Warto bardzo. To wbrew wszystkiemu i wszystkim porządna literatura.

Warto bardzo. To wbrew wszystkiemu i wszystkim porządna literatura.

Główny bohater książki - Jonathan Whalen - to młody spadkobierca wielkiej amerykańskiej fortuny. Ekstrawagancki, wyzwolony, inteligentny, ciekawy świata, realizujący swoje wszelakie zachcianki manipulant. Jednak mimo wszystko budzi sympatię czytelnika, to ktoś kogo chciało by się spotkać i poznać.

"Diabelskie drzewo" to zbiór luźnych przemyśleń bohatera i opis jego spotkań z kilkoma osobami. Przedstawione są jego relacje z kobietami, współpracownikami, ludźmi, którzy znali jego rodziców, po których odziedziczył spadek. W każdym fragmencie poznajemy Jonathana z zupełnie innej strony. Odkrywamy do czego jeszcze jest zdolny, by przekroczyć granice - raczej nie swoje, a te ogólnie przyjęte.

Główny bohater książki - Jonathan Whalen - to młody spadkobierca wielkiej amerykańskiej fortuny. Ekstrawagancki, wyzwolony, inteligentny, ciekawy świata, realizujący swoje wszelakie zachcianki manipulant. Jednak mimo wszystko budzi sympatię czytelnika, to ktoś kogo chciało by się spotkać i poznać.

"Diabelskie drzewo" to zbiór luźnych przemyśleń bohatera i opis jego...

Bywało lepiej, ale nie jest źle.

Bywało lepiej, ale nie jest źle.

Cóż- kiedyś Kosiński był moim mistrzem...dziś już tak nie jest, choć nadal czytam go z wielka przyjemnością. Przyjemność nie jest już tak wielka. Jako nastolatek czytałem wszystkie jego książki z wypiekami- teraz czytając przypominam sobie tamte czasy...to najpiękniejsze co książki potrafią- przenosić w czasie i miejscu- akurat Diabelskie drzewo przeniosło mnie w moje szczeniackie lata..

Zupełnie inaczej odebrałem teraz tą powieść. Poszukiwania głównego bohatera nie były dla mnie już tak ekscytujące- raczej odbierałem wszystko jako zmęczenie kogoś kto szuka sam nie wie czego..

Cóż- kiedyś Kosiński był moim mistrzem...dziś już tak nie jest, choć nadal czytam go z wielka przyjemnością. Przyjemność nie jest już tak wielka. Jako nastolatek czytałem wszystkie jego książki z wypiekami- teraz czytając przypominam sobie tamte czasy...to najpiękniejsze co książki potrafią- przenosić w czasie i miejscu- akurat Diabelskie drzewo przeniosło mnie w moje...

Jeśli szukacie książek o życiu Kosińskiego - sięgnijcie po tę pozycję. Jest to bodaj jego najbardziej autobiograficzne dzieło, zarazem tchnące ogromnym przygnębieniem i zagubieniem autora. Jonathan Whalen to tylko nieco zmodyfikowany Kosiński, różniący się głównie zamożnością. Dzięki przemyśleniom protagonisty możemy poznać przyczyny zmian w zachowaniu i poglądach, które zaszły wkrótce u pisarza. Dlaczego w swoich książkach szokował? Za kogo się uważał? Co sądził o Ameryce? Odpowiedzi na tego typu pytania znajdziecie w "Diabelskim drzewie".

Jeśli szukacie książek o życiu Kosińskiego - sięgnijcie po tę pozycję. Jest to bodaj jego najbardziej autobiograficzne dzieło, zarazem tchnące ogromnym przygnębieniem i zagubieniem autora. Jonathan Whalen to tylko nieco zmodyfikowany Kosiński, różniący się głównie zamożnością. Dzięki przemyśleniom protagonisty możemy poznać przyczyny zmian w zachowaniu i poglądach, które...

Jak zauważyli moi przedmówcy, to jedna z najbardziej chaotycznych książek Kosińskiego, ale na pewno warta przeczytania. Przede wszystkim świetnie zarysowane nastroje, emocje, przeżycia bohatera wciągają, nie pozwalają się oderwać od lektury. Ale z tym autorem tak już jest - raz zaczęte, jego powieści ciężko mi było odłożyć na bok. Polecam.

