Nie uderzyła mnie tak skutecznie jak poprzednia część, ale to nadal kawał bardzo dobrego czytadła.

Nie uderzyła mnie tak skutecznie jak poprzednia część, ale to nadal kawał bardzo dobrego czytadła.

Niestety ale fabuła przewidywalna na maksa. Rok wydania książki pewnie tłumaczy tą powtarzalność fabuły z innych książek/filmów

Niestety ale fabuła przewidywalna na maksa. Rok wydania książki pewnie tłumaczy tą powtarzalność fabuły z innych książek/filmów

Typowa, szczęśliwa rodzina przeżywa koszmar, kiedy ośmioletniego syna Toby'ego opanowuje duch szamana Misquamacusa, który dalej pragnie zemsty na wszystkich białych, więc sprowadza dwudziestu dwóch szamanów, którzy mają mu w tym dopomóc.

Powiem krótko: to nie zadziałało. Już pierwsza część nie była dobra, a tu zabrakło praktycznie wszystkiego, co pierwszy tom czyniło znośnym. Nie ma lovecraftowskich motywów ani tego klimatu, które mnie czarowały wcześniej.

Fabuła jest bardzo prosta i absurdalna (wiem, wiem, to horror, ale bądźmy poważni?). Brakuje tu logiki i przede wszystkim autentycznych reakcji bohaterów. I o ile we wcześniejszej części to jeszcze przełknęłam, tak tu autor w ogóle się nie postarał.

Wisienką na torcie tragedii tej książki są główni nie główni bohaterowie, czyli szaman Płacząca Skała i Harry Erskin. Tego drugiego to w ogóle mogło nie być. W pierwszym tomie autor zdecydował się na narracją pierwszoosobową i to właśnie Harry był narratorem dzięki czemu nadwał jakiś charakter wydarzeniom, dodał nutę humoru i cynizmu. Tu tego wszystkiego brakowało, humoru nie było w ogóle i tym samym wszystko stało się nudne.

Podoba mi się, że autor odnosi się do kultury rdzennych mieszkańców Ameryki, bo nie jest to specjalnie popularny motyw, szkoda tylko że całość jest taka słaba.

Główną zaletą tej książki jest jej długość (o tak, jest krótka) i dynamika wydarzeń. Trochę szkoda, bo prawdziwy potencjał drzemie w tej historii. Może, podkreślam może, za jakiś czas sięgnę po kolejny tom. A na razie może poszukam innego horroru?

Typowa, szczęśliwa rodzina przeżywa koszmar, kiedy ośmioletniego syna Toby'ego opanowuje duch szamana Misquamacusa, który dalej pragnie zemsty na wszystkich białych, więc sprowadza dwudziestu dwóch szamanów, którzy mają mu w tym dopomóc.

Powiem krótko: to nie zadziałało. Już pierwsza część nie była dobra, a tu zabrakło praktycznie wszystkiego, co pierwszy tom czyniło...

Dobre, niestety nie aż tak dobre jak poprzednia część. Historia jest całkiem niezła i fajnie było móc poczytać o dalszych losach bohaterów z poprzedniej książki. Natomiast tutaj brakowało mi nieco tego klimatu Noir oraz lovecraftowych wstawek.

Dobre, niestety nie aż tak dobre jak poprzednia część. Historia jest całkiem niezła i fajnie było móc poczytać o dalszych losach bohaterów z poprzedniej książki. Natomiast tutaj brakowało mi nieco tego klimatu Noir oraz lovecraftowych wstawek.

Historia tej książki jest w sumie krótka - dawno temu czytałam ochy i achy nad tą serią i sięgnęłam po pierwszy tom. Nienawidziłam go. Oj strasznie mi się nie podobał, ale wiadomo - coś tam było na tyle ciekawego, że nie potrafiłam odejść, tupnęłam nóżką i wiedziałam, że kiedyś wrócę. Dziś spontanicznie patrzę - na Audiotece jest audiobook, szok i to drugiej części. To jak znak, że mam już teraz po nią sięgnąć i zrobiłam to, bo z książkami się nie kłócę.

I o matko, jakie to było dobre. Wpadłam na całego - chciałam przesłuchać trochę, zostawić i wrócić jutro, a ja nie potrafiłam odłożyć nawet na chwilę! Trochę bolą mnie uszy od tych cholernych słuchawek, ale było totalnie warto i już czekam na audio kolejnych tomów, ale nie wiem czy starczy mi cierpliwości, bo jestem strasznie ciekawa, co będzie dalej! Póki co stwierdzam, że te dwa można czytać niezależnie od siebie, nie wiem jak dalej. A no i zapomniałabym - głos lektora jest cudowny!

