Akurat ta pozycja nie trafiła do mnie. Nie wiem czemu. Może "pojechał" za daleko ;-) ?

Akurat ta pozycja nie trafiła do mnie. Nie wiem czemu. Może "pojechał" za daleko ;-) ?

Jedyna powieść Salvadora Dali, która uświadamia nam, że był artystą wszechstronnym: nie tylko świetnym malarzem, ale i sprawnym pisarzem. Ładnie skonstruowane portrety psychologiczne postaci, losy bohaterów pięknie odmalowane na tle okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej. Warto, przede wszystkim z ciekawości, ale i literatura to przednia.

Jedyna powieść Salvadora Dali, która uświadamia nam, że był artystą wszechstronnym: nie tylko świetnym malarzem, ale i sprawnym pisarzem. Ładnie skonstruowane portrety psychologiczne postaci, losy bohaterów pięknie odmalowane na tle okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej. Warto, przede wszystkim z ciekawości, ale i literatura to przednia.

Międzywojenna Francja jest tłem, jakże barwnym i fascynującym, do rozlicznych romansów, namiętności, dylematów arystokracji. Czuć w powietrzu nadchodzącą wojnę, bohaterowie przy szampanie dyskutują o Hitlerze, przeczuwając wielkie kłopoty z nim związane. Na potrzeby własnej powieści stworzył Salvador Dali chociażby pojęcie cledalizm, na cześć bohaterki Solange de Cleda. Solange wraz z hrabią de Grandsailles łączy gra, którą autor sam opisuje jako bezlitosną wojnę, polegającą na wzajemnym uwodzeniu się i zwodzeniu.„Cledalizm to przyjemność i ból uwznioślone w transcendentnym utożsamianiu się z przedmiotem namiętności”.
Ekstrawagancja, szyk, przepych ale i dekadencja, rezygnacja, samotność, niespełniona miłość. „Ukryte twarze” to tytuł wielce adekwatny do tego, kim w życiu jesteśmy – niezależenie od pochodzenia, wieku, zamożności – nie tym kim chcemy być, nie takimi, jak widzą nas inni. Dali czule opisuje szczegóły z życia codziennego;„wagnerowskie westchnienia wiatru”, telefon, ubrania ,nie pominął też optyki sztućców, które to wykrzywiają twarze bohaterów . Jest tu umiłowanie piękna godne wielkich artystów ale i maluczkich szaraków równie zakochanych w życiu.
Są opisy tak szczegółowe, że można by posądzić autora o to, że jest malarzem (sic!). A tu - Dali jest pisarzem, i jak się okazuje całkiem dobrym. Jest proza przepełniona poezją; słowa u Dalego mają siłę pędzla – malują i aranżują przestrzenie wyobraźni. Jest jakaś magia, demony, oniryzm – wszystko to staje się bardzo ludzkie, jeżeli przyjmiemy, że człowiek zawsze szuka właściwej drogi do siebie samego. Bo: „taki jest człowiek! Plecy z ołowiu, ogniste narządy płciowe, lęki, chemiczne serca z przekazów telewizyjnych krwi, ukrytych twarzy i skrzydeł-zawsze te skrzydła, północ południe naszego jestestwa.”

Salvador Dali o życiu – mniej irracjonalnie, niż na swych obrazach, przemawia do nas skutecznie poprzez ukryte twarze swoich bohaterów…

Międzywojenna Francja jest tłem, jakże barwnym i fascynującym, do rozlicznych romansów, namiętności, dylematów arystokracji. Czuć w powietrzu nadchodzącą wojnę, bohaterowie przy szampanie dyskutują o Hitlerze, przeczuwając wielkie kłopoty z nim związane. Na potrzeby własnej powieści stworzył Salvador Dali chociażby pojęcie cledalizm, na cześć bohaterki Solange de Cleda....

Choć "Ukryte twarze" są ciężką książką, między innymi z racji rozbudowanych opisów, gdy się ją przypomina po pewnym czasie, docenia się pomysły postaci, scen i akcji. Miło jest przeczytać coś wychodzące z głowy Dalego, co nie związane jest z muchami czy kałem. heh

Choć "Ukryte twarze" są ciężką książką, między innymi z racji rozbudowanych opisów, gdy się ją przypomina po pewnym czasie, docenia się pomysły postaci, scen i akcji. Miło jest przeczytać coś wychodzące z głowy Dalego, co nie związane jest z muchami czy kałem. heh

Pod wielkim wrażeniem surrealistycznych porównań, w prawdziwym stylu Dalego - zwłaszcza porównanie słuchawki telefonu do śpiącego homara.
Poza podobnymi "smaczkami" książka interesująca, ale nie zwala z nóg. Człowiek kilka razy się uśmiechnie w fragmentach, kiedy zakochany w Dalim autor mówi o sobie w trzeciej osobie ;)

Pod wielkim wrażeniem surrealistycznych porównań, w prawdziwym stylu Dalego - zwłaszcza porównanie słuchawki telefonu do śpiącego homara.
Poza podobnymi "smaczkami" książka interesująca, ale nie zwala z nóg. Człowiek kilka razy się uśmiechnie w fragmentach, kiedy zakochany w Dalim autor mówi o sobie w trzeciej osobie ;)

Książka do której od samego początku byłam dość negatywnie nastawiona, wychodząc z założenia, że ktoś kto jest znakomitym malarzem, nie może równie dobrze pisać. W jakiejś części to sprawdziło się, przede wszystkim przerost formy nad treścią. Jednak pomimo, że książka momentami usypia, jest po prostu nieciekawa, jest wyjątkowo oryginalna (moim zdaniem) i zachwyca surrealizmem słów, momentami miałam wrażenie, że S. Dali po prostu probuje nowego narzędzia - słów - do malowania kolejnego obrazu pełnego magii.

Książka do której od samego początku byłam dość negatywnie nastawiona, wychodząc z założenia, że ktoś kto jest znakomitym malarzem, nie może równie dobrze pisać. W jakiejś części to sprawdziło się, przede wszystkim przerost formy nad treścią. Jednak pomimo, że książka momentami usypia, jest po prostu nieciekawa, jest wyjątkowo oryginalna (moim zdaniem) i zachwyca...