” to był mój bodajże pierwszy kontakt z prozą Smith’a. O kontakt ten zabiegałem zawzięcie i z niecierpliwością, jako że znane mi były marne opinie o twórczości autora osławionej „Bestii” i stwierdziłem że jeśli facet pisze aż tak nędznie jak twierdzi czytelnicza brać, to moim wręcz obowiązkiem jest zapoznać się z jedną choćby pozycją z jego jakże...