Niniejsza monografia wpisuje się w nurt naukowych rozważań nad swoistością dziecięcego procesu rozumienia, uzewnętrzniającego się w werbalnych i niewerbalnych wypowiedziach dzieci na temat wybranych obszarów rzeczywistości. W myśl stwierdzenia głoszącego, że wypowiedzi stanowią „znakomite zwierciadło, w którym przegląda się otaczająca dzieci rzeczywistość”, autorzy tekstów ukazują różne sposoby interpretowania świata przez dzieci w wieku szkolnym, które to sposoby zdeterminowane są przez przestrzeń, z którą dzieci wchodzą w bezpośrednie lub pośrednie relacje. Przedmiotem analizy są świat znaczeń konstruowanych przez dziecko, jak również badania z dziećmi, gdzie w uzewnętrznianiu świata mali ludzie uczestniczą sami – jako aktywne podmioty prezentujące własne doświadczenia, przeżycia, sposoby myślenia.

Autorzy tekstów zamieszczonych w niniejszej monografii podjęli próbę ukazania różnych aspektów procesu nadawania znaczeń przez dzieci oraz (z)rozumienia przez nie świata i jego wybranych elementów. Uwzględnienie dziecięcych sposobów interpretowania znaczeń w codziennej praktyce edukacyjnej pomaga małym ludziom rozumieć świat, wykorzystywać własny potencjał i możliwości, a także budować samoświadomość. W ten sposób tworzy się przestrzeń dla uczniowskiej autonomii w poznawaniu i rozumieniu świata. Nauczyciel pełni rolę architekta przestrzeni edukacyjnej klasy szkolnej, który stwarza dzieciom możliwość wypracowywania własnych strategii myślenia i procedur rozwiązywania problemów, budowania osobistych teorii i weryfikowania ich poprzez doświadczanie.