„Biblioteka Babel” Borgesa to pasjonujące rozważania o nieskończoności, o wyrażaniu praw, myśli i możliwości świata – jego ogromie i wieczności. Dla autora wszechświat to wielka Biblioteka pełna ludzi - czytelników, poszukiwaczy, bibliotekarzy, którzy przypisują sobie różne, odkrywcze, szalone, znudzone, bierne czy pasywne misje.

Książki Biblioteki Borgesa są schematyczne. Mimo to, rzadko kiedy sznury liter dają się człowiekowi zrozumieć. Na jedną rozsądną linijkę przypadają mile bezsensownych kakofonii, słownych gmatwanin i niedorzeczności . Jak bardzo przypomina to naszą zdolność do rozumienia siebie nawzajem, do pojmowania rzeczywistości, ograniczenie naszego rozumu w podejmowanych próbach definiowania...

Próżnym zwyczajem jest w Bibliotece Babel poszukiwanie sensu w książkach (życiu, innych ludziach) – to tak jakby szukać go w snach czy w chaotycznych liniach ręki. Ludzie nie są stworzeni do zrozumienia każdego aspektu, wpływu, części, osoby czy elementu świata, co dałoby im zrozumienie otoczenia i siebie.

Co ciekawe, Borges podaje podstawowe prawa „Biblioteki” – książki, jakkolwiek się między sobą różnią, składają się z jednakowych elementów. Nie ma dwóch identycznych książek. Bardzo przypomina to nas, ludzi, egzystujących na różnych regałach w różnych szafach, w przypadkowej bliskości z innymi. Nie ma dwóch takich samych ludzi i wszechświat czyni nas takimi, że niemożliwe jest całkowite upodobnienie się. Każdy ma swoją treść, swoją oprawę, swój tytuł i swoje przeznaczenie.

Nie bez powodu Biblioteka Babel jest Babel – nawiązuje tym do pomieszania języków ludzi, którzy odtąd stali się sobie kompletnie obcy, nie umieją się zrozumieć ani w innych językach ani nawet w swoim własnym dialekcie. Autor opatruje tę myśl dowcipnym komentarzem, iż w przypadku pewnego sformułowania „przed upływem wieku zdołano ustalić język: był to samojedzko-litewski dialekt języka guarana z fleksją arabskiego klasycznego”.

Czy zrozumieć drugiego człowieka to najpierw jak najdokładniej poznać jego język? Sposób doboru słów? A może jednak nie powinniśmy podejmować drogi niemożliwej – próby zrozumienia drugiego człowieka, w zamian za to znaleźć jak najwięcej wspólnych płaszczyzn, które skutecznie nam ułatwiają komunikację i zadowolenie? Czy to jest myśl pragmatyka czy jednak marzyciela?

Gdy ludzie dowiedzieli się, że Biblioteka Babel obejmuje wszystkie książki z całą wiedzą – pierwszym wrażeniem było szczęście , ludzie czuli się panami nietkniętego i tajemnego skarbu. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za nasz świat, czujemy radość z możliwości decydowania o sobie, zmieniania rzeczywistości, kochania i wpływania dobrze na na innych.

Mimo to zdajemy sobie sprawę, że musi istnieć coś doskonalszego, wyższego, co pozwoliłoby nam lepiej ogarnąć wspólne mianowniki ludzkości. W Bibliotece Borges’a poszukuje się „księgi ksiąg” – która stanowiłaby esencję i kompendium wszystkich innych. Nie istnieje jednak człowiek, który mógłby swoją treścią, życiem i cechami stanowić taką esencję czy kompendium wszystkich ludzi. Nie da się uogólnić człowieczeństwa (poza pewnymi cechami wspólnymi),gdyż jesteśmy zbyt złożonymi kompleksowymi wytworami pełnymi popędów, wyobraźni, myśli, skurczów, emocji, odmiennych cech i uwarunkowań. To czyni nas wyjątkowymi.

Mimo to, gdzieś w sobie, we wnętrzu, wielu ludzi czuje, a może jest pewnych, że „wszystko jest napisane” – świat nam dostępny ma określone granice , nasze historie powtarzają zdarzenia innych ludzi, nie wprowadzamy sobą nic nowego, oryginalnego, ciekawego – a to przekonanie unicestwia nas lub czyni widmami.

Borges nie pozostawia nas jednak bez nadziei i wizji. Jego samotność (odzwierciedlająca naszą odrębność, niepojmowalność i samodzielność naszego sposobu egzystencji) cieszy się elegancką nadzieją, że sens mijających wieków ma jakiś porządek.
Jesteśmy stworzeni z początkiem, celem i końcem. Nie pojmiemy tego, ale tak jest. Jesteśmy częścią wszechświata. W Bibliotece możemy znaleźć „prawdziwą relację Twojej śmierci”, a więc w istocie treść naszego życia.

„Biblioteka Babel” Borgesa to pasjonujące rozważania o nieskończoności, o wyrażaniu praw, myśli i możliwości świata – jego ogromie i wieczności. Dla autora wszechświat to wielka Biblioteka pełna ludzi - czytelników, poszukiwaczy, bibliotekarzy, którzy przypisują sobie różne, odkrywcze, szalone, znudzone, bierne czy pasywne misje.

Książki Biblioteki Borgesa są schematyczne....