Kobiety '44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie

Mamy sierpień także kiedy jak nie teraz byłby idealny moment na tą książkę?
Historie kobiet tam zawartych chwytają za serce, a lzy lecialy przez wieksza czesc ksiazki.
1 sierpnia 1944 nie szły z bronią walczyć mimo,że niektóre bardzo chciały ale pomagały i narażały się tak samo jak mężczyźni, a do tego starały się im jakoś umilać odpoczynek między walkami jakimś wierszem czy piosenka. Gotowały im, prały, cerowały skarpety, sprzątały, nosiły meldunki, byly sanitariuszkami, a przede wszystkim byly kobietami, które bardziej niż śmierci baly się wpaść w ręce wroga. Bardzo często zdarzało,że kobiety wybierały śmierć byle nie paść ofiara gwałtu przez wrogów.
Podziwiam ich wszystkich. Podziwiam mężczyzn,że szli walczyć z okupantem. Podziwiam kobiety,że były na tyle odważne,że latały pod ostrzałem i nosiły meldunki oraz,że dbały o to aby każdy miał co zjeść. Podziwiam ich za to,że odważyli się zrobić to co trzeba było zrobić mimo,że w każdym sercu krył się lek przed śmiercią 💔
Nie będę oceniac tej ksiazki,bo uważam,że historie zawarte w niej nie podlegają żadnej ocenie.
Koniecznie muszę wrzucić coś lekkiego żeby odciągnąć myśli od tych historii.

Mamy sierpień także kiedy jak nie teraz byłby idealny moment na tą książkę?
Historie kobiet tam zawartych chwytają za serce, a lzy lecialy przez wieksza czesc ksiazki.
1 sierpnia 1944 nie szły z bronią walczyć mimo,że niektóre bardzo chciały ale pomagały i narażały się tak samo jak mężczyźni, a do tego starały się im jakoś umilać odpoczynek między walkami jakimś wierszem...

Niestety książka jest tylko przeciętna. To zbiór różnych cytatów z różnych innych książek czy publikacji. Wątki są krótkie, urwane, a całość ciężko się czyta, nie przywiązując się do żadnego wątku. Dużo zdjęć, treści mało. Jak już ktoś napisał całość przypomina pracę magisterską - całą w cytatach. I chociaż tematyka Powstania Warszawskiego jest mi droga to nie polecam za bardzo tej książki. Czytałam lepsze.

Niestety książka jest tylko przeciętna. To zbiór różnych cytatów z różnych innych książek czy publikacji. Wątki są krótkie, urwane, a całość ciężko się czyta, nie przywiązując się do żadnego wątku. Dużo zdjęć, treści mało. Jak już ktoś napisał całość przypomina pracę magisterską - całą w cytatach. I chociaż tematyka Powstania Warszawskiego jest mi droga to nie polecam...

Książka autorstwa Agnieszki Cubały to spojrzenie na Powstanie Warszawskie okiem uczestniczących w nim kobiet. Autorka poruszyła tematy, które przez wiele lat były tematem tabu (walka i życie kobiet podczas powstania, gwałty i inne zbrodnie na mieszkańcach).
Interesująco napisana książka, opatrzona fotografiami.

Książka autorstwa Agnieszki Cubały to spojrzenie na Powstanie Warszawskie okiem uczestniczących w nim kobiet. Autorka poruszyła tematy, które przez wiele lat były tematem tabu (walka i życie kobiet podczas powstania, gwałty i inne zbrodnie na mieszkańcach).
Interesująco napisana książka, opatrzona fotografiami.

Oczywiście "Kobiety '44" to książka warta przeczytania. Podejmuje bardzo trudne tematy jakimi były codzienne doświadczenia kobiet w w trakcie Powstania Warszawskiego. Opowiada o poświęceniu, stracie, bólu, nadziei oraz pokazuje siłę i determinację kobiet w walce o lepsze jutro. Niestety książka pozostawia niedosyt, już w trakcie czytania czułam, że wiele w niej niedopowiedzeń i spłyceń.

Oczywiście "Kobiety '44" to książka warta przeczytania. Podejmuje bardzo trudne tematy jakimi były codzienne doświadczenia kobiet w w trakcie Powstania Warszawskiego. Opowiada o poświęceniu, stracie, bólu, nadziei oraz pokazuje siłę i determinację kobiet w walce o lepsze jutro. Niestety książka pozostawia niedosyt, już w trakcie czytania czułam, że wiele w niej...

