Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutnie genialne, debiut Gluzińskiego jest/był jak torpeda, uważam, że to taki koncept a la Bukowski, ale wcześniej, w Polsce, tak po prostu mu się temu Gluzińskiemu z głowy chyba wziął. Brak znaków interpunkcyjnych jakikolwiek, wielkich liter też, uwielbiam takie wiersze-nie wiersze, bo to jest jeden wielki strumień świadomości. Gubię się kiedy czytam, nieraz i nielekko, ale odczuwam wielką satysfakcję z odszyfrowywania tego, o co tak naprawdę poecie chodzi. Płynne przejścia między tematami i to takie bardzo ciekawe tematy i piękne przejścia, jestem absolutnie zachwycona. Gdybym miałam odpowiedzieć na pytanie o czym jest ta poezja, to raczej bym rzekła, że nie wiem, że o życiu, że o wszystkim, o sytuacjach, tych mniej raczej komfortowych, niewygodnych życiowo i umysłowo. A tutaj tak lekko Gluziński obnaża siebie i swój umysł, w kontekście tychże zdarzeń. Bardzo dużo słów z obcych języków, nazw własnych, zwyczajowych, gimnastyka dla mózgu u wyobrazi, poezja Gluzińskiego jest jak labirynt. Polecam bardzo. Wyzwanie czytelnicze LC lipiec 2022: Przeczytam cienką książkę (mającą maksimum 200 stron) (40)