Historia tej książki jest w sumie krótka - dawno temu czytałam ochy i achy nad tą serią i sięgnęłam po pierwszy tom. Nienawidziłam go. Oj strasznie mi się nie podobał, ale wiadomo - coś tam było na tyle ciekawego, że nie potrafiłam odejść, tupnęłam nóżką i wiedziałam, że kiedyś wrócę. Dziś spontanicznie patrzę - na Audiotece jest audiobook, szok i to drugiej części. To jak...

No nie... ani straszni ci bogowie, ani śmieszne te dialogi. Potężni szamani pokonani przez zwykłego śmiertelnika. Misquamacus daruje życie Erskinowi, a jednocześnie odchodzi do zewnętrza i będzie ,,szukał sposobu na zemstę".
Trochę to nielogiczne i... nudne. Nie polecam!

No nie... ani straszni ci bogowie, ani śmieszne te dialogi. Potężni szamani pokonani przez zwykłego śmiertelnika. Misquamacus daruje życie Erskinowi, a jednocześnie odchodzi do zewnętrza i będzie ,,szukał sposobu na zemstę".
Trochę to nielogiczne i... nudne. Nie polecam!

Książka mnie nie wciągnęła na tyle żebym mogła ją jakoś długo wspominać. Na weekend oczywiście polecam. Naciągane 7

Książka mnie nie wciągnęła na tyle żebym mogła ją jakoś długo wspominać. Na weekend oczywiście polecam. Naciągane 7

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

Bardzo dobry horror.
Warto przeczytać.
Polecam.

"Zemsta Manitou" to kontynuacja powieści grozy związanej z mściwym szamanem powracającym do czasów współczesnych. Debiut Mastertona technicznie nie wypadł najlepiej, natomiast przy tym tomie widać, że autor zrobił postępy. Czyta się go lepiej i jest bardziej klimatyczny.
Budowanie napięcia też jest lepiej skonstruowane.

Jednak fabularnie nadal nie jest wybitnie. Było trochę więcej emocji, lecz konstrukcja tej historii jest raczej banalna, nawet jak na tak krótką książkę.
Liczyłam, że będzie bardziej zaskakująca czy lepsza jakościowo 😅

Ponownie zachwycił mnie pomysł na główny zamysł historii - zemsta szamanów sprzed kilkuset lat na współczesnych ludziach jest świetnym tematem, a indiańska magia jest niezwykle ciekawa i nadaje świetnego klimatu. Rosnące napięcie również temu sprzyjało. Lecz książka zbyt długo się rozkręca,przez jej większą część bohaterowie zbierają kolejne tropy, które są raczej dla czytelnika oczywiste, by końcówka konfrontacja rozegrała się bardzo szybko.

Te książki mają swoje plusy i z pewnością mają wielką wartość sentymentalną dla osób, które czytały tego autora na początku swojej książkowej przygody. Nie żałuję, że je poznałam, mnie jednak niestety one nie porwały 😅

"Zemsta Manitou" to kontynuacja powieści grozy związanej z mściwym szamanem powracającym do czasów współczesnych. Debiut Mastertona technicznie nie wypadł najlepiej, natomiast przy tym tomie widać, że autor zrobił postępy. Czyta się go lepiej i jest bardziej klimatyczny.
Budowanie napięcia też jest lepiej skonstruowane.

Jednak fabularnie nadal nie jest wybitnie. Było...

Książka „Zemsta Manitou” Graham”a Masterton”a zabiera czytelnika do drugiego tomu cyklu o Manitou.
Po książkę sięgnęłam w ramach październikowego wyzwania czytelniczego.
Wydarzenia toczą się na zachodnim wybrzeżu USA, w wiosce rybackiej Bodeg Bay. Dziwne zachowanie ośmioletniego Toby”ego Fenner”a zaczyna niepokoić jego ojca Neil”a i mamę Susan, więc tata przeprowadza rozmowy z ludźmi związanymi z chłopcem. Wszczyna prywatne śledztwo. Trzeba wiedzieć, że Neil jest potomkiem pierwszych osadników tego regionu. To bardzo ważna informacja, ponieważ Micquamacusa podejmuje kolejne próby powrotu na ziemię. Tym razem korzysta z pomocy innych duchów. Sytuację komplikuje fakt, że mieszkańcy rybackiej miejscowości uważają, że chłopiec traci zmysły.
Czy działania Neil”a przyniosą zamierzone cele?
Czy Harry Erskine i Indianin John Śpiewająca Skała uratują świat?
Czy Micquamacusa będzie pokonany?
Książkę czyta się szybko i przyjemnie.

Książka „Zemsta Manitou” Graham”a Masterton”a zabiera czytelnika do drugiego tomu cyklu o Manitou.
Po książkę sięgnęłam w ramach październikowego wyzwania czytelniczego.
Wydarzenia toczą się na zachodnim wybrzeżu USA, w wiosce rybackiej Bodeg Bay. Dziwne zachowanie ośmioletniego Toby”ego Fenner”a zaczyna niepokoić jego ojca Neil”a i mamę Susan, więc tata przeprowadza...