Przy pierwszej części pisałam, że Rezkin to mój ideał faceta. Ma swoje wady, ale jego nonszalancja i obycie sprawiają, że mogę za nim iść nawet na koniec świata. Dzisiejsza recenzja dotyczy trzeciego tomu serii "Kroniki mroku", więc jeśli nie czytałeś poprzednich, nie polecam czytać mojej recenzji, aby nie zdradzić szczegółów :p. Z każdym nowym tomem muszę stwierdzić, że nasz kawaler ma coraz więcej zmartwień i utrudnień do pokonania w walce z wrogiem. Ta część jest moją ulubioną, głównie dzięki rewelacyjnemu kamuflażowi. Potrafi w jednej chwili wcielić się w nieśmiałego chłopca, który potrafi wywołać rumieńce na twarzy na zawołanie. Dla ciekawskich zapraszam na stronę wydawnictwa w celu zapoznania się z opisem. Po tej całej akcji z turniejem, gdzie temperatura akcji rosła z każdym rozdziałem, to teraz mamy skutki, które wymagają naprawy m.in. ochrona ludzi, za których wziął odpowiedzialność, a jeżeli dodasz do tego wrogów, którzy czyhają wszędzie, gdzie okiem sięgnąć mamy niezły rollercoaster emocjonalny.
Kolejnym punktem, który mi się podobał i jednocześnie nie podobał, jest postawa obecnej ekipy Rezkina, która towarzyszy mu w podróży. Ich zmienność w ocenie postawy przypomina mi nas samych i to, jak szybko potrafimy zmienić zdanie o znajomych, przyjaciołach tylko dlatego, że zrobili coś, czego albo nie rozumiemy, albo nie chcemy zrozumieć, i wydaje nam się, że mamy rację. Czy aby na pewno? Nie zdradzę co i jak, ale wahania nastrojów są dość mocno odczuwalne. Nie ukrywam, że nasz bohater w tej części non stop poddawany jest testom, które mogą spowodować złamanie zasad, jakich był nauczony. Przypomina takiego normalnego człowieka, który wziął na swoje barki zbyt wielką odpowiedzialność. Nie jest łatwo walczyć o swoje królestwo, a przyjaciele nie ułatwiają tego wszystkiego. Akcji jest więcej niż w dwóch poprzednich tomach, więc zarezerwujcie więcej czasu.
Mamy nowych bohaterów, niektórzy mi nie przypasowali, inni za to jak najbardziej, i mam nadzieję, że te postacie zostaną z nami na dłużej. Jaki jest koniec, a może raczej jak skończy się jeden z etapów, jakiego Rezkin musi pokonać, dowiecie się sami. Polecam całym sercem i nie ukrywam, że zabieram się za czwarty tom. Trzymam kciuki, żeby akcji było tyle samo, a nawet ciut więcej.

Przy pierwszej części pisałam, że Rezkin to mój ideał faceta. Ma swoje wady, ale jego nonszalancja i obycie sprawiają, że mogę za nim iść nawet na koniec świata. Dzisiejsza recenzja dotyczy trzeciego tomu serii "Kroniki mroku", więc jeśli nie czytałeś poprzednich, nie polecam czytać mojej recenzji, aby nie zdradzić szczegółów :p. Z każdym nowym tomem muszę stwierdzić, że...

Lepsza niż poprzednie z tej serii. Dużo więcej wątków, bardziej zaskakująca

Lepsza niż poprzednie z tej serii. Dużo więcej wątków, bardziej zaskakująca

Bardzo ciekawy wątek Cael i pradawnych istot. W ogóle końcówka książki była dużo lepsza od jej początku, warta szybka akcja i do tego zmiany w Rezkinie, co wprowadziło lekką świeżość w charakterystyce tego bohatera.

Bardzo ciekawy wątek Cael i pradawnych istot. W ogóle końcówka książki była dużo lepsza od jej początku, warta szybka akcja i do tego zmiany w Rezkinie, co wprowadziło lekką świeżość w charakterystyce tego bohatera.

„Legendy Ahn” Kel Kade to trzeci tom z cyklu „Powieści mroku”. Opowiada on o dalszych przygodach Rezkina i jego zmaganiach w wypełnieniu powierzonego mu zadania.

+ autorka doskonale kreuje bohaterów w swojej powieści, nadając im wyraziste osobowości
- wygląda to trochę tak, jakby autorka w trakcie pisania zupełnie zmieniła koncepcje książki

Pierwsze tomy zachęcały mnie do przeczytania kolejnych, niestety ten powstrzymał mnie przed dokończeniem serii.

„Legendy Ahn” Kel Kade to trzeci tom z cyklu „Powieści mroku”. Opowiada on o dalszych przygodach Rezkina i jego zmaganiach w wypełnieniu powierzonego mu zadania.

+ autorka doskonale kreuje bohaterów w swojej powieści, nadając im wyraziste osobowości
- wygląda to trochę tak, jakby autorka w trakcie pisania zupełnie zmieniła koncepcje książki

Pierwsze tomy zachęcały mnie...

I nadszedł mój czas na rozbrat z tą serią, którą kiedyś bardzo lubiłem. Autorka postanowiła z jakiegoś powodu całkowicie przemodelować historię i moim zdaniem zalicza wpadkę za wpadką.

Po dwóch udanych tomach skupiających się na politycznych lawiracjach Rezkina tak w mikro skali na poziomie znajomości z poszczególnymi postaciami, jak i makro na poziomie zarządzania gangami kryminalistów i swoim królewskim tytułem autorka postanowiła utopić serię w głębokiej fantastyce.

