Jesus’ Son

Niby takie nic o niczym, ale wow, co to jest. Chciałoby się powiedzieć coś więcej by przybliżyć wyjątkowość tego pisania i jakoś ciężko to przychodzi - trzebaby się uciekać do komunałów i jakoś wstyd katalogować ciąg skojarzeń - to jest takie delikatne pisanie, po raz pierwszy od dawna miałam poczucie że czytam coś (prozą) co nie jest przerafinowanym „slice of life” ale jakimś właśnie samym w sobie życiem, coś co pozwala na obcowanie z żywa wrażliwością, zywym talentem, jakimś darem nawet niegodnym pozazdroszczenia bo wlasciwie rozdawanum tak sobie za nic, nieobarczonym żadną pretensja… nie no coś niebywałego. Jakie to delikatne i w ogóle. Niby taka proza nie wytrzymuje próby żadnego z moich preferowanych kryteriów - zmyślności, błyskotliwości, uroku - lubie jak proza rzuca na kolana - a to jest takie odległe wszelkim literackim dywagacjom i to w sumie takie nic, takie młode, naiwne, delikatne pisanie… nadal nie wiem co powiedzieć. Nie jest to niemądre. Nie jest to afektowane. Nie jest to przestylizowane. Nie jest to surowe. Jest o snach ale nie jest to gadanina o ich treści tylko urywki o śniących. Nie jest to poetyckie. Nie jest to reportaż. Nie mogę no

Niby takie nic o niczym, ale wow, co to jest. Chciałoby się powiedzieć coś więcej by przybliżyć wyjątkowość tego pisania i jakoś ciężko to przychodzi - trzebaby się uciekać do komunałów i jakoś wstyd katalogować ciąg skojarzeń - to jest takie delikatne pisanie, po raz pierwszy od dawna miałam poczucie że czytam coś (prozą) co nie jest przerafinowanym „slice of life” ale...