Naprawdę piękne kadry i kreska tworząca wyjątkowy klimat królewsko-rycerski z domieszką fantazy. Aż zostałem pierwszym fanem Pani Tillier na Lubimy czytać. Fajna fabuła bez wątków w których nie wiadomo o co chodzi (jak w pierwszej serii) Nic tylko czekać na kolejną część w tym duecie autorów.

Naprawdę piękne kadry i kreska tworząca wyjątkowy klimat królewsko-rycerski z domieszką fantazy. Aż zostałem pierwszym fanem Pani Tillier na Lubimy czytać. Fajna fabuła bez wątków w których nie wiadomo o co chodzi (jak w pierwszej serii) Nic tylko czekać na kolejną część w tym duecie autorów.

Z oceną tego cyklu mam nieco problemu. Z jednej strony posiada ogrom zalet z drugiej, jedną drażniącą mnie wadę. Mianowicie czuć tutaj za bardzo wtórność. I nie chodzi mi tutaj o odniesienie się do innych, podobnych dzieł fantasy. Nie. Mam na myśli wtórność w obrębie samej serii Skargi Utraconych Ziem. Bo tak naprawdę cykl Czarownice w ogólnym szkielecie fabularnym to to samo, z czym mieliśmy do czynienia pierwszej serii i jej prequelu.

Aby nie było - uważam pierwszy tom nowego cyklu za komiks dobry. Od strony wizualnej za rewelacyjny. Jeśli ktoś wcześniej nie miał styczności z tą serią, to spokojnie może zacząć swą przygodę od Czarownic. Aczkolwiek znajomość realiów świata przedstawionego i wydarzeń z poprzednich serii miejscami potrafi pomóc. Szczególnie, że mamy tutaj do czynienia głównie z tytułowymi czarownicami, niejako podzielonymi na dwa obozy. Jeden knuje przeciwko pewnemu królowi, drugi poniekąd go wspiera. A raczej nie konkretnie koronowana głowę, a pewnego rycerza, na którego życie dybie kilka osób.

Jednak sam rys fabularny tego tomu brzmi nader znajomo. Oto mamy rycerza imieniem Vivien, który podstępnie zostaje zabity na mokradłach w tajemniczym lesie. Życie zwraca mu młoda czarownica, a w zasadzie córka czarownicy, Oriana. Tymczasem na dworze króla jego syn wraz z swą matką knują mroczne plany, a Vivien stoi na drodze ich realizacji. Brzmi znajomo? No właśnie, a fani serii z pewnością odnajdą wiele starych zagrywek w scenach akcji.

Jak wspomniałem na starcie, komiks jest jednak dobry. Ot solidne fantasy i mimo mojego narzekania, tak naprawdę miło spędziłem nad nim czas. Po prostu liczyłem na coś więcej, szczególnie, że tytułowy Czarnogłowy został raptem epizodycznie wspomniany w całej opowieści. Z pewnością w przyszłych tomach odegra znaczną rolę, a przynajmniej mam taka nadzieję, ale tutaj nieco dorzucił się do puli rozczarowania. Dla mnie głównym problemem jest bark jakichkolwiek zaskoczeń fabularnych, bowiem już to wszystko widziałem. Osoba mnie obeznana z gatunkiem może da się złapać na kilka sztuczek, choć nie jestem pewien. Z drugiej strony cała praca wizualnie potrafi oczarować i uważam ją za najlepiej zilustrowany cykl z całej serii Skargi Utraconych Ziem.

Recenzja dostępna też na blogu W PAJĘCZEJ SIECI
https://wpajeczejsieci.blogspot.com/2022/02/skarga-utraconych-ziem-czarownice-1.html

Z oceną tego cyklu mam nieco problemu. Z jednej strony posiada ogrom zalet z drugiej, jedną drażniącą mnie wadę. Mianowicie czuć tutaj za bardzo wtórność. I nie chodzi mi tutaj o odniesienie się do innych, podobnych dzieł fantasy. Nie. Mam na myśli wtórność w obrębie samej serii Skargi Utraconych Ziem. Bo tak naprawdę cykl Czarownice w ogólnym szkielecie fabularnym to to...

