Ta książka podoba mi się o wiele bardziej, niż "Odkrywanie śladu" przede wszystkim dlatego, że autor zwraca się bezpośrednio do czytelnika (aczkolwiek czasami jego sposób wypowiedzi bywa irytujący). Zabiera go na wycieczkę do swojej pracowni Malort. Momentami aż trudno uwierzyć, że w tak surowych warunkach może się rozwijać dziecięca (i nie tylko) ekspresja. Ale może właśnie o to chodzi - kiedy otoczenie jest uporządkowane, łatwiej zająć się tworzeniem, bo wiadomo, gdzie znaleźć konkretne przybory.
Czytając tę książkę wciąż miałam myśl, że miło by było, gdyby lekcje plastyki były wolne od oceniania, a dzieciaki mogły po prostu się wyżyć na papierze. Zresztą, towarzyszy mi ona od bardzo dawna.
Podczas lektury nasunęło mi się też pewne spostrzeżenie... Uczono nas w szkole, jak prawidłowo trzymać narzędzia piśmiennicze (w moim przypadku system zawiódł, trzymam tak nieprawidłowo, jak tylko się da). Czy kogokolwiek z Was uczono, jak prawidłowo trzymać pędzel i w ogóle jak posługiwać się farbami? Ja czegoś takiego ze swoich doświadczeń przedszkolnych i szkolnych nie pamiętam. I to również zniechęcało mnie do tego nośnika, który teraz odkrywam sama na nowo.

Ta książka podoba mi się o wiele bardziej, niż "Odkrywanie śladu" przede wszystkim dlatego, że autor zwraca się bezpośrednio do czytelnika (aczkolwiek czasami jego sposób wypowiedzi bywa irytujący). Zabiera go na wycieczkę do swojej pracowni Malort. Momentami aż trudno uwierzyć, że w tak surowych warunkach może się rozwijać dziecięca (i nie tylko) ekspresja. Ale może...

Autor bywa irytujący, ale mówi prawdę. Chciałabym przekonać się o tym, chodząc na zajęcia w jego Malorcie. Lub wysyłając tam dzieci.

Autor bywa irytujący, ale mówi prawdę. Chciałabym przekonać się o tym, chodząc na zajęcia w jego Malorcie. Lub wysyłając tam dzieci.

Inne spojrzenie na rysujące i malujące dziecko, w kontekście jego rozwoju, a nie sztuki. Polecam rodzicom.

Inne spojrzenie na rysujące i malujące dziecko, w kontekście jego rozwoju, a nie sztuki. Polecam rodzicom.