Jak zauważyli moi przedmówcy, to jedna z najbardziej chaotycznych książek Kosińskiego, ale na pewno warta przeczytania. Przede wszystkim świetnie zarysowane nastroje, emocje, przeżycia bohatera wciągają, nie pozwalają się oderwać od lektury. Ale z tym autorem tak już jest - raz zaczęte, jego powieści ciężko mi było odłożyć na bok. Polecam.

Kosinskiego pokochalam w wieku nastoletnim. To autor pelen buntu i ekstrawagancji. Robi wrazenie i jego tworczosc i tragiczne zycie. Diabelskie drzewo jest jedna z jego powiesci, ktore wciagnely mnie bez reszty. Polecam!

Kosinskiego pokochalam w wieku nastoletnim. To autor pelen buntu i ekstrawagancji. Robi wrazenie i jego tworczosc i tragiczne zycie. Diabelskie drzewo jest jedna z jego powiesci, ktore wciagnely mnie bez reszty. Polecam!

Sam osobiście nigdy bym nikomu nie polecił tej pozycji. Fabuła jest zła, a jeśli doda się do tego jeszcze te rozważania o naturze głównego bohatera, to robi się wręcz fatalnie. Na nic zdaje się tutaj przybliżenie czytelnikowi zwyczajów panujących w społeczeństwie USA w czasach zimnej wojny.

Sam osobiście nigdy bym nikomu nie polecił tej pozycji. Fabuła jest zła, a jeśli doda się do tego jeszcze te rozważania o naturze głównego bohatera, to robi się wręcz fatalnie. Na nic zdaje się tutaj przybliżenie czytelnikowi zwyczajów panujących w społeczeństwie USA w czasach zimnej wojny.

Diabelskie drzewo, to baobab. Ponoć kiedyś zaplątał się w nie diabeł i z zemsty odwrócił korzeniami do góry. Zniszczył też wszystkie nowe baobaby, więc te które zostały są wiekowe… i skazane na samotność i wymarcie.
 
Ale po kolei. Na początek trzy cytaty.
 
„OD AUTORA
Początkowo, kiedy pisałem tę powieść, czułem się skrępowany, że jej fabuła tak bliska była realiom i zdarzeniom z ostatnich dziesięciu lat mojego życia. Stąd pewne niedomówienia w pierwszej wersji powieści.
Teraz, po latach, w tym uzupełnionym i rozszerzonym wydaniu, pozwoliłem sobie przywrócić wszystkie dodatkowe elementy wiążące Jonathana Jamesa Whalena z tymi, których kochał.
Jerzy Kosiński”*.
 
„- Dla większości z nas bycie wolnym oznacza jedynie zrzucenie z siebie odpowiedzialności, ale ty, Jonathanie, ty nie jesteś odpowiedzialny wobec nikogo. Za samo kieszonkowe możesz wykupić całą scenę, wokół której obraca się moje życie: agencję modelek, studia fotograficzne, żurnale mody, firmy kosmetyczne. Możesz być producentem sztuki teatralnej, filmu czy serialu telewizyjnego, możesz kupić gazetę lub podejmować najciekawszych ludzi świata. Możesz podróżować lub mieszkać, gdzie tylko chcesz na świecie. Możesz sfinansować powstanie nowego kościoła, rozpocząć rewolucję, zostać misjonarzem lub anarchistą. Możesz oddać się zmysłom, odkrywać nowe przyjemności, odsunąć proces starzenia się”**.
 
