Kalikst. Fermentacja pragnień

Kalikst Cisek, człowiek znikąd. Koniec XIX wieku. Borysław, Drohobycz i okolice, które stają się przemysłowym zagłębiem. Jedna po drugiej powstają kopalnie. Przemysłowcy zbijają fortuny, które równie szybko można stracić. Kalikst, nie jest w ciemię bity. Od razu wyczuwa koniunkturę i umie zakręcić wokół własnych interesów. Jest zawzięty, pozbawiony skrupułów i zdecydowany na, by po trupach iść do celu. Jego spryt, niczym Nikodema Dyzmę, wynosi go na sam szczyt.

Kalikst to z jednej strony zagubiony człowiek, z drugiej cwaniaczek, czyhający tylko na swoją okazję. Początkowo mały kombinator, potem największy gracz. Człowiek bez hamulców, bez litości i spadający zawsze na cztery łapy.
Dokąd go to zaprowadziło? Byłam bardzo zaskoczona.

To powieść o męskości, dominacji, koniunkturalizmie, miłości i ropie naftowej. To też opowieść o tym, że w z zderzeniu z wielką historią, człowiek jest jak liść na wietrze. Historia skomplikowanych relacji rodzinnych, zaniedbań i emocjonalnych kosztów, które trzeba ponieść. Osobliwe połączenie? Może, ale na pewno nie ma nudy. Jest tu wszystko. Czeluść i wzniosłość, miłość i nienawiść, przyjaciele i wrogowie, wielkie pieniądze i równie wielka nędza. Całość umieszczona w realistycznym świecie końca XIX wieku.

Do tego trzy różne narracje. Matka, ojciec i syn. Ich osobne życia i diametralnie różne historie. Stylizacje językowe i niuanse obyczajowe. Autor bardzo zadbał o szczegół i solidne umocowanie fabuły w ówczesnej rzeczywistości.

Dobra powieść. Odrobina szaleństwa, humoru i konkretna historia. Proza smolista i gęsta, niczym ropa naftowa.

Kalikst Cisek, człowiek znikąd. Koniec XIX wieku. Borysław, Drohobycz i okolice, które stają się przemysłowym zagłębiem. Jedna po drugiej powstają kopalnie. Przemysłowcy zbijają fortuny, które równie szybko można stracić. Kalikst, nie jest w ciemię bity. Od razu wyczuwa koniunkturę i umie zakręcić wokół własnych interesów. Jest zawzięty, pozbawiony skrupułów i zdecydowany...

Kalikst Cisek pojawia się w Drohobyczu, by zarobić ogromne pieniądze na wydobyciu wosku ziemnego. Pomagają mu w tym liczne znajomości. Antysemita. Postać antypatyczna, egocentryczna, obrzydliwie bogata, zepsuta do szpiku kości. Dawno utracił resztki człowieczeństwa, czego wyraz dostajemy, gdy obserwujemy jego plugawe działania, liczne romanse i zbrodnie codzienności za które nie odpowiada. Historia polifoniczna pokazująca rodzący się kapitalizm. Dużo w niej bezsensownej śmierci, dehumanizacji i wyłaniających się tajemnic o figurze nieobecnego ojca. Tu zastana rzeczywistość koreluje się ze światem umarłych, co jeszcze bardziej pogłębia wrażenia. Autor gra kontrastami. Rzecz intertekstualna, co widzimy chociażby po odwołaniach między wierszami do mitu o Hadesie, Dantego, czy Pisma Świętego. Zanurzona po brzegi w surrealizmie. Zawiera elementy turpistyczne. Znakomicie puentuje zgnilizny społeczeństw patriarchalnych, istotę wybaczenia i ocalenia, abortowane miłości oraz przewinienia przodków, które nie można przykrywać patyną milczenia. Tylko czy strach pozwoli zawalczyć? Nowakowski ciekawie oddaje realia historyczne, począwszy od schyłku XIX wieku, epoki Młodej Polski i kryzys wartości moralnych, niczym z wiersza Kazimierza Przerwy- Tetmajera „Koniec wieku XIX.” Pisze o znikaniu, nieodżałowanych stratach. Widok na bezbrzeżne cierpienie, żądzę pieniądza oraz to, do czego doprowadza chęć bycia lepszym niż reszta ludzi obok, którymi się pogardza. Doceniam kreację bohaterów. Zdecydowanej większości nie chcielibyśmy spotkać nawet w zaświatach. Właściwie żadnego (no może oprócz narratora) nie sposób polubić. Autor znakomicie puentuje kondycję człowieka i jego chore pragnienia doprowadzające do zguby każdego, kogo spotka na swej obrazoburczej ścieżce. „Kalikst” można rozczytywać przez różne konteksty. Jest niczym cebula, tak wiele w nim warstw. Powieść łotrzykowska. Piękna formalnie. Pobudzająca synapsy do pogłębionego działania. Budzi niepokój w arteriach. Oprószona transcendencją, homoerotyzmem i socjologicznym sznytem. Nowakowski spija esencję ze słów. Intencjonalnie podsyca wrażenia, angażuje i wciąga bez reszty w zepsuty świat przedstawiony.Znakomicie buduje napięcie przez rytmizację. Gra na emocjach czytelnika, czego dowodem jest m.in. przewrotny tytuł- odwołujący się do papieża Kaliksta I Szykujcie się na intelektualną rozrywkę w najlepszym wydaniu.

Kalikst Cisek pojawia się w Drohobyczu, by zarobić ogromne pieniądze na wydobyciu wosku ziemnego. Pomagają mu w tym liczne znajomości. Antysemita. Postać antypatyczna, egocentryczna, obrzydliwie bogata, zepsuta do szpiku kości. Dawno utracił resztki człowieczeństwa, czego wyraz dostajemy, gdy obserwujemy jego plugawe działania, liczne romanse i zbrodnie codzienności za...

Świetna, wciągająca, z intrygującą wizją nieba i piekła.

Świetna, wciągająca, z intrygującą wizją nieba i piekła.

To, co przedmówczyni nazywa idiolektem jest w istocie bełkotem osoby poszkodowanej na umyśle lub cudzoziemca, któremu choroba umysłowa uniemożliwia opanowanie polszczyzny na najbardziej podstawowym poziomie. Niczym zupełnie ten język szympansa się nie tłumaczy i nie ma żadnego umocowania.

To, co przedmówczyni nazywa idiolektem jest w istocie bełkotem osoby poszkodowanej na umyśle lub cudzoziemca, któremu choroba umysłowa uniemożliwia opanowanie polszczyzny na najbardziej podstawowym poziomie. Niczym zupełnie ten język szympansa się nie tłumaczy i nie ma żadnego umocowania.

"Kalikst" pochłania jak czeluść! To powieść polifoniczna, lepka i siarczysta. Napisana z rozmachem - od spraw przyziemnych po wiekuiste. Jej najcenniejszymi warstwami są wielowymiarowe postacie i bagactwo języka (idiolekt Kaliksta - złoto!). Po przeczytaniu zostają obrazy, od których fermentuje wyobraźnia.

"Kalikst" pochłania jak czeluść! To powieść polifoniczna, lepka i siarczysta. Napisana z rozmachem - od spraw przyziemnych po wiekuiste. Jej najcenniejszymi warstwami są wielowymiarowe postacie i bagactwo języka (idiolekt Kaliksta - złoto!). Po przeczytaniu zostają obrazy, od których fermentuje wyobraźnia.