Zbiór wszelakich utartych przekonań i stereotypów na temat Polaków, ale i Niemców, Rosjan, Francuzów i Żydów.
Autor przywołuje liczne historyczne dzieła i wypowiedzi. Pytanie tylko, czy dobierał sobie ,,ekspertów" tak, aby udowodnić swoje tezy, czy rzeczywiście od wieków jesteśmy, jacy jesteśmy i musimy zaakceptować nasz ,,charakter narodowy".

Zbiór wszelakich utartych przekonań i stereotypów na temat Polaków, ale i Niemców, Rosjan, Francuzów i Żydów.
Autor przywołuje liczne historyczne dzieła i wypowiedzi. Pytanie tylko, czy dobierał sobie ,,ekspertów" tak, aby udowodnić swoje tezy, czy rzeczywiście od wieków jesteśmy, jacy jesteśmy i musimy zaakceptować nasz ,,charakter narodowy".

„Trzeba przyznać, że niemało jest krytyków koncepcji charakteru narodowego. I często wysuwają oni ważkie zarzuty. Nie da się jednak zaprzeczyć, że narody różnią się między sobą, gdyż mają rozmaite losy dziejowe, tradycje kulturowe, ustroje społeczne i wzory zachowań. W niektórych przypadkach różnice są bardzo duże (np. między Polakami a Chińczykami).” (s. 14)
Ależ to odkrywcze.
Dalszy ciąg pełen dziwacznych uogólnień (przytaczanych za jakimiś tam ałtorytetami). Jedno z wielu, starczy za wszystkie :
„Polacy są egocentrykami. W myśleniu, odczuwaniu i zachowaniu akcentują swoje znaczenie, rację, wolę, osobowość. W stosunkach społecznych wykazują małą wrażliwość na zasady współbrzmienia i sprawiedliwości. Egocentryzm oparty jest na pewnym infantylizmie, wiąże się ze wzmożoną pobudliwością, drażliwością, nastrojowością oraz ambiwalencją i ambitendencją.” (s. 159)
W przekładzie na ludzki język, co miało to znaczyć? Wszyscy Polacy? Wyłącznie Polacy?
„ostatnią naszą wadą jest brak właściwej oceny siebie i podkreślanie dbałości o stronę zewnętrzną. Nie mamy systematycznej gotowości do introspekcji, tendencji samokrytycznych, poczucia pokory.” (s. 160)
Co za „my”?
„Stanisław Stomma stwierdził”
Stwierdza się fakt, zatem co najwyżej twierdził.
„że powstanie styczniowe było szaleństwem politycznym, że wywołała je nieobliczalna młodzież, ogarnięta irracjonalną obsesją. Indagowany potem, co nazywa szaleństwem, Stomma odpowiedział następująco : "Zgubne decyzje , które prowadzą do klęski, a po niej do cofnięcia narodu w jego rozwoju. Powstania są narzędziem polityki, czasem użytym słusznie, a czasem fatalnie. Powstania trzydziestego i sześćdziesiątego trzeciego roku były niepotrzebne: genezę miały żenującą ze względu na lekkomyślność decyzji, a skutki straszne".” (s. 163, pisane w I obiegu w stanie wojennym)
Czyli dekret o uwłaszczeniu (dzieło powstańczego rządu, przypisane sobie przez carat) był zgubny?
Tekściory o „nieobliczalnej młodzieży” wyglądają na powielanie beblaniny „historiozofa” (bo nie historyka) Konecznego o „młokosach” w „Dziejach Polski opowiedzianych dla młodzieży”.

„Trzeba przyznać, że niemało jest krytyków koncepcji charakteru narodowego. I często wysuwają oni ważkie zarzuty. Nie da się jednak zaprzeczyć, że narody różnią się między sobą, gdyż mają rozmaite losy dziejowe, tradycje kulturowe, ustroje społeczne i wzory zachowań. W niektórych przypadkach różnice są bardzo duże (np. między Polakami a Chińczykami).” (s. 14)
Ależ to...

