W pełni zgadzam się z czytelnikami, rozczarowanymi pamiętnikami cara Mikołaja II Romanowa. Ja też się zawiodłam, bo nic istotnego w nich nie ma. Wydaje się, że największą przyjemność sprawiało cesarzowi na spacerach strzelanie do wron i zapisywanie liczby zabitych ptaków w pamiętniku. Dziennie, bywało, że zabijał ich blisko trzydzieści. A poważnie. Kiedy próbuję znaleźć przyczynę tej powierzchowności w poruszanych w zapiskach tematach lub zupełnym pomijaniu istotnych zagadnień odpowiedź może być jedna: obawa przed czytaniem tych pamiętników przez osoby niepowołane w czasach mu współczesnych. Krótko mówiąc - racja stanu. Czy polecam, niekoniecznie.

W pełni zgadzam się z czytelnikami, rozczarowanymi pamiętnikami cara Mikołaja II Romanowa. Ja też się zawiodłam, bo nic istotnego w nich nie ma. Wydaje się, że największą przyjemność sprawiało cesarzowi na spacerach strzelanie do wron i zapisywanie liczby zabitych ptaków w pamiętniku. Dziennie, bywało, że zabijał ich blisko trzydzieści. A poważnie. Kiedy próbuję znaleźć...

Lektura niewątpliwie monotonna, przez co czasem trudna do przebrnięcia, zresztą tak naprawdę jest to bardziej dziennik niż pamiętnik. Może zaskakiwać brak politycznych rozważań i myśli ze strony autora, lecz zdecydowanie nie jest to źródło historycznie bezwartościowe - ostatecznie mówi czytelnikowi całkiem sporo na temat samego Mikołaja, jak również realiach carskiego dworu.

Lektura niewątpliwie monotonna, przez co czasem trudna do przebrnięcia, zresztą tak naprawdę jest to bardziej dziennik niż pamiętnik. Może zaskakiwać brak politycznych rozważań i myśli ze strony autora, lecz zdecydowanie nie jest to źródło historycznie bezwartościowe - ostatecznie mówi czytelnikowi całkiem sporo na temat samego Mikołaja, jak również realiach carskiego dworu.

Bierzecie pamiętnik cara, obalonego cara i myślicie, że znajdziecie tam odpowiedź na wszystko, poznacie tego człowieka...
A dostajecie spis pogody, lektur, parę wyznań miłosnych, co czytał, z kim był, co jadł, gdzie jadł. Zero ambitniejszych przemyśleń, jedna wielka nuda. Gdyby nie dopiski wydawcy no to człowiek, by się nawet nie połapał, że jakaś wojna, rewolucja, niepokoje społeczne istnieją!
Czysta dworska sielanka niewzburzona nawet jedną polityczną myślą ;)

Bierzecie pamiętnik cara, obalonego cara i myślicie, że znajdziecie tam odpowiedź na wszystko, poznacie tego człowieka...
A dostajecie spis pogody, lektur, parę wyznań miłosnych, co czytał, z kim był, co jadł, gdzie jadł. Zero ambitniejszych przemyśleń, jedna wielka nuda. Gdyby nie dopiski wydawcy no to człowiek, by się nawet nie połapał, że jakaś wojna, rewolucja,...

Warto zauważyć, że chociaż tytuł sugeruje co innego, jest to dziennik, a nie pamiętnik. Car przy konkretnych datach zamieszczał bardzo krótkie notki. Dlatego książkę bardzo trudno się czyta i jeżeli ktoś spodziewa się klasycznego pamiętnika, może się zawieść. Mało przemyśleń własnych, dużo krótkich informacji typu: gdzie był, kiedy, co robił, jak długo i z kim.

Warto zauważyć, że chociaż tytuł sugeruje co innego, jest to dziennik, a nie pamiętnik. Car przy konkretnych datach zamieszczał bardzo krótkie notki. Dlatego książkę bardzo trudno się czyta i jeżeli ktoś spodziewa się klasycznego pamiętnika, może się zawieść. Mało przemyśleń własnych, dużo krótkich informacji typu: gdzie był, kiedy, co robił, jak długo i z kim.