Dla współczesnego człowieka Teresa jest przede wszystkim nauczycielką modlitwy, jest nauczycielką relacji człowieka z Bogiem. Wyprzedziwszy nas na drodze modlitwy, pomaga rozeznać, na ile modlitwa jest językiem duszy tego, kto zaledwie wymawia ją, jąkając się.


Teresa jest mistyczką, ale mistyczką z rękami zanurzonymi w cieście ludzkich zajęć. I o ile jest mistyczką, o tyle jest Bożym świadkiem. Teresa jest kobietą-prorokiem, jakich niewiele było w historii biblijnej czy w dziejach ludzkości. Dzisiejszemu mężczyźnie i kobiecie, tak zagrożonym pokusą agnostycyzmu i niewiary, Święta mówi o swoim doświadczeniu Boga. Bez zagłębiania się w teorie oraz metafizyczne i naukowe dowody, zapewnia nas o egzystencji Boga i Jego obecności, tajemniczej, ale prawdziwej, w życiu każdej osoby – tak jak i w jej życiu Bóg był obecny i namacalny, był źródłem jej życia.


Teresa posługuje się przystępnym językiem. Chce się powiedzieć – w żargonie klasycznym – że ona sama jest tematem lub fenomenem interdyscyplinarnym. Literatura, historia, psychologia, religia… krzyżują się i układają w jej słowie. Kobieta, która wychowuje do miłości braterskiej. Zaprasza i pobudza do przyjaźni. Sympatyzuje i współodczuwa. Jest przyjaciółką przyjaciół, posłanką pokoju, dobra, prawdy oraz wielką rzeczniczką godności bytu ludzkiego. Temat ten inspiruje najlepszy z symboli stworzonych przez jej pisarskie pióro: „zamek wewnętrzny”. Każdy człowiek ma w swej duszy „zamek z diamentu lub bardzo przejrzystego kryształu” i z wieży czci dla tego zamku kontempluje i podziwia inne zamki w jego otoczeniu – „zamek z diamentu lub bardzo przejrzystego kryształu” każdego człowieka. Tak, Teresa przypomina nam, że każdy z nas ma duszę i jest powołany do zjednoczenia z Bogiem.