N°21/2018

Jeśli ktoś tak jak ja uważa Wojaczka za poetę kultowego i uwielbia jego poezję, to nie powinien czytać tej biografii.

Ogromnym minusem i utrudnieniem w lekturze okazuje się bizarny język Kierca. Tak właśnie, używa on takich słów jak „bizarny”, „ewokować”, „kontaminacja” i wiele innych potworków lingwistycznych, które mają przecież odpowiedniki polskiego pochodzenia. Wychodzę z założenia, że jeśli ktoś dobrze rozumie to, o czym mówi, czy pisze, to jest w stanie przełożyć to czytelnikowi na zrozumiały język. Wynikałoby z tego, że autor chyba sam nie do końca wie, o czym nam w tej książce rozprawia.

Podchodziłam do jej lektury kilkakrotnie na przestrzeni dwóch, może nawet 4 lat. W końcu udało mi się przebrnąć przez te 366 fatalnych stron.

Książka nie jest według mnie prawdziwą biografią, nie dowiedziałam się z niej, więcej niż wcześniej już o Rafale wiedziałam. To raczej dywagacje i próba interpretacji poezji Wojaczka, której obszerne fragmenty uważam za plus tej książki. Same subiektywne analizy autora, chociaż często idące trochę zbyt daleko też czytałam z zainteresowaniem.
Mimo wszystko uważam, że ładna okładka to trochę za mało, aby zasłużyć na miano dobrej książki.

Zamiast "Prawdziwego życia bohatera", polecam film Lecha Majewskiego, bo jest mini arcydziełem dokładnie tak jak sama twórczość Wojaczka.

Gdyby komuś się chciało zaglądnąć na mój kanał:
https://www.youtube.com/channel/UCPUAOIy5AoNb3B-gXb3C8Dg/videos?view_as=subscriber

N°21/2018

Jeśli ktoś tak jak ja uważa Wojaczka za poetę kultowego i uwielbia jego poezję, to nie powinien czytać tej biografii.

Ogromnym minusem i utrudnieniem w lekturze okazuje się bizarny język Kierca. Tak właśnie, używa on takich słów jak „bizarny”, „ewokować”, „kontaminacja” i wiele innych potworków lingwistycznych, które mają przecież odpowiedniki polskiego...

Zawiedziona. Autor zapętla się i powtarza. Z książki najbardziej zapamiętałam, że nadużywał słowa "konstatacja", to chyba nie świadczy o niej zbyt dobrze? Egzaltacja "Wojaczka, który był" stała się irytująca. Choć Wojaczka uwielbiam.

Zawiedziona. Autor zapętla się i powtarza. Z książki najbardziej zapamiętałam, że nadużywał słowa "konstatacja", to chyba nie świadczy o niej zbyt dobrze? Egzaltacja "Wojaczka, który był" stała się irytująca. Choć Wojaczka uwielbiam.

Bardzo ambiwalentne uczucia mam co do tej biografii. Rozumiem, że Bogusław Kierc został namaszczony na jedyną osobę, która ma prawo o Wojaczku cokolwiek napisać (brat Rafała, Andrzej Wojaczek mówił w "Wojaczku wielokrotnym", że Kierc był właściwie jedynym prawdziwym przyjacielem jego brata),ale to w żaden sposób nie uprawnia go do takiego spektaklu kabotyństwa i pseudonaukowych teorii, których jesteśmy w tej książce świadkami. A to niestety bardzo negatywnie rzutuje na odbiór całej książki, która mogła by być dużo lepsza, gdyby jej autor bardziej skupił się na osobie samego Wojaczka, wydarzeniach z jego życia i klasyczną z literaturoznawczego punktu widzenia analizą jego poezji, powstrzymując się od swoich wątpliwych dygresji.

Bardzo ambiwalentne uczucia mam co do tej biografii. Rozumiem, że Bogusław Kierc został namaszczony na jedyną osobę, która ma prawo o Wojaczku cokolwiek napisać (brat Rafała, Andrzej Wojaczek mówił w "Wojaczku wielokrotnym", że Kierc był właściwie jedynym prawdziwym przyjacielem jego brata),ale to w żaden sposób nie uprawnia go do takiego spektaklu kabotyństwa i...

