Miłość – temat najbardziej eksploatowany w sztuce, a jednak stale podejmowany. Poeci też sięgają po ten motyw najchętniej. „Wwierszowzięci” to kolejna antologia, której patronuje to najpotężniejsze z uczuć.


I jak to już bywa przy publikacjach zbiorowych, obok wierszy zaskakujących, odświeżających, zwyczajnie dobrych, stoi gromada wtórnych, naiwnych, banalnych.

Ja zawsze szukam tego, co mnie zachwyci w książkach, chętnie podejmuję trop autora, który pozostawi mi jakiś fascynujący ślad. Bo w przypadku tej książki mamy zaledwie jakiś posmak tego, co poeci zostawiają. Sporo nazwisk, ale niedużo miejsca na zaprezentowanie się pełniej. Dwa utwory to stanowczo za mało, by móc powiedzieć cokolwiek więcej.

Dlatego skupiam się podczas lektury na tych impulsach, pojedynczych błyskach. Czy poeci są jeszcze w stanie pisać o miłości w sposób oryginalny, bez poczucia ze strony czytelnika, że gdzieś to już czytał?

Łucja Dudzińska pochyliła się nad wszechobecną potrzebą miłości we współczesnym świecie ludzi samotnych. Jej podmiot rozkłada też miłość na czynniki pierwsze i oto okazuje się, że ona jest! Blisko.

Świetne wrażenie robią pełne plastycznych, ale i zmysłowych, opisów wiersze Renaty Iwaniec. Dotykające także kwestii języka jako środka wyrażania uczuć.

Mięsiste, bezkompromisowe teksty Dagmary Kacperowskiej to zdecydowanie mocny punkt tego zbioru.

W ciekawy sposób potraktowała temat Monika Magda Krajewska. To świetnie zbudowane wiersze, podczas czytania wyrastają (z każdym wersem!) kolejne odgałęzienie, treść się rozrasta w trakcie lektury i nie wiadomo dokąd zaprowadzi czytelnika, który odnajdzie w nich trochę z własnych doświadczeń.

W miłosne gierki Mariusz S. Kusion wplótł także gry językowe. Znakomite wiersze pełne napięć i zagadek, ubrane w nieoczywiste metafory.

Podoba mi się również nieoczywistość i subtelność w liryce Sławomiry Sobkowskiej-Marczyńskiej.

Cenię też poezję Moniki Milczarek, za wielkie poruszenia, konteksty i liryczną opowieść.

U Klaudii Orpik zaś podoba mi się operowanie symbolem oraz zmienną perspektywą – od planu ogólnego do obrazu mikro (choćby i ścięgien!).

Najbardziej sensualne wiersze zaprezentowała (w moim odczuciu) Anna Paszkiewicz. To gra zmysłów i emocji!

U Pauliny Sacharczuk podobały mi się koncept i utrzymywanie napięcia na przestrzeni całego wiersza, szczególnie w „Dwadzieścia tysięcy oddechów mniej”.

Nieodmiennie też zachęcam do lektury, do wyszukania sobie wierszy, które do Was przemówią najmocniej, a jest w czym wybierać.

A zatem czytajmy poezję i kochajmy się!

Miłość – temat najbardziej eksploatowany w sztuce, a jednak stale podejmowany. Poeci też sięgają po ten motyw najchętniej. „Wwierszowzięci” to kolejna antologia, której patronuje to najpotężniejsze z uczuć.


I jak to już bywa przy publikacjach zbiorowych, obok wierszy zaskakujących, odświeżających, zwyczajnie dobrych, stoi gromada wtórnych, naiwnych, banalnych.

Ja zawsze...