Przepiękny graficznie album, ale w warstwie fabularnej już nie tak bombastyczny. Tym bardziej, że nie tak dawno można było przeczytać naprawdę intrygujące wydanie zbiorcze o Rycerzach Łaski. Tutaj jest krótko, niespecjalnie angażująco i bardziej odbieram ten album jako wprowadzenie do większej historii. Jednak na razie najsłabszy album sygnowany jako "Skarga Utraconych Ziem".

Przepiękny graficznie album, ale w warstwie fabularnej już nie tak bombastyczny. Tym bardziej, że nie tak dawno można było przeczytać naprawdę intrygujące wydanie zbiorcze o Rycerzach Łaski. Tutaj jest krótko, niespecjalnie angażująco i bardziej odbieram ten album jako wprowadzenie do większej historii. Jednak na razie najsłabszy album sygnowany jako "Skarga Utraconych...

Komiksy fantasty jaki bardzo chciałem kiedyś przeczytać i właśnie go odnalazłem, miałem z niego czystą frajdę, bez silenia się na przesadne ocenianie. Przepiękny komiks , warto zatrzymać się przy czytaniu i podziwiać piękne kadry. Fabuła owszem prosta ale dla mnie jak najbardziej satysfakcjonującą , nie mogę się doczekać kontynuacji.

Komiksy fantasty jaki bardzo chciałem kiedyś przeczytać i właśnie go odnalazłem, miałem z niego czystą frajdę, bez silenia się na przesadne ocenianie. Przepiękny komiks , warto zatrzymać się przy czytaniu i podziwiać piękne kadry. Fabuła owszem prosta ale dla mnie jak najbardziej satysfakcjonującą , nie mogę się doczekać kontynuacji.

Czarownice to moje pierwsze spotkanie z serią Skargi Utraconych Ziem, które będąc pierwszym tomem nowego cyklu, stanowią zresztą kuszące zaproszenie.

Przedstawiona tutaj historia jest bardzo prosta i służy wprowadzeniu czytelnika do świata. Żaden z wątków nie jest nadmiernie rozwinięty, więc dowiadujemy się tylko tyle, ile jest całkowicie niezbędne, by zrozumieć przebieg fabuły.

Podczas swojej podróży do stolicy królestwa, Vivien zostaje zdradzony i zabity na bagnach. Jest to terytorium czarownic i córka przywódczyni, Oriana, postanawia mu pomóc i ożywia go. Mężczyzna musi odkryć po co został wysłany do króla oraz prawdę o sobie i swoim pochodzeniu, która może całkowicie zmienić jego życie.

Mamy tutaj właściwie taką trochę klasykę gatunku - czarownice żyjące na uboczu, mroczną postać pociągającą za sznurki zza kulis, intrygę i ukrytą prawdę. Dzięki temu jednak, że jest to przedstawione w komiksie i w oryginalnych kadrach, znacznie łatwiej ten schemat przetrawić.

Tym co tę pozycję wyróżnia jest warstwa graficzna - sam komiks jest duży, więc mimo że samo czytanie idzie szybko, bo nie ma tu wielu dialogów to warto poświęcić chwilę na dokładnie obejrzenie kadrów, które są o prostu ładne.

Jestem bardzo ciekawy jak rozwinie się dalsza historia. Z pewnością sięgnę po drugi tom, tym bardziej, że cała seria zapowiada się być w dobrej cenie. Liczę na rozwój akcji i na to, że uda nam się bliżej poznać ten świat.

Czarownice to moje pierwsze spotkanie z serią Skargi Utraconych Ziem, które będąc pierwszym tomem nowego cyklu, stanowią zresztą kuszące zaproszenie.

Przedstawiona tutaj historia jest bardzo prosta i służy wprowadzeniu czytelnika do świata. Żaden z wątków nie jest nadmiernie rozwinięty, więc dowiadujemy się tylko tyle, ile jest całkowicie niezbędne, by zrozumieć przebieg...

Kolejna, przykuwająca uwagę piękną okładką, wiosenna propozycja Egmontu to ,,Skarga Utraconych Ziem. Czarownice 1: Czarnogłowy" – początek nowego cyklu w ramach serii, w której wcześniej ukazały się już ,,Sioban” oraz ,,Rycerze Łaski”.

Za scenariusz tego komiksu odpowiada, znany ze współpracy choćby z Grzegorzem Rosińskim, Jean Dufaux. Rysunki wykonała Béatrice Tillier.