Czegoś tu nie rozumiem. Bogusław Kierc podaje się za PRZYJACIELA poety. W takim razie, na logikę, powinien opowiedzieć swoją własną "wojaczkową" historię, zamiast PRZEPISYWAĆ i korzystać przez cały czas z biografii Wojaczka napisanej przez Szczawińskiego.
Jakim sposobem ta pozycja ma mieć wysokie noty, skoro nie ma w niej niczego odkrywczego? (Nie, nadinterpretacje występujące na każdej stronie nie są niczym nowym - chociaż c h c i a ł a b y m, ale na przykład znajdowanie przyczyny sporego zainteresowania Wojaczka erotyką w piosenkach śpiewanych i tańczonych przez dziewczynki w krótkich spódniczkach, które m o g ł y zostać zauważone przez poetę??? To już bezsens.)
Radzę, odpuśćcie sobie tę paplaninę, brzmiącą jak efekt uboczny opium, i przeczytajcie na spokojnie Szczawińskiego.

Czegoś tu nie rozumiem. Bogusław Kierc podaje się za PRZYJACIELA poety. W takim razie, na logikę, powinien opowiedzieć swoją własną "wojaczkową" historię, zamiast PRZEPISYWAĆ i korzystać przez cały czas z biografii Wojaczka napisanej przez Szczawińskiego.
Jakim sposobem ta pozycja ma mieć wysokie noty, skoro nie ma w niej niczego odkrywczego? (Nie, nadinterpretacje...

Biografia Rafała Wojaczka(1945-1971) wpadła mi w ręce całkiem przypadkiem. Z poetą tym spotkałem się już wcześniej, przygotowując się do matury ustnej z polskiego (omawiałem literackie postawy buntu). Pamiętam, że zrobiła na mnie wrażenie jego obrazoburcza i bezkompromisowa poezja. Takim też człowiekiem był Rafał Wojaczek: kontrowersyjnym i bezkompromisowym. Został okrzyknięty poetą przeklętym ale i genialnym. No właśnie, jeśli chodzi o jego geniusz to czytając książkę wyczuwałem go raczej intuicyjnie niż na podstawie twardych dowodów. Pan Kierc próbował nam je przedstawić ale muszę przyznać, że kiedy rozpisywał się o jego twórczości używając wielu trudnych słów z których dezynwoltura (teraz już wiem, że to swobodne, lekceważące zachowanie) oraz eschatologia (ogół poglądów dotyczących spraw ostatecznych) były najłatwiejszymi z nich, to muszę przyznać, że zrozumiałem z tych interpretacji niewiele albo prawie nic. Mam więc mieszane uczucia do tej biografii z przewagą jednak tych pozytywnych. Dowiedziałem się na przykład o problemach psychicznych Rafała czy jego pobycie w areszcie. Nie był on raczej osobą łatwą w obejściu ale zarazem bardzo wrażliwą i uczuciową. Jego stosunek do kobiet był nieco skomplikowany, jego małżeństwo z pielęgniarką Anną nie utrzymało się długo. Jak na poetę przystało był też pijakiem i awanturnikiem. Na pewno był ciekawą postacią, pełną sprzeczności. Ale nie chce opowiadać tutaj całej treści, odsyłam do książki.

Jego poezja na pewno nie jest łatwa, pełno w niej mroku, śmierci ale i poszukiwania własnej tożsamości. Autor rzeczywiście starał się wniknąć do wnętrza umysłu poety i zastanowić się co nim kierowało kiedy popełnił samobójstwo. To tak naprawdę wie to tylko sam Rafał. Pozostał więc taką zagadką, którą poprzez czytanie jego poezji czy tej biografii możemy wciąż odkrywać na nowo.

Książka Bogusława Kierca jest niewątpliwie trudną pozycją i dlatego poleciłbym ją tylko fanom poezji Wojaczka. Na mnie osobiście robią wrażenie jego wiersze, tak więc siegnąłem po tę biografię.
Polecam też film "Wojaczek" w którym o ile dobrze pamiętam poetę zagrał Krzysztof Siwczyk.

Biografia Rafała Wojaczka(1945-1971) wpadła mi w ręce całkiem przypadkiem. Z poetą tym spotkałem się już wcześniej, przygotowując się do matury ustnej z polskiego (omawiałem literackie postawy buntu). Pamiętam, że zrobiła na mnie wrażenie jego obrazoburcza i bezkompromisowa poezja. Takim też człowiekiem był Rafał Wojaczek: kontrowersyjnym i bezkompromisowym. Został...

