Chociaż jest to, o ile mi wiadomo, osobne dziełko, to przypomina mi ono rodzaj wprawek (zbyt krótkie są one, żeby nazwać je etiudami literackimi) pisarza, który przed opowiadaniem lub powieścią "przepracowuje" sobie swoje postaci pod kątem ich charakterów i osobowości.

Nałkowska stworzyła obrazki skondensowane aczkolwiek całkiem dogłębne, sprawiające wrażenie przenikliwych, bardzo różnorodne i psychologicznie sensowne.

A jednak... dla mnie są to właściwie niemal tylko takie właśnie wprawki, zatem trzy, cztery, dziesięć można przeczytać, bo napisane są całkiem dobrze, także w sensie literackim. Jednak cała sprawa nie wykracza, według mnie, poza to, o czym mowa... Dlatego na dłuższą metę, staje się to nużące - chciałoby się któreś z tych postaci wreszcie zobaczyć w akcji: w jakichś wzajemnych relacjach ze sobą, pośród interesującego splotu wydarzeń i w jakiejś określonej "scenografii". Niestety nic z tego, bo zdaje się, że zamysł autorki polegał na takim właśnie ograniczonym charakterze tego co stworzyła.

Można przeczytać, nawet na wyrywki (wydaje mi się, że bez straty dla objęcia całości),jednak doczytanie do ostatniej kartki nie będzie aż tak trudne jedynie ze względu na niewielki rozmiar książeczki.

Chociaż jest to, o ile mi wiadomo, osobne dziełko, to przypomina mi ono rodzaj wprawek (zbyt krótkie są one, żeby nazwać je etiudami literackimi) pisarza, który przed opowiadaniem lub powieścią "przepracowuje" sobie swoje postaci pod kątem ich charakterów i osobowości.

Nałkowska stworzyła obrazki skondensowane aczkolwiek całkiem dogłębne, sprawiające wrażenie...