Przyjemnie wiersze dobrze znanego mi już Gluzińskiego, poety bardzo dobrego, a stosunkowo mało znanego, nieco już zapomnianego odnoszę wrażenie. Mocne słowa, zero znaków, wielkich literków, a na co to komu. Pisze tak jak myśli, i to nawet dosłownie bym rzekła, bo gdzie się kończy jedna myśl, a zaczyna druga - tego nie wie nikt, czytelnik musi się skupić i je odnaleźć albo... może sobie wybrać, zawsze jakiś sens się z tego narodzi. Wiersze życiowe, jakkolwiek idiotycznie i cliche by to nie brzmiało, takie właśnie są.
Bardzo specyficzny poeta, trzeba sobie poczytać, żeby się przekonać, czy się go lubi, czy nie.
Mój ulubiony wiersz z tomiku to "ala":
"czy się człowiek zmienia czy
z tej małej naiwnej dziewczynki
z sinym nosem z popielatymi
kolanami też urośnie pełny
gładki alabaster który tak
cieszy a kiedyś zatrzeszczy
jak worek z cementu i oczy
czerwone i gdzie te piękne
zęby i czemu drzwiami trzaska
z rozmachem i tynk się sypie
taflami".

Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022: Przeczytam cienką książkę (mającą maksimum 200 stron) (42)

Przyjemnie wiersze dobrze znanego mi już Gluzińskiego, poety bardzo dobrego, a stosunkowo mało znanego, nieco już zapomnianego odnoszę wrażenie. Mocne słowa, zero znaków, wielkich literków, a na co to komu. Pisze tak jak myśli, i to nawet dosłownie bym rzekła, bo gdzie się kończy jedna myśl, a zaczyna druga - tego nie wie nikt, czytelnik musi się skupić i je odnaleźć...