Uwielbiam powieści Kate Morton, ona nie pisze ona maluje słowem. Jej książki wciągają bez reszty, nie można się oderwać i chce się więcej i więcej. To kolejna pozycja z jej twórczości jaką przeczytałam i nie zawiodłam się. Czuję, że jej książki to takie pewniaki, nie obniża lotów i warto w nie zainwestować.

Uwielbiam powieści Kate Morton, ona nie pisze ona maluje słowem. Jej książki wciągają bez reszty, nie można się oderwać i chce się więcej i więcej. To kolejna pozycja z jej twórczości jaką przeczytałam i nie zawiodłam się. Czuję, że jej książki to takie pewniaki, nie obniża lotów i warto w nie zainwestować.

W Wigilię 1959 roku nad australijską rzeką zostaje znaleziona młoda kobieta Isabel Turner i jej trójka dzieci. Wszyscy wyglądają jakby spali po udanym pikniku, ale tak naprawdę nie żyją. Nadto okazuje się, że najmłodsza córeczka kobiety, około dwumiesięczna dziewczynka, zaginęła. Śledczy dość szybko dochodzą do wniosku, że kobieta popełniła samobójstwo i otruła swoje dzieci, a najmłodsze zostało porwane przez psa dingo. Co naprawdę wydarzyło się w 1959 roku odkryje dopiero w 2018 roku krewna Isabel -Jess, a przy okazji odkryje swoje prawdziwe pochodzenie.
Ciekawa historia, choć muszę przyznać że prawie od początku można było domyślić się rozwiązania. Pewną trudność w czytaniu sprawiały mi również przeskoki czasowe, które zazwyczaj lubię, a także "książka w książce".

W Wigilię 1959 roku nad australijską rzeką zostaje znaleziona młoda kobieta Isabel Turner i jej trójka dzieci. Wszyscy wyglądają jakby spali po udanym pikniku, ale tak naprawdę nie żyją. Nadto okazuje się, że najmłodsza córeczka kobiety, około dwumiesięczna dziewczynka, zaginęła. Śledczy dość szybko dochodzą do wniosku, że kobieta popełniła samobójstwo i otruła swoje...

Nie byłam niestety w stanie przebrnąć, 200 stron i brak praktycznie rozwinięcia, niestety szkoda mi było czasu, gdy w kolejce czekają kolejne książki.

Nie byłam niestety w stanie przebrnąć, 200 stron i brak praktycznie rozwinięcia, niestety szkoda mi było czasu, gdy w kolejce czekają kolejne książki.

Wciągająca, ciekawie zbudowana narracja z wątkami rozgrywającymi się w czasie rzeczywistym i przeszłości.

Wciągająca, ciekawie zbudowana narracja z wątkami rozgrywającymi się w czasie rzeczywistym i przeszłości.

„Tajemnica domu Turnerów” to moja trzecia książka autorstwa Kate Morton i na pewno nie będzie ostatnia!😀

W 1959 roku w Wigilię doszło do tragedii. Odnaleziono rodzinę Turnerów całą.. martwą. 60 lat później Jess, londyńska dziennikarka, wraca w rodzinne strony z powodu choroby babci i natrafia na wzmiankę o tragicznej historii swojej rodziny. Zaczyna swoje prywatne śledztwo, podczas którego będzie próbowała rozwiązać zagadkę kryminalną z przeszłości i odkryć wszystkie tajemnice związane ze swoim pochodzeniem.

Rzadko sięgam po taką obyczajową literaturę z odkrywaniem tajemnic sprzed lat, jednak kiedy już mam ochotę na takie klimaty, to zawsze sięgam po książki Kate Morton i „Tajemnica domu Turnerów” okazała się pozycją, która mnie zaciekawiła i usatysfakcjonowała finałem. Jest tam może trochę za dużo tajemnic i zawiłości, przez co można się pogubić, więc trzeba dobrze skupić się podczas czytania, szczególnie już na samym końcu, kiedy wszystko się wyjaśnia. Trochę długo się też rozkręcała, więc miałam wątpliwości czy się polubimy, ale koniec końców mam pozytywne odczucia co do tej lektury. Książka jest pięknie napisana, więc czyta się ją z przyjemnością, nawet jeśli jest troszkę zbyt rozbudowana.

„Milczący zamek” jest aktualnie moją ulubioną książką autorki, ale „Tajemnica domu Turnerów” wskoczyła na drugie miejsce. Polecam osobom, które lubią książki, w których akcja rozwija się powoli, bo w innym przypadku może Was ta lektura zmęczyć.
https://www.instagram.com/p/C55bfz0NuGQ/

„Tajemnica domu Turnerów” to moja trzecia książka autorstwa Kate Morton i na pewno nie będzie ostatnia!😀

W 1959 roku w Wigilię doszło do tragedii. Odnaleziono rodzinę Turnerów całą.. martwą. 60 lat później Jess, londyńska dziennikarka, wraca w rodzinne strony z powodu choroby babci i natrafia na wzmiankę o tragicznej historii swojej rodziny. Zaczyna swoje prywatne...

