Bardzo ciekawa książka z nurtu feministycznego.

Autor - co warto powiedzieć, przez wiele lat mieszkał w Polsce, miał żonę Polkę- pisze o tym jak Brytyjki zdobyły prawo do głosu.

Wiem, że notka brzmi mało zachęcająco - ale muszę przyznać, że czyta się to bardzo przyjemnie. Książka nie nuży. Dialogi są sprawne. Historia wciąga. I kobiety, które pokazały, że jak nie drzwiami to oknem wejdą do budynku. Cierpliwość i wytrwałość- a na koniec siła !!!! siła zniszczenia dały Brytyjkom prawa wyborcze.

Pozycja godna uwagi.

Bardzo ciekawa książka z nurtu feministycznego.

Autor - co warto powiedzieć, przez wiele lat mieszkał w Polsce, miał żonę Polkę- pisze o tym jak Brytyjki zdobyły prawo do głosu.

Wiem, że notka brzmi mało zachęcająco - ale muszę przyznać, że czyta się to bardzo przyjemnie. Książka nie nuży. Dialogi są sprawne. Historia wciąga. I kobiety, które pokazały, że jak nie...

To, że w dzisiejszych czasach jako kobieta mogę kończyć i podejmować studia na wyższych uczelniach, pracować i zarabiać swoje pieniądze, nosić spodnie i robić sobie makijaż bez strachu o to, co powiedzą inni i czy napiętnują mnie jako skandalistkę, pójść na wybory, decydować o swoim życiu czy nawet czytać te książki, które mnie zainteresują, zawdzięczam sufrażystkom i innym grupom kobiet, które zbuntowały się przeciwko dawnemu porządkowi społecznemu i dały kolejnym pokoleniom to wszystko, co napisałam wyżej. Jestem im za to niezwykle wdzięczna.
Samo to zachęciło mnie do lektury 'Buntu Długich Spódnic' - w końcu to biografia Emmeliny Pankhurst, przywódczyni sufrażystek w Wielkiej Brytanii, gdzie wszystko się zaczęło. Niestety, co do tej książki, mogę napisać tylko jedno - mogło być zdecydowanie lepiej. Mogło to wszystko zostać ujęte inaczej, tak, że chciałoby się czytać dalej, a nie odkładać po połowie lektury bez żadnego zainteresowania 'co dalej?' To mnie rozczarowało - taka postać zasługuje na lepszą biografię czy nawet powieść biograficzną niż 'Bunt Długich Spódnic'.

To, że w dzisiejszych czasach jako kobieta mogę kończyć i podejmować studia na wyższych uczelniach, pracować i zarabiać swoje pieniądze, nosić spodnie i robić sobie makijaż bez strachu o to, co powiedzą inni i czy napiętnują mnie jako skandalistkę, pójść na wybory, decydować o swoim życiu czy nawet czytać te książki, które mnie zainteresują, zawdzięczam sufrażystkom i innym...

Prawo do głosowania – coś co teraz uważam za coś oczywistego chociaż nie zawsze z tego korzystam. Po przeczytaniu bibliografii Emeliny Pankburst w pełni zrozumiała jakie ono ma znaczenie i co dzięki niemu miliony kobiet wraz z jego uzyskaniem dostały i jakie niedostępne drogi się przed nimi otworzyły. Pomyśleć tylko, że nie minęło nawet sto lat a opinia i świadomość społeczeństwa po tym względem tak diametralnie się zmieniły.
„Bunt długich spódnic” pióra Georga Bidwella jest nie wątpliwie ciekawą lektura, którą czyta się z ciekawością ze względu na postać w niej opisywaną, jednak trochę brakuje mi lekkości pióra i czasami doskwiera zbyt skrótowe przedstawianie niektórych faktów.
Nie wątpliwie to ciekawa książka i polecam ją każdemu nie tylko kobietą, aby uświadomić sobie, iż czasami rzeczy, które uważamy za oczywiste jeszcze nie tak dawno oczywiste nie były.

Prawo do głosowania – coś co teraz uważam za coś oczywistego chociaż nie zawsze z tego korzystam. Po przeczytaniu bibliografii Emeliny Pankburst w pełni zrozumiała jakie ono ma znaczenie i co dzięki niemu miliony kobiet wraz z jego uzyskaniem dostały i jakie niedostępne drogi się przed nimi otworzyły. Pomyśleć tylko, że nie minęło nawet sto lat a opinia i świadomość...

Wspaniała książka! Pierwsze strony mogą być zniechęcające, styl trochę anachroniczny. Jednak "beletryzowana biografia" to genialny pomysł na opowiedzenie niesamowitej i ważnej historii brytyjskich sufrażystek. To lektura wspaniała tym bardziej, że książek na ten temat jest mało, zbyt mało. Na taką jak "Bunt długich spódnic" polowałam od dawna.

Wspaniała książka! Pierwsze strony mogą być zniechęcające, styl trochę anachroniczny. Jednak "beletryzowana biografia" to genialny pomysł na opowiedzenie niesamowitej i ważnej historii brytyjskich sufrażystek. To lektura wspaniała tym bardziej, że książek na ten temat jest mało, zbyt mało. Na taką jak "Bunt długich spódnic" polowałam od dawna.