I tak oto z "Gry o Tron" i walk o władzę w królestwie nagle seria zmienia się nie do poznania i dostajemy dziwacznego naśladowcę Tolkiena. Pojawia się swego rodzaju Gollum, który zleca zadanie ratowania świata przed demonami i trafiamy do elfickich ruin zamieszkałych przez potwory. Jakby tego było mało niepokonany bohater chyba na śniadanie i kolacje zaczął jeść grzybki halucynogenne, bo nagle zapada na chorobę psychiczną i co parę stron czytamy o jego halucynacjach. Całość natomiast utkwiła w tak dziwacznym miejscu, że każda próba tłumaczenia czegokolwiek robi się już tak głupia i zagmatwana, że najpierw brwi unosiły się ze zdziwienia co też tu się wyprawia, pod koniec natomiast już tylko opadały ręce nad tym jak nisko upadła cała narracja. Szkoda.

I nadszedł mój czas na rozbrat z tą serią, którą kiedyś bardzo lubiłem. Autorka postanowiła z jakiegoś powodu całkowicie przemodelować historię i moim zdaniem zalicza wpadkę za wpadką.

Po dwóch udanych tomach skupiających się na politycznych lawiracjach Rezkina tak w mikro skali na poziomie znajomości z poszczególnymi postaciami, jak i makro na poziomie zarządzania...

Rezkin, ty rogaty diable ale namieszałeś.

Byłam pewna niemal do samego końca, że będę jojczyć i narzekać, bo o ile ta część nie jest zła, tak totalnie do mnie nie trafiła - ani nie mogłam się skupić zbytnio, ani wgryźć. I cały czas myślałam, że może to jednak nie był jej czas i powinnam ją przesłuchać kiedy indziej. Z drugiej strony ciągle mnie ciągnęło do niej z powrotem i jakoś tak powoli dziubałam sobie naprzód.

A potem przychodzi dosłownie ostatnie 15% książki, które totalnie pozamiatało system i siedziałam słuchając i mrucząc pod nosem: co? Co? Ale że co?! Nie do końca jeszcze wiem, czy jestem zadowolona z tego, w jaką stronę to zmierza, ale na pewno udało się mnie zaskoczyć i nie mogę się już doczekać kolejnego tomu, bo moja ciekawość zdecydowanie została rozbudzona!

Rezkin, ty rogaty diable ale namieszałeś.

Byłam pewna niemal do samego końca, że będę jojczyć i narzekać, bo o ile ta część nie jest zła, tak totalnie do mnie nie trafiła - ani nie mogłam się skupić zbytnio, ani wgryźć. I cały czas myślałam, że może to jednak nie był jej czas i powinnam ją przesłuchać kiedy indziej. Z drugiej strony ciągle mnie ciągnęło do niej z powrotem...

Mam mieszane odczucia jeśli chodzi o tą książkę. Na pewno była za długa. Jak ją odkładałam to nie chciało mi się do niej wracać. Główny bohater też średnio mi leżał. Ale jak już przysiadłam do tej książki, to skończyłam ją nawet nie wiem kiedy. Druga połowa mnie wciągnęła. Czy polecam? Nie wiem, jak myślę o tej serii to mam wrażenie, że jest na siłę wydłużana. Chyba trzeba samemu stwierdzić czy to jest coś dla nas.

Mam mieszane odczucia jeśli chodzi o tą książkę. Na pewno była za długa. Jak ją odkładałam to nie chciało mi się do niej wracać. Główny bohater też średnio mi leżał. Ale jak już przysiadłam do tej książki, to skończyłam ją nawet nie wiem kiedy. Druga połowa mnie wciągnęła. Czy polecam? Nie wiem, jak myślę o tej serii to mam wrażenie, że jest na siłę wydłużana. Chyba trzeba...

Dodano nową magię, nowe potwory, nowe kolejne postacie, nowe bóstwa, nowe stwory.

Dodano nową magię, nowe potwory, nowe kolejne postacie, nowe bóstwa, nowe stwory.

Fatalna część... nie rozumiem jakim cudem ma wyższa ocenę niż I tom.

Fatalna część... nie rozumiem jakim cudem ma wyższa ocenę niż I tom.

No i trochę się popsuło, a cykl skręca w dziwną stronę. Jak dla mnie za dużo tajemniczej magii, mistycznych istot, akcji w stylu deus ex machina i wyjątkowych mocy, którymi dysponuje główny bohater, choć nikt nie wie jak działają. Główny wątek romantyczny utknął i stoi w miejscu przez cały tom, trochę lepiej za to poznajemy kilka pobocznych postaci, które dają się lubić, ale wszystko to wygląda jak odcinek serialu, w którym niewiele się dzieje, ale trzeba go odbębnić przed finałem. Mam nadzieję, że dalsze książki z cyklu pójdą w inną stronę, bo jak nie to trzeba będzie się z Rezkinem pożegnać.

No i trochę się popsuło, a cykl skręca w dziwną stronę. Jak dla mnie za dużo tajemniczej magii, mistycznych istot, akcji w stylu deus ex machina i wyjątkowych mocy, którymi dysponuje główny bohater, choć nikt nie wie jak działają. Główny wątek romantyczny utknął i stoi w miejscu przez cały tom, trochę lepiej za to poznajemy kilka pobocznych postaci, które dają się lubić,...