Prowadzący nas po tej poetyckiej przestrzeni podmiot wskazuje – najczęściej za pomocą serii pojedynczych obrazów – rozmaite rodzaje odrzucenia. Zaczyna już od tego w języku. „Obcego” jesteśmy w stanie poznać już od pierwszych wypowiedzianych słów. Ale słowa odkrywają o wiele więcej niż tylko pochodzenie. Niekiedy mogą m.in. scharakteryzować człowieka w pełni. Ale też sprawiają radość, dają nadzieję, a czasem wywołują smutek, ranią.

Czasem też ich brakuje, choćby z bezsilności, kiedy „nie ma więcej do powiedzenia”. Kobiecy podmiot zna moc wyrazów, wie ile znaczy „kilka lepkich cichych słów”. W Obcej. śmiało korzysta się ze słów. Smolarek kreśli swoje teksty w oparciu o pewien zamysł, m.in. pokazując jak bardzo język jest płynny, często podkreślając to przerzutniami, brakiem znaków interpunkcyjnych czy zupełnie niesygnalizowaną granicą między jednym wyrażeniem a drugim. Początkowo to może sprawiać czytelnikowi kłopot i wzmagać uczucie chaosu.

Bo Iza Smolarek ma własny styl. Potrzeba nie lada uwagi, by wniknąć w ten świat poetycki, przedrzeć się przez zasłonę słów oraz obrazów i odkryć, co kryje się z drugiej strony tego specyficznego materiału. A tam znajduję kobietę, która mocno przeżywa swoje trudności z dopasowaniem się do swojej aktualnej sytuacji. Poszukuje bliskości, ale chyba kiepsko lokuje uczucia. Jest też tu jakaś namiastka uczucia, jakieś „coś”, co stale umyka podmiotowi. Ona za tym goni, ale to się ciągle oddala. A pozostają „ości”.

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/03/obca-iza-smolarek.htm

Prowadzący nas po tej poetyckiej przestrzeni podmiot wskazuje – najczęściej za pomocą serii pojedynczych obrazów – rozmaite rodzaje odrzucenia. Zaczyna już od tego w języku. „Obcego” jesteśmy w stanie poznać już od pierwszych wypowiedzianych słów. Ale słowa odkrywają o wiele więcej niż tylko pochodzenie. Niekiedy mogą m.in. scharakteryzować człowieka w pełni. Ale też...