Książka szczera do bólu. Pozwala zrozumieć dlaczego jesteśmy tacy a nie inni. Pokazano naszą historię, religię i literaturę oczami nas Polaków jak i innych narodowości. Daje do myślenia i mobilizuje do zmian oraz pracy w swoim życiu. Polecam :)

Książka szczera do bólu. Pozwala zrozumieć dlaczego jesteśmy tacy a nie inni. Pokazano naszą historię, religię i literaturę oczami nas Polaków jak i innych narodowości. Daje do myślenia i mobilizuje do zmian oraz pracy w swoim życiu. Polecam :)

Podobno lubimy książki, które potwierdzają to co podskórnie czujemy. I taka trochę jest ta książka. Bardzo treściwa i intrygującą. Przedstawia wiele ciekawych tez nt. charakteru Polaków. Z drugiej strony konwencja książki i korzystanie głównie z literatury pięknej sprawiło, że naładowana jest stereotypami. Brakło w niej również jakiejkolwiek refleksji statystycznej, choć oczywiście jako pozycja popularnonaukowa jej nie wymaga.

Podobno lubimy książki, które potwierdzają to co podskórnie czujemy. I taka trochę jest ta książka. Bardzo treściwa i intrygującą. Przedstawia wiele ciekawych tez nt. charakteru Polaków. Z drugiej strony konwencja książki i korzystanie głównie z literatury pięknej sprawiło, że naładowana jest stereotypami. Brakło w niej również jakiejkolwiek refleksji statystycznej, choć...

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/09/krotko-piszac-charakter-narodowy.html

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/09/krotko-piszac-charakter-narodowy.html

Żeby móc się rozwijać trzeba znać źródło wody, która poi korzenie. Żeby móc patrzeć w przyszłość trzeba znać przeszłość choćby po to by nie popełniać tych samych błędów. Skąd wziąć prawdę o Nas samych bez pobożnych życzeń? W tym celu warto zajrzeć do książki Edmunda Lewandowskiego „ Charakter narodowy Polaków i innych”.
Z kart książki wyłania się obraz społeczeństwa awanturniczego, porywającego się często z motyką na słońce, lubującego się w dużych ilościach alkoholu. Polska jest tutaj krajem, w którym marnuje się najwięcej talentów. Kraj, w którym żąda się demokracji, ale w wygodnym dla siebie momencie mówi się liberum veto.
Oczywiście każdy z Nas może powiedzieć, że jest inny, że jego znajomi są inni... Większość z Was pewnie będzie miało rację tylko, że tutaj znowu jest mądrość tłumu, kiedy każdy sobie, ale nikt się nie wychyla by coś zmieniać.
Co jest dobrej w tej książce? Obiektywizm. Widać ogromną pracę, jaką autor włożył w postanie tej książki. Niezliczona liczba cytatów, wierszy, badań oraz statystyk. Autor nie mówi w zasadzie czy się zgadza z kimś czy też nie, On jedynie przytacza konkretne argumenty, które każdy czytelnik sam może ocenić.
Język jest prosty, czyta się szybko i z zaciekawieniem, choć przyznaję, że kilkanaście razy musiałam skorzystać z pomocy słownika.
Wywodzę się z pokolenia, które nie chce żyć przeszłością, które nie bardzo interesuje się historią, bo zazwyczaj przedstawiana jest Nam jako ciągłe kłótnie, krzywdy, jakie Nam wyrządzono. Politycy chcą przekonać, że jesteśmy narodem wybranym tymczasem jest to tylko pobożne życzenie.
Ta lektura pomaga spojrzeć na historię a przez tego na samego siebie w zupełnie innym świetle. Widać ile jeszcze pracy jest przed narodem polskim. Pracy ciężkiej, ale niezwykle potrzebnej.

Polecam każdemu niezależnie od wieku.

Żeby móc się rozwijać trzeba znać źródło wody, która poi korzenie. Żeby móc patrzeć w przyszłość trzeba znać przeszłość choćby po to by nie popełniać tych samych błędów. Skąd wziąć prawdę o Nas samych bez pobożnych życzeń? W tym celu warto zajrzeć do książki Edmunda Lewandowskiego „ Charakter narodowy Polaków i innych”.
Z kart książki wyłania się obraz społeczeństwa...