Kobiety '44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie

Fajna książka o trudnych czasach - autorka ukazuje świat bez lukru, bez upiększeń, ale też podkreśla, że pomimo swojego heroizmu ukazaniu w niech bohaterowie, którzy żyli tak jak my - kochali, płakali, bali się i chcieli po prostu żyć. Świetnie pokazane, że Powstanie Warszawskie trwało 63. dni, a jakby trwało dekadę - tyle się zmieniło, tylko się zadziało.

Fajna książka o trudnych czasach - autorka ukazuje świat bez lukru, bez upiększeń, ale też podkreśla, że pomimo swojego heroizmu ukazaniu w niech bohaterowie, którzy żyli tak jak my - kochali, płakali, bali się i chcieli po prostu żyć. Świetnie pokazane, że Powstanie Warszawskie trwało 63. dni, a jakby trwało dekadę - tyle się zmieniło, tylko się zadziało.

Dosłownie przed kilkoma minutami przeczytałam cudowną książkę autorstwa Agnieszki Cubały pod tytułem „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie”. Publikacja ta opowiada wydarzenia, które miały miejsce w trakcie powstania warszawskiego. Ale od strony kobiet. Bo nam wszystkim zawsze wydawało się, że udział w powstaniu brali głównie mężczyźni. I to ich się upamiętnia. Ale zapomina się, że nie tylko mężczyźni walczyli. Wśród powstańców były również kobiety. I właśnie dzięki tej książce miałam możliwość poznania jak wyglądało powstanie spojrzeniem kobiety. Zresztą na lekcjach historii jak nauczyciele omawiają powstanie warszawskie nigdy nie mówią o tym, że kobiety były gwałcone przez ronowców. Dla mnie jako kobiety czytać było o tym strasznie. A co dopiero czuły te dziewczynki, nastolatki i starsze kobiety? I najgorsze w tym wszystkim jest to, że uczestniczki tych wydarzeń przez wiele lat nie mogły tego wykrzyczeć. Kobiety w powstaniu warszawskim nie spodziewały się też tego, że będą świadkami tak wielu śmierci i cierpienia. A co najgorsze, że będą musiały bardzo często zostawiać swoich współtowarzyszy, którzy już nie żyją jak będą przenosić się do innej dzielnicy miasta.
Słowem podsumowującym książkę autorstwa Agnieszki Cubały polecam przeczytać każdemu. Bo naprawdę warto. Jednakże trzeba przyznać, że treść książki może być ciężka w odbiorze. Ale mimo wszystko warto ją przeczytać. By móc poznać historię od naocznych świadków, którzy to przeżyli. Bo już niedługo nie będziemy mogli nawet porozmawiać z tymi ludźmi bo oni umrą. Polecam przeczytać tą książkę bo jest warta zapoznania się z jej treścią.

Dosłownie przed kilkoma minutami przeczytałam cudowną książkę autorstwa Agnieszki Cubały pod tytułem „Kobiety ’44. Prawdziwe historie kobiet w powstańczej Warszawie”. Publikacja ta opowiada wydarzenia, które miały miejsce w trakcie powstania warszawskiego. Ale od strony kobiet. Bo nam wszystkim zawsze wydawało się, że udział w powstaniu brali głównie mężczyźni. I to ich się...

Bardzo trudna. Warto

Bardzo trudna. Warto

To trudne do opowiedzenia historie, które czytelnikowi przekazują, świadkowie tamtych tragicznych wydarzeń jakim są min. Danuta Szaflarska, Anna Świrszczyńska, Irena Kwiatkowska czy Alina Janowska. Dla kobiet powstanie stanowiło próbę charakteru, a niejedna z nich miała swoje porachunki z Niemcami za śmierć mamy, brata czy ojca. Powstanie to też śmierć i ofiary, choć na początku była euforia, a kobiety walczyły tak samo jak mężczyźni, a często brawurowe walki chłopców przyćmiewały działania samotnej łączniczki przedzierającej się z meldunkiem. Bardzo rzadko płakały, choć psychicznie kobiety były bardziej odporne choć dla wielu dramatycznym przeżyciem był pierwszy kontakt ze śmiercią, a w powstańczej Warszawie z czasem spotkanie ze śmiercią stało się codziennością. Choć one się jej na ogół nie bały, bardziej czuły lęk przed tym, że zostaną ranne, a wtedy będą skazane na pomoc innych. Pomimo tego, że musiały funkcjonować w tak dramatycznej rzeczywistości nie zapominały o kobiecości, często podkreślały sobie oczy, kubeczkiem wody myły twarz czy też kręciły papiloty, a niektóre z nich nosiły nawet letnie sukienki. Warto dodać, że tych trudnych czasach to śmiech był najlepszym lekarstwem. Niewątpliwie powstanie w którym zginęło 100 tysięcy warszawiaków odcisnęło piętno na kobietach, które niejednokrotnie brawurowo i odważnie w nim uczestniczyły. One jednak nigdy się nie poddawał, bo na zmęczenie mogą pozwolić sobie tylko mężczyźni. To bardzo ciekawa książka o kobietach, które choć czuły strach przed szczurami i absolutnie niczego nie były pewne nie poddawały się i były wierne ideałom.

