Kompendium faktów, co to dowodzą górowania miasta stołecznego Poznania (tak, tak - to nie lipa, Poznań jest też miastem o takim statusie). Pytanie tylko nad czym to górowanie, bo na pewno z tej książki wiadomo któż to poznańczyk (forma wyższa od poznaniaka).

Sprawnie napisane fiszki o różnej natury i kalibru o faktach przeszłych i teraźniejszych (atoli teraźniejszość wieńczy rok wydania 2002, zatem dziś w 2024 jesteśmy faktograficznie istotnie teraźniejsi). Spora dawka historii, szczególnie tej z wieków średnich, dykteryjek, trochę moralizatorstwa na przykładach sławnych obywateli, dużo sentymentalizmu i tęsknoty za bywszą wielkością grodu nad Wartą. Uwielbienie dla jedynego natywnego Króla (Przemysław, drugi tego imienia) i wspominki o fundatorze ukochanej poznańczykowi Biblioteki z klanu Raczyńskich, hrabią wołanym. Jest też rzecz jasna w tym zbiorze fiszek o poznańczyków wojnie z pruskim okupantem i wiele o patriotyzmie w przykładach. Mój afekt wzmogło kalendarium zamieszczone na podumowanie, bo syntetycznie opisane fakty i zdarzenia udatnie rekapituluje.

Lektura była lekką z racji doprawienia wielu fiszek satyrą i zgryźliwą obserwacją tudzież wartością poznawczą zrobioną celnym przywołaniem źródeł z otchłani czasów minionych (np. umowa zawarta w roku A.D. 1763 o świadczenie usług katowskich). Język giętki, sprawny, bez uniesień mistycznych. Dobrze się czytało.

Mankamentem książki jest jej wydanie, bo jakkolwiek twarda i szyta oprawa zawsze są w cenie, to osobliwy dość wąski i długi gabaryt trzymania jej nie ułatwia. Zszycie jest ciasne i trzeba otwartość na stronach utrzymywać dwuręcznie, a i wszyta zakładka wynaturzona jakaś nie układa się gładko między zaznaczane strony z racji również formatu tasiemki nie sznurówki i o zgrozo sztywnej prawie, jak ten pal co to w „Panu Wołodyjowskim" Azję życia pozbawił.

Rekomendacja jest jednak oczywista nad wyraz. Wart jest przeczytania ten wolumin komplementaryzujący inny wydany rok wcześniej (2001) znany, pod hulaszczo brzmiącym tytułem „I haj vivat Poznańczanie".

Kompendium faktów, co to dowodzą górowania miasta stołecznego Poznania (tak, tak - to nie lipa, Poznań jest też miastem o takim statusie). Pytanie tylko nad czym to górowanie, bo na pewno z tej książki wiadomo któż to poznańczyk (forma wyższa od poznaniaka).

Sprawnie napisane fiszki o różnej natury i kalibru o faktach przeszłych i teraźniejszych (atoli teraźniejszość...

Lektura trochę mi zajęła, bo to zdecydowanie nie książka, którą da się czytać "ciągiem". raczej zbiór ciekawostek, które można sobie dawkować. Część informacji już zdezaktualizowana, jak choćby wpis o nieodbudowanym zamku Przemysła, czy też nieco wątpliwa (nalot nad Niemcy po zdobyciu Ławicy w 1919),jednak generalnie autorzy bardzo się postarali, aby przedstawić jak najbardziej rzetelny przegląd faktów z historii miasta.
Język jest lekko archaizowany, w zamierzeniu żartobliwy, charakteryzujący się lekko wyniosłą manierą – rozumiem, że do części osób mógł nie trafić.
Na minus samo wydanie – ciężkie i nieporęczne, niebieski kolor tuszu mi osobiście nie odpowiadał, a edycja pozostawia sporo do życzenia (przecinki są w najdziwniejszych miejscach, nagminnie trafiają się podwójne spacje).
Osobom bardzo zainteresowanym Poznaniem pozycja ma szansę przypaść do gustu.

Lektura trochę mi zajęła, bo to zdecydowanie nie książka, którą da się czytać "ciągiem". raczej zbiór ciekawostek, które można sobie dawkować. Część informacji już zdezaktualizowana, jak choćby wpis o nieodbudowanym zamku Przemysła, czy też nieco wątpliwa (nalot nad Niemcy po zdobyciu Ławicy w 1919),jednak generalnie autorzy bardzo się postarali, aby przedstawić jak...

Jako ciekawostkę z racji, że w Poznaniu mieszkam - zwróciłam na nią uwagę. Momentami ciekawa, momentami śmieszna, dużo można się dowiedzieć o historii miasta ale te 250 powodów jego wyższości jest mocno naciągane. Czasem jeden sukces rozbijany jest na kilka drobnych.
Kiedy dotarłam do połowy książki - miałam już dosyć. Rozdziały nie są tematyczne. W każdym z nich autor skacze po kilku tematach i na przestrzeni różnych dat. Raz jestem w XIV wieku a za chwilę w XIX. Jeden akapit o czarownicach a następny o sporcie... Kiedy zaczęłam w rodz. 6 czytać znowu o Ławicy o której już było w rozdz. 2 to ręce mi opadły.
Przekartkowałam resztę książki i utwierdziłam się w swoim wcześniejszym poglądzie - Poznaniacy są nie do wytrzymania!

Jako ciekawostkę z racji, że w Poznaniu mieszkam - zwróciłam na nią uwagę. Momentami ciekawa, momentami śmieszna, dużo można się dowiedzieć o historii miasta ale te 250 powodów jego wyższości jest mocno naciągane. Czasem jeden sukces rozbijany jest na kilka drobnych.
Kiedy dotarłam do połowy książki - miałam już dosyć. Rozdziały nie są tematyczne. W każdym z nich autor...