Ałbena Grabowska ma niezwykły dar – potrafi stworzyć wciągającą opowieść bez względu na gatunek. Świetnie odnajduje się w powieściach obyczajowych („Matki i córki”), kryminałach („Kości proroka”) i książkach dla dzieci (cykl „Julek i Maja”), a to zaledwie ułamek tego, co Grabowska jako pisarka ma nam do zaoferowania. Utrzymywanie tak dobrej passy wydaje się wręcz niemożliwe, ale ona swoją kolejną powieścią udowodnia, że jest w formie, o jakiej wielu autorów może pomarzyć.

„Doktor Bogumił” to pierwszy tom nowego cyklu „Uczniowie Hippokratesa” i niezwykła opowieść, w której przeplatają się prywatne losy doktora Bogumiła Korzyńskiego i jego rodziny z historią medycyny XIX wieku. Warszawski Szpital Dzieciątka Jezus jest tłem dla wydarzeń – nie tylko medycznych, ale również obyczajowych, społecznych i religijnych. To w nim dokonuje się amputacji kończyn bez znieczulenia, najlepszym chirurgiem jest ten, który przeprowadzi operację jak najszybciej, to w nim kobiety umierają w gorączce połogowej. To także w tym szpitalu, jak i wszystkich innych w zaborach, kobiety mogą być jedynie pielęgniarkami (wtedy nazywanymi siostrami szpitalnymi), a ambicje tych, które chcą być lekarkami, zostają tłumione przez otoczenie. To także w tym szpitalu ściany są oblepione wnętrznościami i krwią, studenci i lekarze mdleją od przenikającego wszystkie zakamarki smrodu, to w nim nie słyszało się o higienie i sterylności. Także tu słowo Boże jest ważniejsze od umysłu i racjonalności.

Jednak „Doktor Bogumił” to nie tylko opowieść o medycynie, chociaż bez wątpienia jest ona na pierwszym planie, ale także prywatne perypetie rodziny Korzyńskich i tajemnic, które ma każdy jej członek. Siostra przed rodzicami, mąż przed żoną, niedoszły teść przed potencjalną synową. To także obraz życia pod zaborami, gdzie uprzywilejowane wyższe klasy mogą wydawać wykwintne kolacje i chodzić do teatrów, a ci urodzeni pod złą gwiazdą umierają z głodu i choroby na ulicach.
Ałbena Grabowska po raz kolejny wciągnęła czytelnika w opisywany przez siebie świat. Stworzyła opowieść, która pozwala docenić rozwój medycyny, jakkolwiek górnolotnie to brzmi. Dzięki wpleceniu historii zagranicznych lekarzy kontekst ten jest jeszcze szerszy i pokazuje, że nie byliśmy odosobnionym przypadkiem. Wszędzie byli uczniowie Hippokratesa, który chcieli zmienić stan rzeczy i wierzyli w to, że nauka jest potęgą.

Karolina Purłan-Leśniak