Jak co roku w okresie wakacyjnym staram się przeczytać coś o Powstaniu Warszawskim. Tym razem padło na "Kobiety '44" Agnieszki Cubały. Niestety nie jest to książka nawet zbliżona poziomem do czytanych przeze mnie w ubiegłych latach "Dziewczyn z Powstania" Anny Herbich, czy "Sióstr z Powstania" Agaty Puścikowskiej. Tamte pochłonęły mnie do głębi i bardzo wzruszyły i niejednokrotnie płakałam podczas lektury. "Kobiety '44" mnie głównie wynudziły. Większość opisanych tutaj rzeczy już została opowiedziana wielokrotnie, a autorka skupiła się głównie na losach osób znanych: aktorek, piosenkarek, poetek i autorek książek. Posiłkowała się też często wspomnieniami córki Stefana Żeromskiego - Moniki. Dlaczego, więc oceniam tak wysoko? Ze względu na kilka rozdziałów. Przede wszystkim na ten o gwałtach i to bardzo brutalnych, którym padło wiele kobiet w czasie powstania. Był taki obóz przejściowy - Zieleniak, gdzie ponoć wszystkie kobiety tam przebywające zostały zgwałcone. Nie jest to temat, o którym się wcześniej dużo mówiło, a właściwie został przemilczany. Były kobiety, które wolałby zginąć niż zostać zgwałconą i specjalnie prowokowały oprawców, aby ci sięgnęli po broń. Drugim ciekawym rozdziałem była sytuacja kobiet w ciąży, jak wyglądały porody i co czekało kobiety po urodzeniu dziecka. Trzeci ciekawy rozdział był o dzieciach, które umierały nie tylko z odniesionych ran, ale i z niedożywienia.
Warto sięgnąć po tę książkę, choć jak pisałam wcześniej są lepsze pozycje w tym temacie.

Jak co roku w okresie wakacyjnym staram się przeczytać coś o Powstaniu Warszawskim. Tym razem padło na "Kobiety '44" Agnieszki Cubały. Niestety nie jest to książka nawet zbliżona poziomem do czytanych przeze mnie w ubiegłych latach "Dziewczyn z Powstania" Anny Herbich, czy "Sióstr z Powstania" Agaty Puścikowskiej. Tamte pochłonęły mnie do głębi i bardzo wzruszyły i...

Książka „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie” Agnieszki Cubały zabiera nas do reportażu o 63 dniach chwały bez lukru i upiększeń.
Poznajemy historie o których opowiadają m.in.: Małgorzata Damięcka-Lorentowicz, Alina Janowska, Irena Kwiatkowska, Danuta Szaflarska, Beata Tyszkiewicz, Krystyna Zachwatowicz-Wajda, Maria Dąbrowska, Maria Kownacka, Anna Świrszczyńska, Hanna Brzezińska, Natalia Sendys, Wanda Traczyk-Stawska.
Książka interesująca, momentami chaotyczna, jednak warta uwagi. Najlepsze jest w niej to, że mamy możliwość jeszcze osobiście porozmawiać z naocznymi świadkami tych wydarzeń. Kobiety te zwykłe i niezwykłe, matki, panny, sanitariuszki i łączniczki ukazują siłę, prawdę, o której nigdy nie trzeba zapomnieć.
Po książkę sięgnęłam w ramach kolejnej rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego.

Książka „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie” Agnieszki Cubały zabiera nas do reportażu o 63 dniach chwały bez lukru i upiększeń.
Poznajemy historie o których opowiadają m.in.: Małgorzata Damięcka-Lorentowicz, Alina Janowska, Irena Kwiatkowska, Danuta Szaflarska, Beata Tyszkiewicz, Krystyna Zachwatowicz-Wajda, Maria Dąbrowska, Maria Kownacka,...

Fajna książka o trudnych czasach - autorka ukazuje świat bez lukru, bez upiększeń, ale też podkreśla, że pomimo swojego heroizmu ukazaniu w niech bohaterowie, którzy żyli tak jak my - kochali, płakali, bali się i chcieli po prostu żyć. Świetnie pokazane, że Powstanie Warszawskie trwało 63. dni, a jakby trwało dekadę - tyle się zmieniło, tylko się zadziało.

Fajna książka o trudnych czasach - autorka ukazuje świat bez lukru, bez upiększeń, ale też podkreśla, że pomimo swojego heroizmu ukazaniu w niech bohaterowie, którzy żyli tak jak my - kochali, płakali, bali się i chcieli po prostu żyć. Świetnie pokazane, że Powstanie Warszawskie trwało 63. dni, a jakby trwało dekadę - tyle się zmieniło, tylko się zadziało.