Biografia nietypowa, ponieważ nie skupiająca się jedynie na suchych faktach, a próbująca zrozumieć tę skomplikowaną osobowość poety poprzez jego wiersze.

Biografia nietypowa, ponieważ nie skupiająca się jedynie na suchych faktach, a próbująca zrozumieć tę skomplikowaną osobowość poety poprzez jego wiersze.

Nie znałem Rafała Wojaczka. Nigdy się nie spotkaliśmy. We wrocławskim Pałacyku, do którego biegałem na występy Mufki czy kochanej Basi i który w latach siedemdziesiątych (i wcześniej) był swoistym centrum kultury studenckiej, wiele i często o nim mówiono. Głównie plotki w atmosferze sensacyjno-skandalicznej: młody, zbuntowany poeta, samobójstwo (raczej próba) w dworcowej toalecie, aroganckie i pogardliwe traktowanie kobiet, postrzeganych jedynie jako naczynia na spermę, które mimo to, a może dzięki temu właśnie, uganiały się za nim stadami…
Nie wiedziałem, co z tego wszystkiego jest prawdą, co wytworem fantazji oraz skrytych, osobistych pragnień opowiadającego.

Co ciekawe, wiele wtedy mówiono o Wojaczku, ale bardzo mało o jego wierszach. Odnosiłem wrażenie, że większość ich nie znała, a ci którzy podobno czytali, jeśli faktycznie czytali, chyba niewiele rozumieli.

Określenie, wówczas pewnie zupełnie nie znane, dziś oklepane do granic jarmarcznej tandety, pasuje mi tu znakomicie – wtedy dla wielu młodych ludzi, zwykle starszych ode mnie o 3-6 lat, Wojaczek był postacią KULTOWĄ.

Jego poezji nie rozumiałem nigdy. Nigdy mi się też nie podobała – tak, w sztuce jest możliwe jedno bez drugiego – u mnie jednak ani jedno, ani drugie. Natomiast ta młodzieńcza, czy nawet dziecinna, fascynacja postacią, osobowością, jakoś mi przez wszystkie kolejne lata pozostała.
Z jakiegoś powodu długo nie sięgałem po „Rafał Wojaczek, który był”. Natychmiast jednak, z entuzjazmem i bez zastanowienia rzuciłem się na książkę Kierca.

No, cóż… jest to jeden z niewielu przypadków w moim życiu, kiedy przeczucia zupełnie mnie zawiodły, kiedy dałem się omamić… najprawdopodobniej podtytułowi – „Prawdziwe życie bohatera”.
Czy Wojaczka można nazwać bohaterem? Nie wiem. Szukałem prawdziwych informacji o jego życiu. Chciałem skonfrontować je z wspomnieniami plotek i spekulacji zasłyszanych w Pałacyku, lub za nim…

Kilka cytatów na początek:

„Klasycyzm to dekret, który pozwala opanować chaos przeżyć i myśli i zrygoryzować osobowość, czyli otchłań sprzeczności”*.

„Woda w istocie okazała się dla Rafała żywiołem organicznie tożsamym z jego wewnętrznym pływaniem i rozpływaniem się w sobie. […] Woda była dla Wojaczka nośnikiem pamięci obszerniejszym od tej, która zawiera dzieje i zdarzenia, a także przypadki i ekscesy pamiętającego. Sięgała pamięci prenatalnej i genezyjskiej”**.

„To nie są hiperbolizacje, ale stwierdzenia faktów, które tylko sprawiają wrażenie hiperbolizowanych. Ufam hiperbolicznym rewelacjom Rafała Wojaczka…”***.

Ach, te hiperbole! Jak się ma dziecinne uczesanie do utworu „Polonia restituta”? W latach pięćdziesiątych i nieco później chłopięcą fryzurę z włosami zakrywającymi uszy nazywano „na pazia”. Na pazia – paź królowej – królowa bajkowa – Królowa z obrazów kościelnych – Królowa z nieba – niebo – biedroneczko leć do nieba – biedronka chodzi Lotnikowi po rękopisie wiersza „Polonia restituta”. Proste? Pewnie, że proste! Podobnie jak przejście z wilgotnej i zimnej piwnicy na ziemniaki do kobiecego krocza, kilka kartek dalej.