„Każdego roku nasz dochód jest wyższy od produktu narodowego brutto powiedzmy Szwecji lub Hiszpanii, nie wspominając o innych, mniej rozwiniętych krajach. Nasza siła robocza, tu i za granicą, przekracza liczbę półtora miliona mężczyzn i kobiet różnych ras, mówiących dziesiątkami różnych języków. Metale, kiedyś główne pole zainteresowań twojego ojca, są dziś jedynie naszym dziewiątym co do wielkości przemysłem. Jesteśmy, czuję się szczęśliwy, że mogę to powiedzieć, w grupie kilku wielkich korporacji, które poprzez swoje inwestycje kontrolują przynajmniej piętnaście procent akcji najważniejszych czterdziestu koncernów. Nasza firma i przedsiębiorstwa, które posiadamy, zajmują się aerokosmonautyką, farmaceutyką, przemysłem komputerowym, produkcją żywności, kopalnictwem węgla kamiennego, hotelarstwem, turbinami gazowymi, tankowcami oceanicznymi, platformami wiertniczymi na morzu, przemysłem telewizyjnym, produkcją półprzewodników, ubezpieczeniami, gospodarką przestrzenną, przemysłem wydawniczym oraz kilkoma innymi przemysłami od produkcji prostaglandyn do budowy domów z prefabrykatów”***.
 
Jest to książka o alienacji i samotności człowieka, którego życie determinują ogromne, fantastyczne, niemierzalne wręcz pieniądze. Bez tych pieniędzy na pierwszym planie, drugim planie, trzecim planie, w tle czy podtekstach, ta książka nie ma żadnego sensu. A w takim razie, nie wiem, jak rozumieć tekst odautorski Kosińskiego. Szukałem długo i namiętnie różnych informacji o Kosińskim, ale nigdzie nie znalazłem źródła, które podaje, że był on amerykańskim miliarderem.
Ale mniejsza z tym, biografowie Kosińskiego po dziś dzień głowią się nad fantastycznymi i wręcz mitycznymi autobiografiami autora „Malowanego ptaka”, które tworzył wręcz taśmowo.
 
Jest to więc książka o tym, jak trochę Żyd, trochę Amerykanin i wreszcie chyba także trochę Polak, wyobraża sobie problemy życiowe amerykańskich bogaczy: seks, narkotyki, podróże, pełna wolność… chociaż nie, to już właściwie nie jest wolność, to raczej samowola i bezkarność. Ale najwyraźniej i ona może zanudzić… na śmierć. Czasem, bardzo rzadko, jak rodzynki w cieście biedaka, pojawiają się w książce „rzeczy”, których Jonathan James Whalen nie może kupić. Już nawet nie sobie, raczej komuś, on ma przecież wszystko. Nie może na przykład kupić niezależności swojej przyjaciółce Karen, która jako modelka zarabia wprawdzie przyzwoicie, ale zaledwie sumy sześciocyfrowe.
  
Podczas lektury kilka razy miałem wrażenie, że Kosiński, tam, gdzie teraz jest, z przewrotnym, a nawet diabolicznym uśmiechem zaciera ręce rozbawiony tym, że miłośników, znawców, entuzjastów oraz koneserów „Malowanego ptaka” sprowadził do roli panien służących, ekscytujących się z wypiekami na policzkach, wymyślonymi na potrzeby kolejnego romansu, problemami życia wyższych sfer. Bo, posługując się współczesnym żargonem ulicznym, ci amerykańscy bogacze to mają tak w ogóle przechlapane.
 
 
 
 --
* Jerzy Kosiński „Diabelskie drzewo”, wydawnictwo DA CAPO 1993, przekład Ewa Kulik-Bielińska, str. 5
** Jerzy Kosiński „Diabelskie drzewo”, wydawnictwo DA CAPO 1993, przekład Ewa Kulik-Bielińska, str. 160
** Jerzy Kosiński „Diabelskie drzewo”, wydawnictwo DA CAPO 1993, przekład Ewa Kulik-Bielińska, str. 227

Diabelskie drzewo, to baobab. Ponoć kiedyś zaplątał się w nie diabeł i z zemsty odwrócił korzeniami do góry. Zniszczył też wszystkie nowe baobaby, więc te które zostały są wiekowe… i skazane na samotność i wymarcie.
 
Ale po kolei. Na początek trzy cytaty.
 
„OD AUTORA
Początkowo, kiedy pisałem tę powieść, czułem się skrępowany, że jej fabuła tak bliska była realiom i...

Pełna chaosu jak większość dzieł Kosińskiego, porywająca, momentami po prostu smutna. Ale na pewno warta przeczytania.

Pełna chaosu jak większość dzieł Kosińskiego, porywająca, momentami po prostu smutna. Ale na pewno warta przeczytania.