„Jest to znakomita lektura dla tych, którzy wątpią, że świętość można pogodzić z codziennym życiowym trudem… Z kart Zapisków wyłania nam się osoba niezwykle wrażliwa, serdeczna i współczująca – w znaczeniu umiejętności współodczuwania świata z innymi. To także natura mistyczna, ale jednocześnie twardo stąpająca po ziemi, zakorzeniona w życiu… Posiada ona również doskonale wyostrzony zmysł obserwacji, a wiec tę cechę, która czyni z niej świetnego «kronikarza codzienności». Dzięki temu Zapiski są fascynującym dokumentem minionego czasu i ludzi: przyjaciół, rodziny, znajomych, których portrety autorka kreśli z prawdziwie literackim zacięciem… Jednak z całą pewnością możemy powiedzieć, że głównym tematem Zapisków jest miłość. Miłość do narzeczonego, rodziny, do przyrody, miłość bliźniego, ale również miłość nieprzyjaciół i w końcu miłość najważniejsza w jej życiu – Bóg… Na kartach Zapisków obserwować możemy nie tylko duchowe dojrzewanie Natalii, ale również odkrywanie przez nią własnej drogi życiowej… Była duchową maksymalistką, przekonaną o tym, że celem, do którego powinien zmierzać każdy chrześcijanin, jest świętość” (Katarzyna Sokołowska, Maksymalistka, „Więź” 2017, nr 3).
_____________

bł. NATALIA TUŁASIEWICZ (1906-1945). Polonistka, nauczycielka, poetka, była osobą nieprzeciętną, entuzjastką słowa i czynu. Chłonna wiedzy, świata, ludzi, kochająca przyrodę i podróże, zafascynowana kulturą, sztuką, muzyką, przejęta ideą apostolstwa ludzi świeckich w zachwycie nad dziełem stworzenia i w radości życia, niestrudzenie, samodzielnie i odważnie szukała swej własnej drogi ku świętości.

W czasie II wojny światowej w 1943 r. wyjechała jako pełnomocnik – emisariusz Rządu Londyńskiego i świecki apostoł do Hanoweru, by pomagać przerażonym i zagubionym pracownikom przymusowym. Słaba fizycznie, silna duchem, po wielu godzinach codziennej, ciężkiej pracy w fabryce, realizowała w skrajnie trudnych warunkach, posługę religijno-społeczno-oświatową.

W wyniku dekonspiracji po wizycie kuriera z Polski więziono ją w Hanowerze, potem w Kolonii. Była w śledztwie torturowana. W 1944 r. odesłano ją z wyrokiem śmierci do obozu w Ravensbrück. Wycieńczona ciężką fizyczną pracą, gruźlicą, głodem, nie ustaje w swojej misji ewangelizacyjnej. I choć marzyła o powojennej pracy literacko-apostolskiej, nie chciała się ukrywać, całkowicie zdana na wolę Bożą.

W Wielki Piątek 30 marca 1945 r. podczas ostatniej selekcji w obozie zakwalifikowano Natalię do stracenia, a 31 marca 1945 r. dokonało się życie Natalii – zabrano ją do gazu. Alianci i Rosjanie stali już u bram obozu.

Kościół potwierdził wielkość heroicznych cnót i świętość ofiary Natalii aktem beatyfikacyjnym 13 czerwca 1999 roku w Warszawie w czasie VI pielgrzymki Jana Pawła II do Ojczyzny.