Uwielbiam książki Kate Morton. Powieści "Zapomniany ogród", "Dom w Riverton" czy 'Strażnik tajemnic" były fantastyczne. Zastanawiałam się dlaczego najnowsza powieść autorki nie urzekła mnie tak jak poprzednie. Czy była zbyt rozwlekła, za dużo w niej było tajemnic, płaszczyzn czasowych, bohaterów? Myślę, że w moim przypadku problem stanowią bohaterki. Do żadnej z nich się nie zbliżyłam, żadna nie wzbudziła mojej sympatii. Myślę, że tu tkwi problem. Kończąc książkę zawsze pragnę, aby bohaterowie pozostali w mojej głowie i sercu jak najdłużej. Kiedy odkładałam "Tajemnicę domu Turnerów" na półkę wiedziałam, że chcę szybko zapomnieć o Norze.

Uwielbiam książki Kate Morton. Powieści "Zapomniany ogród", "Dom w Riverton" czy 'Strażnik tajemnic" były fantastyczne. Zastanawiałam się dlaczego najnowsza powieść autorki nie urzekła mnie tak jak poprzednie. Czy była zbyt rozwlekła, za dużo w niej było tajemnic, płaszczyzn czasowych, bohaterów? Myślę, że w moim przypadku problem stanowią bohaterki. Do żadnej z nich się...

W tej powieści jest wszystkiego za dużo. Postaci, tajemnic, lokalizacji, różnych punktów widzenia na tę samą osobę czy zdarzenie…
Przez pierwszą połowę opowieść się ślimaczy, zakręca tu i tam, nic z niczym się nie łączy i prawdę powiedziawszy, miałam już chęć zamknąć okładkę z dwoma złotymi ptaszkami. W drugiej części autorka zaczęła przyspieszać. I to jak! Co strona, to nowe postacie, nowe zdarzenia, nowe informacje… Mnożą się zwroty akcji, fałszywe i prawdziwe tropy, nowe dokumenty i dowody, kolejne osoby. Akcja skacze w czasie i przestrzeni, co w pewnym momencie staje się nużące.
Zakończenie jest dość zaskakujące, to prawda. Nim jednak do niego dotrzemy, trzeba się przedrzeć przez ten natłok materiału, jaki zgromadziła autorka, przez kolejne pomysły, by jeszcze rozwikłanie tajemnicy rodzinnej opóźnić. Już prologu i kilku pierwszych rozdziałów mogłoby nie być i powieść nie ucierpiałaby na tym. Ale autorka każdy pomysł dobija do ściany, do wyczerpania materiału i czytelnika.
Najciekawszy w powieści jest proces odkrywania rodzinnych tajemnic przez Jess. Takie rzeczy bywają ekscytujące, ale też traumatyczne i ...ożywiające zapuszczone, zaniedbane związki. To wszystko tu jest, szkoda, że w nadmiarze. Pisarka nie daje czytelnikowi żadnej szansy na własne emocje.

W tej powieści jest wszystkiego za dużo. Postaci, tajemnic, lokalizacji, różnych punktów widzenia na tę samą osobę czy zdarzenie…
Przez pierwszą połowę opowieść się ślimaczy, zakręca tu i tam, nic z niczym się nie łączy i prawdę powiedziawszy, miałam już chęć zamknąć okładkę z dwoma złotymi ptaszkami. W drugiej części autorka zaczęła przyspieszać. I to jak! Co strona, to...

Co za historia! Zagadka której nie mógł nikt rozwiązać przez dwa pokolenia. Niesamowita powieść, intrygująca i coraz bardziej wciągająca z każdym rozdziałem, wielopoziomowa fabuła. Duża przyjemność :)

Co za historia! Zagadka której nie mógł nikt rozwiązać przez dwa pokolenia. Niesamowita powieść, intrygująca i coraz bardziej wciągająca z każdym rozdziałem, wielopoziomowa fabuła. Duża przyjemność :)

Z ciekawością jej słuchałam, pomysł, wątki poboczne, opis przyrody charakterystyka postaci, naprawdę dobra robota ☺️ polecam

Z ciekawością jej słuchałam, pomysł, wątki poboczne, opis przyrody charakterystyka postaci, naprawdę dobra robota ☺️ polecam

Nie będzie to może moja ulubiona historia Kate Morton, chyba wolę ją w wersji angielskich posiadłości, ale bardzo dobrze się bawiłam. Lubię tak pisane powieści, podobały mi się retrospekcje oraz stopniowe poznawanie rodziny Turnerów i odkrywanie tajemnicy. Końcówka mnie nie zaskoczyła, przynajmniej nie w całości, jednej rzeczy byłam też pewna 100%, ale nie popsuło mi to zabawy.

Nie będzie to może moja ulubiona historia Kate Morton, chyba wolę ją w wersji angielskich posiadłości, ale bardzo dobrze się bawiłam. Lubię tak pisane powieści, podobały mi się retrospekcje oraz stopniowe poznawanie rodziny Turnerów i odkrywanie tajemnicy. Końcówka mnie nie zaskoczyła, przynajmniej nie w całości, jednej rzeczy byłam też pewna 100%, ale nie popsuło mi to zabawy.