Dwujęzyczny tomik-galeria, ilustrowany jedynymi w swoim rodzaju rysunkami i obrazami Alicji Saromy. Wiersze, piosenki, fraszki… o śmierci przez łzy i przez śmiech. Bo przeżywanie żałoby, wbrew nazwie, to proces emocjonalnie wielowymiarowy.
Na angielski własne utwory przełożyła sama autorka.

Ze wstępu:

„Alicja Saroma, ekonomistka, absolwentka liceum plastycznego w Nałęczowie (rocznik 1973),projektowała i szyła zabawki, malowała obrazki i wzory na porcelanie, w późniejszych latach tworzyła ikony. A także rysowała. Od zawsze. Przepięknie. Portrety, martwe natury, abstrakcje… Te ostatnie najczęściej mimochodem, podczas rozmów telefonicznych, na rewersach ulotek reklamowych, na przypadkowych karteluszkach. Dobrze, że oprócz innych, bardziej klasycznych jej prac (nielicznych, niestety) zachowały się również niektóre z tych „bazgrołów” – jest w nich tyle niewymuszonego kunsztu, całe morze inspiracji. Mama nigdy nie ukazała światu artystycznej części swojej natury. (…). Wielka szkoda, wielki błąd – dziś już nie do naprawienia.

Alicja Saroma umarła 23 października 2021 roku. We wcześniejszych latach ubyły z mego świata inne ważne osoby (…). Jednak dopiero śmierć mamy i towarzyszące jej okoliczności (o których za długo by pisać) wyzwoliły we mnie, jak nigdy wcześniej, istny gejzer energii twórczej – żałoba dosłownie przelała mi się w wersy. (…). W ciągu zaledwie kilku miesięcy narodził się mój – a właściwie nasz wspólny z mamą – trzeci tomik, bardzo odmienny w stylu od poprzedzających go „Sztuki składania” oraz „Jaśni, półcieni i ciemni”.

Utwory zawarte w tym zbiorze – z wyjątkiem trzech pierwszych – powstały w okresie między 16 listopada 2021 a 11 kwietnia 2022 roku. Pierwszy (…) nosi datę 11 stycznia 2021 (…). Kolejne dwa „wyjątki” dotyczą mojego osobistego bezpośredniego spotkania ze śmiercią, które nastąpiło jeszcze w trakcie choroby mamy – pisałam je między kwietniem a wrześniem 2021 roku. Wszystkie pozostałe – to już sprawa między mamą a mną, choć inni moi zmarli również wzięli w tym procesie czynny udział. Takie jakby zbiorowe, ostateczne pożegnanie tutaj – będące jednocześnie nawiązaniem nowej relacji, ponad wymiarami.”

Eliza Saroma-Stępniewska (rocznik 1977): rzeźbiarka w słowie. Poetka, redaktorka, korektorka, copywriterka. Tłumaczka poezji, głównie anglojęzycznej. W wolnych chwilach układa szarady i (czasem) krzyżówki dla „Rozrywki” – tudzież pasjami czyta, wędruje, fotografuje… Współautorka proekologicznej książki dla dzieci „Draka Ekonieboraka” (wyd. Albus). Dotychczas ukazały się dwa zbiory jej wierszy: „Sztuka składania” oraz „Jaśnie, półcienie i ciemnie”.