Jonatan Rutz

Bardzo lubię książki, przy których można się dobrze bawić. A gdy dodatkowo są zabawne, to zazwyczaj tracę dla nich głowę. Jednak poczucie humoru każdy ma swoje i to, co podoba się mi, niekoniecznie będzie podobać się innym. Działa to również w drugą stronę. Więc jak w mojej ocenie wypadła „Kontra”, autorstwa Jonatana Rutza? Głównym bohaterem i zarazem narratorem powieści jest Tomasz, pracownik instytutu naukowego. Mieszka w rozpadającym się domu, a dodatkowo w jego garażu żyje gadający bóbr. Pewnego dnia odzywa się do niego dawny znajomy z lat szkolnych i proponuje zmianę pracy. Warunki i płaca są o wiele lepsze niż w jego obecnej, więc Tomasz się zgadza. Właśnie w taki sposób bohater ląduje w korporacji. Przez chwilę wszystko idzie gładko, do momentu, aż poznaje Beatę – kobietę, towarzyszącą mu w różnego rodzaju konferencjach zagranicznych. Ale czy Beata rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje i za kogo ma ją Tomasz? Zgadzam się z faktem, że jest to satyra, przedstawiająca rzeczywistość korporacyjną w krzywym zwierciadle. Całość tekstu została napisana spójnie, a wszystko, co dotyczy korporacji głównego bohatera, rur i gazociągów, jest tak opisane, aby czytelnik niemający z tymi dziedzinami nic wspólnego rozumiał, co aktualnie się dzieje w fabule. W fabule nie pojawił się bohater, którego bym polubiła. W zasadzie każdy z nich był mi obojętny i nie utożsamiłam się z żadnym. Tomasz na początku mnie denerwował, ale w końcu przyzwyczaiłam się do jego wypowiedzi. Myślałam chociaż, że gadający bóbr imieniem Bober będzie postacią, która zagarnie chociaż część sympatii, ale do niego również się nie przekonałam. Nie zaśmiałam się też ani razu. Być może za parę lat ta pozycja będzie mi się podobać, ale na dzień dzisiejszy nie porwała mnie za bardzo. Myślę, że lektura znajdzie swoich zwolenników. Być może spodoba się przede wszystkim osobom, które już od jakiegoś czasu pracują w korporacjach.