Zemsta Manitou

Nie mogę się doczekać kolejnej części 🥰

Nie mogę się doczekać kolejnej części 🥰

klasyka - do przeczytania

klasyka - do przeczytania

Pierwszy Manitou zupełnie mnie pochłonął. Sięgając po kontynuacje obawiałem się czy ta nie będzie zbyt na siłę. I jak się przekonałem nic podobnego. Po raz kolejny pochłonął mnie mroczny świat, który stworzył autor i przy tym znów stawiane pytanie o to kto tak naprawdę jest tu zły?
Minęło tak wiele czasu, ale czy chęć zemsty może łagodnieć wraz z jego upływem? Jak się okazuje nie do końca, co ukazuje nam szaman z dawnych czasów, który znów chce się odrodzić aby wypełnić plan zemsty, ale tym razem nie jest sam. Postanawia zebrać pomoc innych potężnych szamanów dawnych czasów aby wspólnie dokonali zemsty. Czy współczesny człowiek może stoczyć wyrównaną bitwę z zapomnianymi już czarami i dawnymi demonami? To pokaże tylko ta historia.
Sposób w jaki powraca antagonista, a przy tym zacieśnia się cała intryga bardzo mi się podoba. Nie brakuje też w historii brutalnych fragmentów, z których autor jest dobrze znany, chociaż tutaj nie używa ich tak nadmiernie podobnie jak aspektów seksualnych nie licząc jednej sytuacji, ale jak na tego autora to i tak na szczęście nie było to dogłębnie opisane. Przede wszystkim podobała mi się historia i klimat jaki towarzyszy nam przez całą powieść. Nie mówiąc o postaciach jakie nam się ukazały w trakcie historii. Powracają nawet ci z pierwszej części i podobnie jak powrót antagonisty nie uważam aby ci byli wciśnięci na siłę. Jeśli komuś podobała się pierwsza część, to zdecydowanie warto jeszcze raz wrócić do tego mrocznego świata.

Pierwszy Manitou zupełnie mnie pochłonął. Sięgając po kontynuacje obawiałem się czy ta nie będzie zbyt na siłę. I jak się przekonałem nic podobnego. Po raz kolejny pochłonął mnie mroczny świat, który stworzył autor i przy tym znów stawiane pytanie o to kto tak naprawdę jest tu zły?
Minęło tak wiele czasu, ale czy chęć zemsty może łagodnieć wraz z jego upływem? Jak się...

Jest to pierwszy horror, przeczytany przeze mnie w życiu. Horror przerażający choćby z konieczności identyfikacji z Toby'm. Widzicie, byłem jeszcze dzieciakiem. Wiele z tego, co opisał autor trafiało na bardzo podatny grunt. Tak. Śmiało mogę powiedzieć. W tamtym czasie i w tamtym wieku, ta książka mnie autentycznie przerażała. Połączenie elementów, które dziś uznalibyśmy jako „oklepane”, stanowiło swoistą modę, dla literatury, jak i kina grozy końca lat 70'tych. Dzieciaki, które dręczą koszmary, wizerunek ludzkiej twarzy w szafie, śledztwo zaniepokojonego rodzica, indiańskie wierzenia, duchy szamanów łaknące zemsty... To, co dziś wydaje się trącić myszką, może nie zestarzało się należycie, wtedy było kierunkiem, tym, co dla czytelnika mogło wydawać się nowe, świeże, ekscytujące. To było „Stranger Things” tamtych lat. W połączeniu z indiańskimi legendami, pierwsze dwie części cyklu, dawały przedsmak 1982 roku i kultowego już filmu „Poltergeist” Tobe'a Hoopera. Wyczucie autora do tego, co może być modne, zapoczątkowanie pewnych elementów, dziś uznanych za klasyk, stanowi koronny dowód na to, że cykl „Manitou” otworzył pewien niepowtarzalny rozdział w historii grozy mainstreamowej.

Jest to pierwszy horror, przeczytany przeze mnie w życiu. Horror przerażający choćby z konieczności identyfikacji z Toby'm. Widzicie, byłem jeszcze dzieciakiem. Wiele z tego, co opisał autor trafiało na bardzo podatny grunt. Tak. Śmiało mogę powiedzieć. W tamtym czasie i w tamtym wieku, ta książka mnie autentycznie przerażała. Połączenie elementów, które dziś uznalibyśmy...

