Tej książki, wydanej w 1952 r. i traktowanej wówczas śmiertelnie poważnie, nie można dziś traktować do końca serio. To raczej dokument historyczny dla badaczy okresu stalinizmu. Właśnie za to, za zebranie w jednym tomie 128 utworów z początkowego okresu PRL, tak wysoka ocena. Jakiej te utwory są wartości literackiej - to już inna sprawa. Po przeczytaniu kilkunastu miałem wrażenie, że ciągle czytam o tym samym: Stalin to słońce narodów, Związek Radziecki to przyjaciel i opiekun, odbudowujemy Warszawę i stawiamy Nową Hutę, wróg z zachodu czyha z bombą atomową, Truman to faszysta, walczymy o plan sześcioletni, choć za rogiem czają się kułacy, zakładamy spółdzielnie, jeździmy traktorami, budowniczy kładą cegła po cegle, wszędzie jest Partia, ZMP, Komsomoł, i wyrabiamy 300% normy. W tym właśnie duchu, dość siermiężnego komunizmu, napisane są wszystkie utwory.
Autorzy są dość ciekawi. Są tu wiersze m.in. Jana Brzechwy, Janusza Minkiewicza, Wisławy Szymborskiej, Władysława Broniewskiego, Adama Ważyka, Jerzego Jurandota, Jarosława Iwaszkiewicza, Jerzego Putramenta, Konstantego I. Gałczyńskiego, Romana Bratnego czy Bruna Miecugowa.
Ciekawie napisany dramat "Armia pokoju".

Tej książki, wydanej w 1952 r. i traktowanej wówczas śmiertelnie poważnie, nie można dziś traktować do końca serio. To raczej dokument historyczny dla badaczy okresu stalinizmu. Właśnie za to, za zebranie w jednym tomie 128 utworów z początkowego okresu PRL, tak wysoka ocena. Jakiej te utwory są wartości literackiej - to już inna sprawa. Po przeczytaniu kilkunastu miałem...