Dosłownie przed kilkoma minutami przeczytałam cudowną książkę autorstwa Agnieszki Cubały pod tytułem „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie”. Publikacja ta opowiada wydarzenia, które miały miejsce w trakcie powstania warszawskiego. Ale od strony kobiet. Bo nam wszystkim zawsze wydawało się, że udział w powstaniu brali głównie mężczyźni. I to ich się upamiętnia. Ale zapomina się, że nie tylko mężczyźni walczyli. Wśród powstańców były również kobiety. I właśnie dzięki tej książce miałam możliwość poznania jak wyglądało powstanie spojrzeniem kobiety. Zresztą na lekcjach historii jak nauczyciele omawiają powstanie warszawskie nigdy nie mówią o tym, że kobiety były gwałcone przez ronowców. Dla mnie jako kobiety czytać było o tym strasznie. A co dopiero czuły te dziewczynki, nastolatki i starsze kobiety? I najgorsze w tym wszystkim jest to, że uczestniczki tych wydarzeń przez wiele lat nie mogły tego wykrzyczeć. Kobiety w powstaniu warszawskim nie spodziewały się też tego, że będą świadkami tak wielu śmierci i cierpienia. A co najgorsze, że będą musiały bardzo często zostawiać swoich współtowarzyszy, którzy już nie żyją jak będą przenosić się do innej dzielnicy miasta.
Słowem podsumowującym książkę autorstwa Agnieszki Cubały polecam przeczytać każdemu. Bo naprawdę warto. Jednakże trzeba przyznać, że treść książki może być ciężka w odbiorze. Ale mimo wszystko warto ją przeczytać. By móc poznać historię od naocznych świadków, którzy to przeżyli. Bo już niedługo nie będziemy mogli nawet porozmawiać z tymi ludźmi bo oni umrą. Polecam przeczytać tą książkę bo jest warta zapoznania się z jej treścią.

Dosłownie przed kilkoma minutami przeczytałam cudowną książkę autorstwa Agnieszki Cubały pod tytułem „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie”. Publikacja ta opowiada wydarzenia, które miały miejsce w trakcie powstania warszawskiego. Ale od strony kobiet. Bo nam wszystkim zawsze wydawało się, że udział w powstaniu brali głównie mężczyźni. I to ich się...

Bardzo trudna. Warto

Bardzo trudna. Warto

To trudne do opowiedzenia historie, które czytelnikowi przekazują, świadkowie tamtych tragicznych wydarzeń jakim są min. Danuta Szaflarska, Anna Świrszczyńska, Irena Kwiatkowska czy Alina Janowska. Dla kobiet powstanie stanowiło próbę charakteru, a niejedna z nich miała swoje porachunki z Niemcami za śmierć mamy, brata czy ojca. Powstanie to też śmierć i ofiary, choć na początku była euforia, a kobiety walczyły tak samo jak mężczyźni, a często brawurowe walki chłopców przyćmiewały działania samotnej łączniczki przedzierającej się z meldunkiem. Bardzo rzadko płakały, choć psychicznie kobiety były bardziej odporne choć dla wielu dramatycznym przeżyciem był pierwszy kontakt ze śmiercią, a w powstańczej Warszawie z czasem spotkanie ze śmiercią stało się codziennością. Choć one się jej na ogół nie bały, bardziej czuły lęk przed tym, że zostaną ranne, a wtedy będą skazane na pomoc innych. Pomimo tego, że musiały funkcjonować w tak dramatycznej rzeczywistości nie zapominały o kobiecości, często podkreślały sobie oczy, kubeczkiem wody myły twarz czy też kręciły papiloty, a niektóre z nich nosiły nawet letnie sukienki. Warto dodać, że tych trudnych czasach to śmiech był najlepszym lekarstwem. Niewątpliwie powstanie w którym zginęło 100 tysięcy warszawiaków odcisnęło piętno na kobietach, które niejednokrotnie brawurowo i odważnie w nim uczestniczyły. One jednak nigdy się nie poddawał, bo na zmęczenie mogą pozwolić sobie tylko mężczyźni. To bardzo ciekawa książka o kobietach, które choć czuły strach przed szczurami i absolutnie niczego nie były pewne nie poddawały się i były wierne ideałom.

To trudne do opowiedzenia historie, które czytelnikowi przekazują, świadkowie tamtych tragicznych wydarzeń jakim są min. Danuta Szaflarska, Anna Świrszczyńska, Irena Kwiatkowska czy Alina Janowska. Dla kobiet powstanie stanowiło próbę charakteru, a niejedna z nich miała swoje porachunki z Niemcami za śmierć mamy, brata czy ojca. Powstanie to też śmierć i ofiary, choć na...