Moim zdaniem dylogia „Poszukiwacze nieba” (której „Nastaje świt” stanowi integralną część) to najlepszy utwór spośród dość licznie wydanych w Polsce powieści S. Łukanienki. Dynamiczna, wciągająca akcja, nie pozbawiona wprawdzie pewnych mielizn, ale również i dobrych, wręcz bardzo dobrych fragmentów, żywe dialogi, ciekawe pomysły. Autor wplata liczne dyskursy o charakterze egzystencjalnym i eschatologicznym (skąd bierze się zło, dlaczego Bóg je toleruje, jaki jest cel życia człowieka, czym jest miłość),czyni to jednak w sposób nienachalny, a rozwój fabuły usprawiedliwia podobne rozmowy i rozmyślania bohaterów. Towarzyszą w końcu nowemu Mesjaszowi. Duży plus to niebanalne zakończenie.
Największa zaleta dylogii to jednak ciekawa wizja świata równoległego, w którym „klasyczne” zstąpienie Mesjasza sprzed dwóch tysięcy lat nie przyniosło satysfakcjonujących rezultatów, a jego głównym skutkiem stał się brak żelaza (traktowanego następnie w świecie powieści jako najcenniejszy skarb i wyznacznik wartości). S. Łukanienko rozwija na tej podstawie obraz konsekwencji technologicznych, gospodarczych, społecznych, politycznych, a nade wszystko religijnych, obraz spójny i wciągający, stanowiący tło fabuły.
Obecne wydarzenia (w świecie realnym) dopisują niezamierzony dodatek do wizji Autora, stworzonej ponad dwadzieścia lat temu. Oto ziemie polskie (wspomina się o tytule księcia Warszawy) przynależą do świata Zachodu, czyli wchodzą w skład Mocarstwa, tworu politycznego dalekiego wprawdzie od doskonałości, oferującego jednak większości poddanych przyzwoite warunki życia. Rosja nazywana jest „Chanatem Rosyjskim” (raczej nieprzypadkowo, Rosjanom musi się to kojarzyć z czasami podboju oraz kilkuwiekowego zniewolenia mongolskiego, które pozostawiły zresztą trwałe i bardzo negatywne ślady w mentalności narodu i ustroju państwa),Autor wyraża też wątpliwości, co do pokojowych intencji tego imperium. Historia (realna) potwierdziła tę przepowiednię.
Dylogia zdecydowanie warta lektury.

Moim zdaniem dylogia „Poszukiwacze nieba” (której „Nastaje świt” stanowi integralną część) to najlepszy utwór spośród dość licznie wydanych w Polsce powieści S. Łukanienki. Dynamiczna, wciągająca akcja, nie pozbawiona wprawdzie pewnych mielizn, ale również i dobrych, wręcz bardzo dobrych fragmentów, żywe dialogi, ciekawe pomysły. Autor wplata liczne dyskursy o charakterze...

Niezle, choc prawie religijne.

Niezle, choc prawie religijne.

Można się nie zgadzać, ale książka wciąga i nie można się oderwać. Czeka się na zakończenie - jakie ono będzie?

Można się nie zgadzać, ale książka wciąga i nie można się oderwać. Czeka się na zakończenie - jakie ono będzie?

Razem z "Zimnymi brzegami" tworzy bardzo dobrą dylogię, wciągającą, logiczną, ale nie pozbawioną filozoficznych dywagacji. Historia, która zaczynała się prosto, by pogmatwać się niczym sznurówki, w dodatku pełna niesamowitego uroku alternatywnego świata z odmienną, a jednocześnie podobną historią. Dobry, choć nienowy, pomysł również na system religijny - gdzie Zbawiciel to Pasierb Boży, nie Jezus, lecz zwykły człowiek, którego Chrystus wybrał, aby dokończył jego dzieło. I Siostra Orędowniczka, a także wierny Judasz i jedenastu zdradzieckich apostołów.
A także Słowo, które droższe jest niż cokolwiek innego, skrywające tajemnice skarbów pojedynczych ludzi i całych narodów. I Słowo Pierwotne, dające władzę nad wszystkimi bogactwami Ziemi.

Mnie obydwie książki wciągnęły. Nie są doskonałe, przyznaję to - ciągłe wymykanie się obławom dzięki niespodziewanej pomocy "nawróconych" wrogów wydaje się nużące już w pierwszej książce, a co dopiero mówić o drugiej... Jednak jako całość dylogia jest dobrą lekturą dla żadnych przygody, fantastyki czy odrobiny zamyślenia.

Razem z "Zimnymi brzegami" tworzy bardzo dobrą dylogię, wciągającą, logiczną, ale nie pozbawioną filozoficznych dywagacji. Historia, która zaczynała się prosto, by pogmatwać się niczym sznurówki, w dodatku pełna niesamowitego uroku alternatywnego świata z odmienną, a jednocześnie podobną historią. Dobry, choć nienowy, pomysł również na system religijny - gdzie Zbawiciel to...

Trzyma poziom jedynki.

Trzyma poziom jedynki.

To samo co część pierwsza , choć zakończenie dość zaskakujące

To samo co część pierwsza , choć zakończenie dość zaskakujące

dodac

dodac

Markus buduje wiarę na nowo, więc i filozofowania w tym tomie o wiele więcej, niż przygody, ale to mi nie przeszkadzało. Kilka złotych myśli nawet przypadło mi do gustu.
No i niezłe zakończenie. :)

Markus buduje wiarę na nowo, więc i filozofowania w tym tomie o wiele więcej, niż przygody, ale to mi nie przeszkadzało. Kilka złotych myśli nawet przypadło mi do gustu.
No i niezłe zakończenie. :)