Nieduża książeczka o Powstaniu ale mająca kilka niezwykle interesujących cech. Przede wszystkim autor napisał ją w na podstawie notatek, które spisał wkrótce po Powstaniu, jeszcze w 1944. W związku z tym podaje wręcz niewiarygodną ilość detali, pseudonimów, nazwisk, adresów, godzin przez co staje się to niemal dokumentem, szkoda że bez obrazów. Po drugie wspomina tu sporo o działalności "Unii", która to organizacja nieco się w historii naszej rozpłynęła, chociaż w Warszawie (i w Krakowie) odgrywała w czasie okupacji bardzo ważną rolę, być może wręcz kluczową.

Przede wszystkim jednak rozpoczyna on swoją opowieść od 23 lipca a nie od 1 sierpnia dzięki czemu daje możliwość spojrzenia na nastroje Warszawy przed wybuchem Powstania, szczególnie na nastroje ludzi młodych (a była stolica wówczas miastem ludzi młodych - przyrost naturalny był ogromny!). A nastroje były nie tylko hurra-optymistyczne ale nawet wręcz hurra-militarystyczne. Wszyscy młodzi szykowali się do walki przez 5 lat, a może nawet przez całe życie, a teraz nareszcie mieli pokazać sobie i Światu, co są warci. Żadnych wahań, żadnych wątpliwości, żadnych pytań. Poniekąd rodzi to pytanie nie tylko o odpowiedzialność dowódców za podwładnych, rodziców za dzieci ale także o odpowiedzialność dzieci za rodziców i żołnierzy za decyzje generałów. Czy wykonawcy rozkazów mogą stawiać pytania czy nie mogą? I czy przypadkiem nie powinni?

Nieduża książeczka o Powstaniu ale mająca kilka niezwykle interesujących cech. Przede wszystkim autor napisał ją w na podstawie notatek, które spisał wkrótce po Powstaniu, jeszcze w 1944. W związku z tym podaje wręcz niewiarygodną ilość detali, pseudonimów, nazwisk, adresów, godzin przez co staje się to niemal dokumentem, szkoda że bez obrazów. Po drugie wspomina tu sporo o...