Zapraszam do świata poezji Marka Kubickiego. Przede mną kolejny tomik po „Sercopisie”, „Rozmowach serc”, „Personifikacji czasu”, „Listach z jawy do snu”, „…77 lat później” i , „Myślach ... słowach… strofach…”.
Przed oczyma tajemniczy tytuł „Sonetissimo”. Kojarzy się z terminem muzycznym jak pianissimo czy też fortissimo, nakazującym wykonawcom wybrzmieć dźwięki odpowiednio bardzo cicho lub najgłośniej. Jednocześnie „Sonetissimo” kryje w sobie dostojne słowo „sonet”.
Nie bez powodu Autor nadał swojemu tomikowi taki tytuł.
Właśnie sonet jest tutaj głównym bohaterem.
To on wybrzmiewa tu całą mocą kunsztu swojej formy i treści. Sonet jest bowiem kunsztowną kompozycją utworu literackiego, złożoną z czternastu wersów złożonych z dwóch tetrastychów (czterowierszy) i 2 tercyn (trójwierszy) lub trzech tetrastychów i dystychu(dwuwiersza) albo - jak w sonecie tercynowym - czterech tercyn i dystychu. W zależności od gatunku sonetu każda forma wymaga zastosowania odpowiedniego układu rymów, które nadają mu inny charakter muzyczności.
W „Sonetissimo” Marek Kubicki bawi się dźwiękami słów we wszystkich gatunkach tej formy – sonetem włoskim, francuskim, angielskim i niemieckim. Skrzętnie dobiera werbum tak, by nie tylko emanowało jakością treści, ale komponowało się muzycznie tworząc piękne rymy okalające, krzyżowe, dokładne czy niedokładne w swoich jedenastozgłoskowych i trzynastozgłoskowych wersach.
Sonet staje się melodią duszy Kubickiego, jego przestrzenią, wyrażeniem postawy do otaczającego świata, jego poglądów na życie i poezję także.
Lira serca Autora „Sonetissimo” dźwięczy całym kalejdoskopem emocji, ale nade wszystko gra na strunach miłości do tajemniczej „znajomej nieznajomej”, w których dominuje nostalgia za czymś co być może zdarzyło się w realiach, a być może stało się tylko wymysłem wyobraźni, czy marzeniem sennym.
„Wiem że moich wierszy nigdy nie przeczytasz,
mimo, że wszystkie pisałem dla ciebie.
Moja tęsknota w nich jak zdarta płyta
miksuje słowa, a ty o tym nie wiesz.
Wiem, że zgubiłem cię na Drodze Mlecznej,
A naszą bliskość bezlitośnie przeciął
Miecz Damoklesa z ostrzem obusiecznem
W otchłani wspomnień, minutę przed trzecią.
Odtąd bezdrożem samotny się snuję
Jak puzzel, który nigdzie nie pasuje.”
/Zgorzkniały lament/
Tęsknota wypełnia serce Poety bez granic. Pojawia się jednak wciąż nadzieja na spełnienie tego, o czym marzy. I ta nadzieją wyraźnie wybrzmiewa w „Sonetissimo”.
Dni beztroskiego szczęścia jeszcze nam się zdarzą.....
Będzie tak radośnie jak już kiedyś było.....
A świat zrozumie wreszcie, żeśmy zakochani
/Tak będzie.../
W sonetach Markowych znajdziemy także refleksję nad otaczającym światem i rządzącymi nim prawami, z którymi nie zawsze się zgadza i buntuje przeciw zakłamaniu i podstępkom w stosunkach interpersonalnych.
„Obumarły już słowa zdolne rozum wskrzesić.
Nikt od dawna nie wierzy w prawdy oczywiste
Przywdziewamy nadzieję jak figowy listek,
Kryjąc nagą moralność, jak speszone dzieci.
Patrzę na wegetację biednej Matki Ziemi,
Jak ją drąży od środka zidiocenia krater.
Wierzę jednak w człowieka. Może cud się stanie.”
/Majak/
„Faryzeusze wiedzą jak namieszać w głowach,
bo są bezpieczni póki są anonimowi,
dla ich kruchego ego prawda się nie liczy.
Ofiary chronią ich miast po prostu rozliczyć......
Więc jedno tylko możesz – odejść stąd bez słowa.”
/Bez urazy/
„Sonetissimo” jest też odniesieniem do postaw ludzkich i nadzieją na moc poezji oraz jej rolę w krzewieniu oczywistych wartości.
„Żyją marnym poklaskiem umysły spaczone
Chełpią się nieprzerwanie pozorną wielkością
Dając upust pierwotnym lękom i próżnościom.
A ja patrzę pokornie na to dziwowisko,
Które słabe umysły z rozsądku odziera
i spazm szczery mnie wzbiera nad ludzką głupotą.”
/Głos pokory/
„Jeśli ten utwór miałby moc czynienia cudów......
Jeśli w prostocie myśli niósłby wam nadzieję .....
Potęgą słowa chronił przed bylejakością
Stanowczy sprzeciw stawiał świata okrutnościom
Jeżeli tylko utwór owy sprawi
Być może wart jest, abyś innym go przedstawił.”
/Sonet zmartwychwstających wartości/
Bezsprzecznie „Sonetissimo” jest warte przedstawienia szerokiemu gronu Czytelników. Każdy z nich - wędrując drogą refleksji Poety i słuchając muzyki sonetów z pięknym i wartościowym przekazem treści – znajdzie nie tylko świat przedstawiony Marka Kubickiego wyrażony kunsztem literackim, ale też przestrzeń dla siebie, własnych przeżyć i refleksji.
William Szekspir, Francesco Petrarka czy Richard Barnfield patrzą pewnie tam z wysoka z uznaniem soneciarstwa Marka Kubickiego.
Józefa Michalska