Trafiłam na tę książkę na Imieninach Kochanowskiego kilka lat temu i odświeżyłam ją teraz - nadal intryguje mnie postawa Krzywickiej z wiedzą, jak kontrowersyjne były i niestety nadal są jej poglądy... To powieść z wtrętami publicystycznymi, co zostało wielokrotnie skrytykowane, jednak było zamierzone i dla mnie nie jest to wada, a specyfika przemyślanego miksu, który miał wywrzeć pewne wrażenie. Niezwykłe jest psychologiczne podejście do wykreowania wszystkich postaci mimo wielu niedopowiedzeń wchodzimy w rytm rozmyślania nad wieloma kwestiami.

Trafiłam na tę książkę na Imieninach Kochanowskiego kilka lat temu i odświeżyłam ją teraz - nadal intryguje mnie postawa Krzywickiej z wiedzą, jak kontrowersyjne były i niestety nadal są jej poglądy... To powieść z wtrętami publicystycznymi, co zostało wielokrotnie skrytykowane, jednak było zamierzone i dla mnie nie jest to wada, a specyfika przemyślanego miksu, który miał...

W książce można znaleźć praktycznie wszystko: miłość, przyjaźń, konflikt pokoleń, zbrodnię, miasto i wieś, obcowanie ze sztuką, mistycyzm, metafizykę, egzystencjalizm, politykę, socjalizm, seksualność, trudne relacje rodzinne, Boga. A wszystko to okraszone nużącymi opisami przyrody. Trochę za dużo jak na tak krótką powieść. Zbyt chaotycznie i zbyt płytko. A w tym wszystkim problem dorastania i budowania tożsamości niby jest, ale tak jakby bokiem, boczkiem, niepozornie. Szkoda.

W książce można znaleźć praktycznie wszystko: miłość, przyjaźń, konflikt pokoleń, zbrodnię, miasto i wieś, obcowanie ze sztuką, mistycyzm, metafizykę, egzystencjalizm, politykę, socjalizm, seksualność, trudne relacje rodzinne, Boga. A wszystko to okraszone nużącymi opisami przyrody. Trochę za dużo jak na tak krótką powieść. Zbyt chaotycznie i zbyt płytko. A w tym wszystkim...

Pierwsza krew

Debiut powieściowy z 1933 roku Ireny Krzywickiej, polskiej międzywojennej feministki, publicystki i tłumaczki. Autorka nie tylko propagowała świadome macierzyństwo, antykoncepcję i edukację seksualną, ale także pozostając w otwartym związku z mężem Janem Krzywickim była współpracowniczką i partnerką Tadeusza Boya-Żeleńskiego.

Powieść, jest powieścią programową i możemy się spodziewać już po tytule, że dość odważnie, bo w sposób bezpardonowy, opisując współczesne życie obyczajowe podwarszawskiej miejscowości w zakres tematów wartych poruszenia włącza dojrzewanie młodej dziewczynki, Jasi. Dojrzewając mają różne wzorce i raczej mało wsparcia czy troski od swoich rodziców także Adam i Krzyś. Menstruacja, inicjacja seksualna, pozamałżeńskie romanse i kradzież urzędnika państwowego to tematy, które na szczęście bez odautorskiego komentarza porusza autorka. Mamy tu też prościutki przykład tego, że rodzina patriarchalna ze swoimi niby bezpiecznie wyznaczonymi miejscami i funkcjami, to tak naprawdę system ojcocentryczny, który odległy, nieobecny i autorytarny ma pozorną pieczę nad wszystkim. Matka jest tylko posłusznym cieniem, a zdania dzieci czy ich potrzeby się nie liczą.

To co kiedyś wywołało skandal oczywiście skandalem już nie jest, ale mimo wszystko jest to lektura miła i sympatyczna. Już niestety bez większych pretensji, ale i dawniej pewnie na pierwszy plan wysuwane moralizatorstwo już tak w oczy nie kłuje.

bookish.blog.pl

Pierwsza krew

Debiut powieściowy z 1933 roku Ireny Krzywickiej, polskiej międzywojennej feministki, publicystki i tłumaczki. Autorka nie tylko propagowała świadome macierzyństwo, antykoncepcję i edukację seksualną, ale także pozostając w otwartym związku z mężem Janem Krzywickim była współpracowniczką i partnerką Tadeusza Boya-Żeleńskiego.

Powieść, jest powieścią...

Bardzo słaba. Nudne, długie opisy przyrody, ogólna nuda i dziadostwo. Dałem 5 gwiazdek tylko dlatego że książka jest bardzo ważna. Jako pierwsza w historii Polski sprzeciwia się przedmiotowemu traktowaniu dzieci przez rodziców. Ponadto jako pierwsza w historii Polski porusza hiper bulwersujący na tamte czasy temat dojrzewania młodzieży, hiper bulwersujący ze względu na to jak jest to opisane. Wiedząc że książka jest z 1930 roku (czyli ma już 83 lata) zdziwiły mnie niektóre fragmenty (oczywiście pozytywnie),które brzmią bardzo śmiało jak na tamte czasy. Książka przełomowa (przynajmniej w Polsce),jednak nudna, więc ludziom którzy chcą dobrej literatury zdecydowanie jej nie polecam, bo czytanie jej to męczarnia.

Bardzo słaba. Nudne, długie opisy przyrody, ogólna nuda i dziadostwo. Dałem 5 gwiazdek tylko dlatego że książka jest bardzo ważna. Jako pierwsza w historii Polski sprzeciwia się przedmiotowemu traktowaniu dzieci przez rodziców. Ponadto jako pierwsza w historii Polski porusza hiper bulwersujący na tamte czasy temat dojrzewania młodzieży, hiper bulwersujący ze względu na to...