Nie jest to zła książka ale raczej bym jej nie poleciła

Nie jest to zła książka ale raczej bym jej nie poleciła

"ᴡɪᴇʀᴢᴇ̨, ᴢ̇ᴇ ᴅᴜᴄʜʏ ᴘʀᴢᴇsᴢᴌᴏśᴄɪ sᴀ̨ ᴢ ɴᴀᴍɪ ᴘʀᴢᴇᴢ ᴄᴀᴌʏ ᴄᴢᴀs, ᴏʙᴏᴊᴇ̨ᴛɴɪᴇ, ᴄᴢʏ sᴀ̨ ᴅᴏʙʀᴇ, ᴄᴢʏ ᴢᴌᴇ, ᴢᴀʙᴀᴡɴᴇ, ᴘʀᴢᴇʀᴀᴢ̇ᴀᴊᴀ̨ᴄᴇ ᴄᴢʏ ᴘᴏᴍᴏᴄɴᴇ."

👻 Kontynuacja bardzo dobrego debiutu Mastertona, która już tak dobra nie była. Nie zmienia to faktu że bawiłem się przy niej dobrze, klimat zachowany z poprzedniej części oraz powrót znanych bohaterów, często sprawia że patrzę na dzieło z sentymentem. Tym razem nie było inaczej. Chociaż muszę przyznać że czym więcej dzieł Mastertona przeczytałem, tym bardziej uważam je za mało poważne, i tak, wiem że są to horrory, ale czasem mam wrażenie że autor kieruje swoją twórczość do młodszego odbiorcy. Oczywiście nie zrezygnuję z jego książek, może nie są one straszne ale za to bardzo klimatyczne, dostarczają dobrej zabawy i ciekawych historii, które w świecie realnym nie mają miejsca.

👻 Misquamacus powraca. Tym razem silniejszy i potężniejszy niż kiedykolwiek przedtem. Aby powrócić na ziemię planuje posłuży się istotami niewinnym i bezbronnymi - dziećmi. Toby wraz z chłopcami i dziewczynami ze swojej klasy zaczynają mieć przerażające koszmary, zbiorowe szaleństwo, czy może jednak coś więcej? Zaniepokojony ojciec Tobyego, Neil, bierze sprawy w swoje ręce i odkrywa niepokojącą prawdę. Coś nawiedza jego syna, coś co nie ma racji bytu. Kiedy sytuacja przybiera coraz poważniejszy obrót a Neil dowiaduje się o kimś, kto może pomóc, natychmiast zwraca się o do niego o nią. Jasnowidz Harry który w przeszłości miał do czynienia z Misquamacusem postanawia pomóc Neilowi i jego rodzinie. Kontaktuje się ze swoim przyjacielem Śpiewającą Skałą i razem ruszają z odsieczą. Czy starczy im sił i odwagi by pokonać szamana, który po przysięgał im zemstę?

"ᴡɪᴇʀᴢᴇ̨, ᴢ̇ᴇ ᴅᴜᴄʜʏ ᴘʀᴢᴇsᴢᴌᴏśᴄɪ sᴀ̨ ᴢ ɴᴀᴍɪ ᴘʀᴢᴇᴢ ᴄᴀᴌʏ ᴄᴢᴀs, ᴏʙᴏᴊᴇ̨ᴛɴɪᴇ, ᴄᴢʏ sᴀ̨ ᴅᴏʙʀᴇ, ᴄᴢʏ ᴢᴌᴇ, ᴢᴀʙᴀᴡɴᴇ, ᴘʀᴢᴇʀᴀᴢ̇ᴀᴊᴀ̨ᴄᴇ ᴄᴢʏ ᴘᴏᴍᴏᴄɴᴇ."

👻 Kontynuacja bardzo dobrego debiutu Mastertona, która już tak dobra nie była. Nie zmienia to faktu że bawiłem się przy niej dobrze, klimat zachowany z poprzedniej części oraz powrót znanych bohaterów, często sprawia że patrzę na dzieło z...