Przedzierałem się przez te hiperbole i parabole, przez ewokacje, kontaminacje, frenezje, doświadczenia prymarne, antycypacje, egzegezy, idiomatyzmy, zatrzymywałem się na dłużej próbując zrozumieć ideę biurka stającego się ołtarzem dziecinnych profanacji, kuchni skrywającej swoje tajemnice, wcale ich nie zakrywając…

Może, gdyby zamiast „Prawdziwe życie”, podtytuł książki brzmiał na przykład tak: „Bogusława Kierca prywatne i osobiste, poetyczno-metafizyczne, oniryczno-liryczne i ejdetyczno-intelektualne rozważania na temat twórczości i życia Rafała Wojaczka”, to wszystko byłoby w porządku. A tak, jestem zawiedziony i rozczarowany, mam też wrażenie, że zostałem zwyczajnie oszukany.

Dowiedziałem się dużo o niesamowitej zdolności do tworzenia karkołomnych hiperbol językowych Bogusława Kierca, o niezwykle ryzykownych i odważnych porównaniach i przenośniach, którymi Bogusław Kierc operuje z zachwyt budzącą lekkością, o niezwykle bogatym słownictwie Bogusława Kierca, o pokaźnym zbiorku wielkich dzieł literatury światowej, z której Bogusław Kierc cytuje w coraz to innych językach co ciekawsze kawałki, a erudycją Bogusława Kierca jestem wręcz oczarowany i oszołomiony. Co oczywiście nie jest bez znaczenia, poznałem wiele nowych, ciekawych słów, wyrażeń i zwrotów - niektórych nie ma nawet jeszcze w słownikach. Super, prawda?

Tylko… Nie wiem, jak to delikatnie powiedzieć, bo przecież w żadnym razie nie chciałbym okazać się niewdzięcznikiem, zwłaszcza, że tyle dobrego dostałem za tak niewielką cenę… Symboliczne 44,90…

No, więc… Ja biografię Wojaczka chciałem poczytać, coś o jego prawdziwym życiu się dowiedzieć…

--
*Bogusław Kierc „Rafał Wojaczek prawdziwe życie bohatera”, wyd. WAB, 2007, strona 10
**Bogusław Kierc „Rafał Wojaczek prawdziwe życie bohatera”, wyd. WAB, 2007, strona 26
***Bogusław Kierc „Rafał Wojaczek prawdziwe życie bohatera”, wyd. WAB, 2007, strona 26

Nie znałem Rafała Wojaczka. Nigdy się nie spotkaliśmy. We wrocławskim Pałacyku, do którego biegałem na występy Mufki czy kochanej Basi i który w latach siedemdziesiątych (i wcześniej) był swoistym centrum kultury studenckiej, wiele i często o nim mówiono. Głównie plotki w atmosferze sensacyjno-skandalicznej: młody, zbuntowany poeta, samobójstwo (raczej próba) w dworcowej...

Bardzo, bardzo kiepska. Męczyłam się z nią i męczyłam. W sumie niczego nowego się o Wojaczku nie dowiedziałam, niż to, co wiedziałam przed sięgnięciem po książkę. Najgorsza biografia jaką dotąd czytałam.

Bardzo, bardzo kiepska. Męczyłam się z nią i męczyłam. W sumie niczego nowego się o Wojaczku nie dowiedziałam, niż to, co wiedziałam przed sięgnięciem po książkę. Najgorsza biografia jaką dotąd czytałam.

Od wielu lat Rafał Wojaczek jest jednym z moich ulubionych poetów. Biografia autorstwa Bogusława Kierca rzuciła na jego wiersze nowe światło, zaczęłam je czytać pod kątem okoliczności, w jakich powstawały. Jeżeli ktoś szuka dokładnego życiorysu Wojaczka, nie znajdzie go w tej książce. Ale jeśli pragnie się z Wojaczkiem zapoznać, wtopić się w niego, zaznajomić z małym skrawkiem jego myśli - na pewno się nie zawiedzie.

Od wielu lat Rafał Wojaczek jest jednym z moich ulubionych poetów. Biografia autorstwa Bogusława Kierca rzuciła na jego wiersze nowe światło, zaczęłam je czytać pod kątem okoliczności, w jakich powstawały. Jeżeli ktoś szuka dokładnego życiorysu Wojaczka, nie znajdzie go w tej książce. Ale jeśli pragnie się z Wojaczkiem zapoznać, wtopić się w niego, zaznajomić z małym...

nie na moje nerwy ten bełkot :(

nie na moje nerwy ten bełkot :(