Niestety duże - duże rozczarowanie. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Niestety nie skończyłam tej książki. Nie dało się. Bardzo mi przykro z tego powodu.

Niestety duże - duże rozczarowanie. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Niestety nie skończyłam tej książki. Nie dało się. Bardzo mi przykro z tego powodu.

Nikomu nie polecam tej pozycji, sięgnęłam do niej jedynie z tego powodu, że była mi potrzebna do prezentacji maturalnej, ale i tak jej nie skończyłam. Styl w jakim ta książka została napisana jest fatalny.

Nikomu nie polecam tej pozycji, sięgnęłam do niej jedynie z tego powodu, że była mi potrzebna do prezentacji maturalnej, ale i tak jej nie skończyłam. Styl w jakim ta książka została napisana jest fatalny.

Po „Bunt długich spódnic” sięgnęłam, ponieważ tego wymagało jedno z wyzwań czytelniczych (wyzwanie rocznikowe),do których się jakiś czas temu zapisałam. W styczniu wyznaczono rok 1972 – książka musiała być wydana (po raz pierwszy) właśnie w tym roku. W każdym bądź razie, mój wybór padł na biografię Emeliny Pankhurst.
Jest to typowa biografia przywódczyni sufrażystek w wiktoriańskiej Anglii. Emelina, najstarsza oraz zbuntowana córka Gouldenów poślubia o dwadzieścia lat starszego Ryszarda Panhursta i razem rozpoczynają walkę o prawa głosu dla kobiet. Przedstawia dążenia do „wolności kobiet„ nie tylko tej pary, lecz innych bojowych kobiet m.in. córek Emeliny (Adeli, Sylwii, Christabeli) Lady Konstancji Lytton, Elżbiety Garret Fawcett, Flory Drummond, Charlotte Despard oraz małżeństwa Pethick-Lawrence;ów. Jest to walka pełna wyżerze, bólu, poświęcenia… Emelina prowadzi kobiety i zwolenników „głosu kobietom” ku wolności. Maszeruje śmiało, broni swoich idei i dla tej sprawy poświęca życie rodzinne oraz dzieci.
Historia opisana jest w sposób prosty, przeżyty i ciekawy. Niekiedy z przerażeniem czytałam, do czego posuwali się politycy, a za nimi policjanci, by rozgromić i uciszyć sufrażystki. Coś okropnego… Lecz każdy z nich był (i większość ludzi( nadal jest pod wrażeniem siły, uporu i zawziętości, jaką wykazywały ówczesnej kobiety.
Gdyby nie one, ruch emancypantek przesunąłby się w czasie i może dopiero w ówczesnych czasach taka walka miałaby miejsce.
Książka bardzo mi się podobała, czułam ten duch walki kobiet i tak sobie myślę, że jestem im wdzięczna, że my, kobiety nie jesteśmy własnością mężczyzn, lecz możemy wyrażać własne zdanie i walczyć o swoje idee.

[http://www.dzosefinn.blogspot.com/2013/01/bidwell-george-bunt-dugich-spodnic.html]

Po „Bunt długich spódnic” sięgnęłam, ponieważ tego wymagało jedno z wyzwań czytelniczych (wyzwanie rocznikowe),do których się jakiś czas temu zapisałam. W styczniu wyznaczono rok 1972 – książka musiała być wydana (po raz pierwszy) właśnie w tym roku. W każdym bądź razie, mój wybór padł na biografię Emeliny Pankhurst.
Jest to typowa biografia przywódczyni sufrażystek w...

Porywająca powieść o kobiecie walczącej o należne jej prawa, nie o histeryczce palącej staniki, ale o kobiecie świadomej swojej równości z mężczyzną.

Porywająca powieść o kobiecie walczącej o należne jej prawa, nie o histeryczce palącej staniki, ale o kobiecie świadomej swojej równości z mężczyzną.

Warto przeczytać - jak większość biografii pióra Bidwella.
Nie jest to typowa biografia, suchy opis postaci i epoki - raczej opowieść o człowieku, jego zaletach i wadach oraz czasach, w których żył.
Bidwell nie stosuje schematu dobry/zły, nie dokonuje jednoznacznych ocen - i to właśnie przyciąga mnie do jego książek.

Warto przeczytać - jak większość biografii pióra Bidwella.
Nie jest to typowa biografia, suchy opis postaci i epoki - raczej opowieść o człowieku, jego zaletach i wadach oraz czasach, w których żył.
Bidwell nie stosuje schematu dobry/zły, nie dokonuje jednoznacznych ocen - i to właśnie przyciąga mnie do jego książek.

Historia ruchu sufrażystek w Anglii, która lepsza jest od niejednej sensacyjnej książki, nawiasem mówiąc bardzo mi przypomina film Niezłomne o ruchu sufrażystek w Ameryce. Czyżby na kanwie wydarzeń angielskich został nakręcony ten film?

Historia ruchu sufrażystek w Anglii, która lepsza jest od niejednej sensacyjnej książki, nawiasem mówiąc bardzo mi przypomina film Niezłomne o ruchu sufrażystek w Ameryce. Czyżby na kanwie wydarzeń angielskich został nakręcony ten film?