Czy to jest dobry horror? Czy porywający? Czy polecam? Po trzykroć nie. Ale ponieważ razem z katarem wysmarkałam dzisiaj większość mózgu (albo ektoplazmy),a mam potrzebę coś czytania, Masterton jest na tego złe skutki idealny. Nawiedzona szafa, indiański szaman mściciel... Jeśli szybko nie dojdę do siebie, mam jeszcze w spiżarce coś tegoż o nawiedzonym domu i dziewięć tomów o nawiedzonej pani inspektor. A jeśli uznam, że już dogorywam, kupię sobie tę serię o nawiedzonej zakonnicy. Pewnie i tak kupię, bo mam do Mastertona słabość. On nie udaje, że tworzy literaturę. Nie pisze książek długich, żeby czytelnik - osoba czytelnicza - nie zdążył się połapać jakie brednie czyta. Po prostu bierze jakąś rzecz, np. syrop na kaszel, nawiedza ją pomysłem i dostajemy demona Herbapectmisquamacusa Bez Cukru Tańczącego Przy Skale. I słowa: utrudnione odkrztuszanie, nabierają od razu innego znaczenia...

Czy to jest dobry horror? Czy porywający? Czy polecam? Po trzykroć nie. Ale ponieważ razem z katarem wysmarkałam dzisiaj większość mózgu (albo ektoplazmy),a mam potrzebę coś czytania, Masterton jest na tego złe skutki idealny. Nawiedzona szafa, indiański szaman mściciel... Jeśli szybko nie dojdę do siebie, mam jeszcze w spiżarce coś tegoż o nawiedzonym domu i dziewięć...

Przyjemny powrót do lat młodzieńczych i nieśmiertelnej pulpy horrorowej. Fajnie spędzony czas.

Przyjemny powrót do lat młodzieńczych i nieśmiertelnej pulpy horrorowej. Fajnie spędzony czas.

Nie uderzyła mnie tak skutecznie jak poprzednia część, ale to nadal kawał bardzo dobrego czytadła.

Nie uderzyła mnie tak skutecznie jak poprzednia część, ale to nadal kawał bardzo dobrego czytadła.

Typowa, szczęśliwa rodzina przeżywa koszmar, kiedy ośmioletniego syna Toby'ego opanowuje duch szamana Misquamacusa, który dalej pragnie zemsty na wszystkich białych, więc sprowadza dwudziestu dwóch szamanów, którzy mają mu w tym dopomóc.

Powiem krótko: to nie zadziałało. Już pierwsza część nie była dobra, a tu zabrakło praktycznie wszystkiego, co pierwszy tom czyniło znośnym. Nie ma lovecraftowskich motywów ani tego klimatu, które mnie czarowały wcześniej.

Fabuła jest bardzo prosta i absurdalna (wiem, wiem, to horror, ale bądźmy poważni?). Brakuje tu logiki i przede wszystkim autentycznych reakcji bohaterów. I o ile we wcześniejszej części to jeszcze przełknęłam, tak tu autor w ogóle się nie postarał.

Wisienką na torcie tragedii tej książki są główni nie główni bohaterowie, czyli szaman Płacząca Skała i Harry Erskin. Tego drugiego to w ogóle mogło nie być. W pierwszym tomie autor zdecydował się na narracją pierwszoosobową i to właśnie Harry był narratorem dzięki czemu nadwał jakiś charakter wydarzeniom, dodał nutę humoru i cynizmu. Tu tego wszystkiego brakowało, humoru nie było w ogóle i tym samym wszystko stało się nudne.

Podoba mi się, że autor odnosi się do kultury rdzennych mieszkańców Ameryki, bo nie jest to specjalnie popularny motyw, szkoda tylko że całość jest taka słaba.

Główną zaletą tej książki jest jej długość (o tak, jest krótka) i dynamika wydarzeń. Trochę szkoda, bo prawdziwy potencjał drzemie w tej historii. Może, podkreślam może, za jakiś czas sięgnę po kolejny tom. A na razie może poszukam innego horroru?

Typowa, szczęśliwa rodzina przeżywa koszmar, kiedy ośmioletniego syna Toby'ego opanowuje duch szamana Misquamacusa, który dalej pragnie zemsty na wszystkich białych, więc sprowadza dwudziestu dwóch szamanów, którzy mają mu w tym dopomóc.

Powiem krótko: to nie zadziałało. Już pierwsza część nie była dobra, a tu zabrakło praktycznie wszystkiego, co pierwszy tom czyniło...