Wydany właśnie tom 1. stanowi wprowadzenie do cyklu i bardzo wyraźnie to widać; wątki zostały jedynie zarysowane, a nieco bardziej zrozumiałe stały się dopiero pod koniec komiksu. Być może ma to też związek z tym, że to już kolejny cykl osadzony w tej samej serii i jak można mniemać – w tym samym świecie. Dla mnie ,,Czarownice” to początek przygody ze ,,Skargą Utraconych Ziem”, więc czułem się nieco ,,obco”, ale to z pewnością się zmieni wraz z lekturą kolejnych tomów.

Tym bardziej, że fabuła ma potencjał, a zarysowane wątki i bohaterowie mogą się rozwinąć w różne, bardziej lub mniej oczekiwane, strony. W akcji nie brak brutalności, intrygi i tajemnicy.

Na ten moment (przypominam, że to tom 1. i wprowadzenie do serii) najmocniejszą stroną tego komiksu są przepiękne, ociekające klimatem rysunki. Na każdej stronie pełno dopracowanych krajobrazów, bogatych kostiumów (pani Tillier pracowała z ikonografią, kostiumografem oraz modelami i to widać!!) oraz mrocznych zamków. Nic nie równa się jednak z kunsztownym przedstawieniem piękna ludzkich ciał (kwintesencję tego można podziwiać już na okładce),no i oczywiście w dwóch scenach aktów. Ludzkie ciała spod ołówka Béatrice Tillier są piękne i naturalne. Piękne kobiety wyglądają właśnie tak na jej rysunkach, bynajmniej nie tak, jak u Eda Benesa czy wielu innych rysowników tworzących superbohaterki. ;-P Zresztą – wpiszcie ,,Béatrice Tillier” w wyszukiwarkę i przekonajcie się sami (pojawią się właśnie kadry z ,,Czarownic”!).

Na bardziej szczegółowe opinie i ocenę komiksu przyjdzie czas po publikacji kolejnych tomów (Egmont zaznaczył, że tom 2. jest już w przygotowaniu). Póki co, daję tej serii szansę, czekam na rozwinięcie zarysowanych wątków i podziwiam narysowaną przez panią Tillier królową. ;-P Polecam wszystkim estetom i miłośnikom pure fantasy!

Kolejna, przykuwająca uwagę piękną okładką, wiosenna propozycja Egmontu to ,,Skarga Utraconych Ziem. Czarownice 1: Czarnogłowy" – początek nowego cyklu w ramach serii, w której wcześniej ukazały się już ,,Sioban” oraz ,,Rycerze Łaski”.

Za scenariusz tego komiksu odpowiada, znany ze współpracy choćby z Grzegorzem Rosińskim, Jean Dufaux. Rysunki wykonała Béatrice...

Z pewnymi obawami sięgnąłem po pierwszy album trzeciego cyklu "Skargi Utraconych Ziem", ale okazało się, że były to obawy zupełnie bezpodstawne. W opisie tej pozycji czytamy, że ma skomplikowaną fabułę, ale od razu trzeba zaznaczyć, że scenariusz weterana Jeana Dufauxa jest bardzo uporządkowany - nie tylko bowiem bardzo szybko wchodzimy w przedstawiony świat, ale i bez większego trudu łapiemy się w niuansach personalnych. Kreska Tillier, mimo iż pozbawiona jakieś bardzo namacalnego, indywidualnego rysu, doskonale zdaje egzamin dzięki swojej staranności. Wszystkie te historie zamieszczone w albumie brzmią może znajomo, ale nie przeszkadza to w zaangażowaniu w lekturze, zwłaszcza, że dzieje się tu sporo a narracja jest naprawdę poprowadzona w sposób bardzo ciekawy. Nie tylko dla fanów tego cyklu, ale i wszystkich, których fascynują takie opowieści jak "Thorgal" czy "Gra o tron".

Z pewnymi obawami sięgnąłem po pierwszy album trzeciego cyklu "Skargi Utraconych Ziem", ale okazało się, że były to obawy zupełnie bezpodstawne. W opisie tej pozycji czytamy, że ma skomplikowaną fabułę, ale od razu trzeba zaznaczyć, że scenariusz weterana Jeana Dufauxa jest bardzo uporządkowany - nie tylko bowiem bardzo szybko wchodzimy w przedstawiony świat, ale i bez...