To trudne do opowiedzenia historie, które czytelnikowi przekazują, świadkowie tamtych tragicznych wydarzeń jakim są min. Danuta Szaflarska, Anna Świrszczyńska, Irena Kwiatkowska czy Alina Janowska. Dla kobiet powstanie stanowiło próbę charakteru, a niejedna z nich miała swoje porachunki z Niemcami za śmierć mamy, brata czy ojca. Powstanie to też śmierć i ofiary, choć na...

Polecam każdemu - niesamowite historie zawarte w tym dziele są inspirujące oraz wzruszające. Gratulacje dla autorki za podjęcie tego tematu - który często jest traktowany po macoszemu.
Dodatkowo przyznam, że forma języka przystępna , więc bardzo szybko sie czyta.

Polecam każdemu - niesamowite historie zawarte w tym dziele są inspirujące oraz wzruszające. Gratulacje dla autorki za podjęcie tego tematu - który często jest traktowany po macoszemu.
Dodatkowo przyznam, że forma języka przystępna , więc bardzo szybko sie czyta.

Kobiety. Stworzone i wychowane do roli żon i matek. Płeć piękna, choć słaba pokazała, że jednak taka słaba nie jest, że da sobie radę. Kiedy wybiła godzina W ruszyły by walczyć razem z mężczyznami. Zamiast broni dzierżały w dłoni apteczkę. Zamiast ranić i zabijać, niosły ratunek i nadzieję, ukojenie.

Historia powstania Warszawskiego widziana oczyma kobiet.

Kobiety. Stworzone i wychowane do roli żon i matek. Płeć piękna, choć słaba pokazała, że jednak taka słaba nie jest, że da sobie radę. Kiedy wybiła godzina W ruszyły by walczyć razem z mężczyznami. Zamiast broni dzierżały w dłoni apteczkę. Zamiast ranić i zabijać, niosły ratunek i nadzieję, ukojenie.

Historia powstania Warszawskiego widziana oczyma kobiet.

Książka warta uwagi. Widać, że autorka poświęciła dużo czasu i energii na zebranie materiałów. Minus natomiast za sam styl i częste powtórzenia.

Książka warta uwagi. Widać, że autorka poświęciła dużo czasu i energii na zebranie materiałów. Minus natomiast za sam styl i częste powtórzenia.

Bardzo dużo suchych faktów historycznych, masę nazwisk, ulic itp, ciekawy pomysł na spojrzenie na powstanie z punktu widzenia kobiet, styl i język do poprawki

Bardzo dużo suchych faktów historycznych, masę nazwisk, ulic itp, ciekawy pomysł na spojrzenie na powstanie z punktu widzenia kobiet, styl i język do poprawki

Książka jest ciekawa, nawet bardzo. Informacje zostały porządnie zebrane, można się wiele dowiedzieć. Jest wiele rozdziałów które mogą człowieka naprawdę poruszyć. Autorka dokładnie ukazuje kobiecą i jednocześnie powstańczą rzeczywistość. Jednak w książce mogłoby być więcej uczuć, żeby czytelnik mógł poczuć się lepiej, zagłębiając się w lekturze. Szczerze przypomina to nieco raport naukowy. Poza tym uważam że książka jest dobra i godna polecenia osobom lubiącym literaturę faktu i historyczną.

Książka jest ciekawa, nawet bardzo. Informacje zostały porządnie zebrane, można się wiele dowiedzieć. Jest wiele rozdziałów które mogą człowieka naprawdę poruszyć. Autorka dokładnie ukazuje kobiecą i jednocześnie powstańczą rzeczywistość. Jednak w książce mogłoby być więcej uczuć, żeby czytelnik mógł poczuć się lepiej, zagłębiając się w lekturze. Szczerze przypomina to...

Daję 6 za treść, bo dobrze, że ktoś zebrał te relacje i przeczytać je warto. Daję 3 za styl, bo książka napisana jest jak praca magisterska. Zakładam, że autorka przesłuchała wszystkie panie, po czym wypowiedzi pocięła i fragmenty poszufladkowała tematycznie. Tak to brzmi.

Daję 6 za treść, bo dobrze, że ktoś zebrał te relacje i przeczytać je warto. Daję 3 za styl, bo książka napisana jest jak praca magisterska. Zakładam, że autorka przesłuchała wszystkie panie, po czym wypowiedzi pocięła i fragmenty poszufladkowała tematycznie. Tak to brzmi.